That One Day 《Dutch One Direction fanfic》

Hoofdstuk 34

                 

•Ghislaine•

Zwart, dat is het enige wat ik de afgelopen dagen heb gezien. Ik hoorde stemmen, zoveel stemmen waarop ik niet kon reageren. Het was vreselijk! Ik moet wakker worden. Ik knipper met mijn ogen, tenminste dat is wat ik probeer te doen. Hoe kan dit toch mogelijk zijn? Ik beweeg wel wat met mijn handen. Dat lukt wel naar mijn gevoel.

'GHISLAINE! Je beweegt!' Zegt een jongensstem. Ik kan niet precies achterhalen wie het precies is. Even later hoor ik dezelfde jongensstem tegen een meisje praten. 'Ohmygod, zal ze zo wakker worden?' Vraagt het meisjesstem. De stemmen komen me heel erg bekend voor, maar vraag me niet van waar.  Ik probeer mijn ogen weer open te doen; ik moet gewoon wakker worden. 'Ghislaine! Je bent wakker!' Ik ben inderdaad wakker. Mijn ogen gaan langs drie gezichten die vol verwachting naar me kijken. Een meisjes, een jongen en de dokter hoop ik. Waarom kom ik niet op de namen? De enige naam die steeds maar in mijn gedachten komt is Harry. Zou de jongen die daar staat Harry zijn?

'Ben jij Harry?'

Sara

'Harry?' Vraagt Ghislaine ineens. Ik loop wat dichterbij naar Ghislaine toe. Zou ze me nog herkennen? 'Ze wilt vast weten waar Harry is. Kun je hem niet bellen?' Vraag ik Louis. Hij kijkt me goedkeurend aan. 'Ik zal het proberen, tot zo!' Hij geeft me een kus op mijn lippen en gaat dan de kamer uit. 'Dokter, wat gaat er nu met haar gebeuren?' De dokter kijkt van zijn papieren en beantwoordt dan mijn vraag. 'We gaan nu een test uitvoeren om te kijken of alles in orde is, ze wordt over enkele minuten naar een andere kamer gebracht.' Ik knik en pak dan een stoel die ik naast Ghislaines bed zet. 'Ghis, ik ben blij dat je wakker bent. Hey, wacht eens even.' Mijn ogen gaan naar de halsketting die ze om heeft. Die droeg ze de vorige keer nog niet. Nu pas merk ik de bloemen die op het nachtkastje staan. Zou ze bezoek hebben gekregen? Net wanneer ik de ketting beter wil bekijken komt Louis binnen met de dokter. 'Saar, we moeten gaan. Ze gaan de test nu uitvoeren,' Zegt Louis. Ik zeg Ghislaine snel gedag en loop samen met Louis het ziekenhuis uit. Ik hoop echt dat Ghislaine zo snel mogelijk weer naar huis kan komen. Het is er zo leeg zonder haar. Louis houdt me gelukkig wel gezelschap, want alleen slapen in zo'n groot huis wekt wel nachtmerries op.

'Hoe was je eerste rijles?' Vraagt Louis nadat we de auto zijn ingestapt. 'Het ging wel, maar kon mijn gedachten niet bijhouden. Stel dat Ghislaine ineens wakker werd en ik er niet bij was. Als dat zou gebeuren had ik het mezelf nooit vergeven.' 'Je bent een fantastische vriendin, Sara. Ghislaine is vast blij dat je erbij was.' Als ik niet diegene was die dit allemaal heeft veroorzaakt. Louis rijdt de oprit op van mijn huis en stopt net net voor de muur.

Ik stap uit en zoek meteen mijn sleutels. 'Ik denk dat ik mijn sleutels thuis ben vergeten,' Zeg ik nadat ik bijna al het inhoud wat in mijn tas zat op de grond heb laten vallen. 'Ik heb de reserve, geloof ik.' Louis pakt een sleutel uit zijn zak en stopt het in de sleutelgat. 'Daar kon je best eerder mee komen.' Terwijl ik dat zeg ruim ik de spullen weer op van de grond. 'Je kent me,' Zegt hij met een grijns. Oh god, wat houd ik toch van hem.

•Harry•

Ik word wakker door de felle zon die door de kamer schijnt. Ik draai me om en maak mijn arm lang, zodat die mijn telefoon van het nachtkastje kan halen. *2 gemiste oproepen 23:56, Louis* Snel bekijk ik hoelaat het is, 12:33. Shit, het gaat zeker om Ghislaine. Ik wens dat ik eerder was opgestaan.

Vol haast was ik mijn gezicht, kleed ik me om en drink nog wat water. Dat is het enige wat ik op dit moment door mijn keel krijg. Zonder Louis nog terug te bellen ren ik het huis uit en stap ik mijn auto in. Ik draai de sleutels een kwartslag en geef meteen gas. Ik moet laten zien hoeveel ik om haar geef, ze moet weten dat ik geen leven meer kan voorstellen zonder haar. Ik weet dat ik het heb verknalt, maar ik moet nodig wat rechtzetten.

Eigenlijk hoop ik wel dat ze het briefje heeft gevonden die ik aan het boeket bloemen heb vastgemaakt. Zou ze me nog terug willen, nadat ik dit haar heb aangedaan? Zonder antwoord te geven op mijn eigen vraag, parkeer ik mijn auto op de parkeerplaats voor het ziekenhuis. Ik haast me naar de receptie en krijg de kamer toegeweze  waar ze verblijft. Stiekem hoop ik dat ik eerder ben dan Sara en Louis. Zij zijn altijd eerder en ik heb wat goed te maken, zij niet. Ik adem rustig in en uit. Met alle moed open ik de deur en zie ik drie gezichten naar me draaien. 'Harry!' Ik schrik van Ghislaines reactie. Is ze blij dat ik ben gekomen? Ik glimlach automatisch breed naar mijn 'vriendin'. Voorzichtig loop ik naar haar toe, ik negeer de verbaasde gezichten van Louis en Sara en sla mijn armen om Ghislaine heen. Verbazingwekkend slaat ze haar armen ook om me heen. 'Het spijt me.' Fluister ik zachtjes in haar oor.

•Ghislaine•

'Het spijt me.' Fluistert Harry zachtjes in mijn oor. Ik heb allang besloten dat ik hem zou vergeven, nadat ik de brief heb gelezen die hij heeft geschreven voor mij. 'Het spijt mij ook. Ik had niet mogen liegen.' Fluister ik op dezelfde manier terug. Alleen ik nu Harry heb vergeven en mijn geheugen weer terug heb. Zit ik met een probleem. Ik moet terug naar Nederland, over paar dagen om precies te zijn en ik wil echt niet dat Harry en Sara boos worden. Zal ik het ze vertellen?

•••
Weer na een lange tijd geupdated!

Het is jouw beurt Ghis!