Gecenin karanlığında yine o mahalledeydim, saat kaçtı bilmiyordum ama yürüyordum. Eski evime yürüyordum, tam o sokakta Burçin'i gördüm. Benden 4-5 metre uzaktaydı. "Rüya ya! Ay dur bak noldu!" dedi ve biraz gülüp devam etti, "Rü-ya sonra bir daha ya dedim, ya ya oldu, komik değil mi?" dedi yine gülerek. Rüya ise gülmüyordu. Kimdi o Rüya? Burçin kaç tane Rüya tanıyordu?
Burçin'in yanında ki kız birden yere düşünce, Burçin çığlık attı. Bende yanına koşmaya çalıştım ama sanki yere zımbalanmıştım, ne kaçabildim, nede yanına gidebildim. Burçin çığlık atarken birden ambulans gelmişti, oysa Burçin kimseyi aramamıştı bile. Kızı sedyeye aldılar ve hareket etmeye başladılar, tam o an, sadece bir an, herkes ambulansa bakarken kız kafasını bana çevirdi ve göz kırptı.
Yüzüme değen su taneleriyle yerimden fırladım. Deniz karşımda bana bakıp gülüyordu.
"Deniz ya! Ne yapıyorsun!" dedim o bir anlık şokla. "Seni uyandırıyorum. Hem buna şükret, bir saattir, Burçin diye sayıklıyorsun, Burçin aşağıda kahvaltı yapıyor bu arada. Ayrıca artık okula gitmemiz gerek! Hadi muzlu süt sen giyin, bizde aşağıda masayı sömürelim." dedi ve koşarak aşağı indi. Bir süre etrafa sebepsizce bakınıp, kafamı toparladıktan sonra yüzümü yıkayıp, okul formalarımı giyindim.
***
"Burçin sen gelene kadar var ya, ayı gibi yedi!" diyip eliyle, Deniz'i gösterdi Burçin. Gülüp masaya oturdum bende. "Birde seni mi bekleyeceğiz? Hadi kalk kalk okulda tost yersin." diyip kolumdan çekmeye başladı, Deniz. "Ya ama Deniz! İki lokma atıyım bari ağzıma!" Deniz güldü ve, "Hadi hadi ben ısmarlıycam okulda sana." dedi.
"Tamam ya gidelim o zaman." Varlık içinde yokluk yaşıyorduk. Ama beleş yemekte ayrı oluyordu yani.
Okula geldiğimizde uzun zamandır okulu aksattığımı farkettim. Eskiden olsa anında babama mesaj giderdi ve o gece bana cehennem olurdu. Acaba özel okul olduğu için devamsızlığın önemi mi yoktu? Bilmiyordum ki böyle şeyleri.
"Muzlu sütüm, öğleden sonra öğretmenler toplantısı olucakmış, plan mı yapsak, sinema falan?" dediğinde, "Olur." dememin ardından, "Olmaz." demem bir olmuştu. Madem boş zamanım vardı, bunu eski okuluma giderek değerlendirebilirdim.
***
Otobüsten doğru durakta olduğuma emin olarak indim ve eski okuluma baktım. Hatırladığım her şey buraya aitti. Her karışını ezbere biliyordum ve nedenini öğrenmeyi artık ertelemeyecektim. Her neyse, artık bilmem gerekiyordu. Benim hayatım sonuçta bu, değil mi?
Okulun kapısından içeri girdiğimde cesaretimin kırılıp, yok olmasını engellemek için kaç gündür hissettiklerimi düşündüm. Hislerim her zaman beni korurdu çünkü. Hislerini kontrol edebilen insanlar her zaman güçlüdür ve bende güçlüydüm. Bunu yapabilirdim. Bizim okulumuzda öğretmenler toplantısı vardı fakat bu okulda olmadığı için öğrenciler dersteydi. Adımlarımı hızlandırıp, eski sınıfımın kapısının önüne geldim.
Bir süre bekledikten sonra zil çaldı.
Zilini bile özlediğim okulda, sınıfın kapısı hızlıca açıldı ve erkek öğrenciler merdivenlere yönelerek koşmaya başladılar. İşte benimkiler! Murat, Ercan, Zeki! Hepsi burdaydı. Peki her şey aynıysa, ben içeride ne ile karşılaşacaktım?
Adımlarımı sınıfın içine yönlendirdim. İşleri hızlandırmalıydım.
Gördüğüm görüntü kesinlikle imkansızdı. İnsanlar sahiden çift mi yaratılırdı yoksa benim, kayıp bir ikizim mi vardı? Evet! Tam oradaydım. Yanımda, Burçin. Cam kenarı, ikinci sıra. Her zaman ki gibi.
"Rüya." Benim seslenişim ile bütün yüzler bana dönerken bazı, 'Oha.' tarzı sesleri umursamamaya çalıştım. Oysa ki ruh halim onlardı. Rüya kafasını bana çevirdi ve bir anlık şaşkınlıktan sonra hızlıca yanıma koştu. Gülüşünün arasından sessizce, "Ne işin var burada?" dediğini sanırım birtek ben duymuştum. "Konuşmamız gerek. Hem sen beni biliyor muydun? Ben neden bilmiyordum? Bazı şeyleri öğrenmem gerekmez mi?" dediğimde etrafına bakındı.
"Kanka eşyalarım sana emanet. Çıkışta eve götür annemede matematik etütünde dersin." dedikten sonra beni sürükleyerek okuldan çıktı.
Sanırım bazı olaylar çözülmek üzereydi. Tek merak ettiğim bu olaylar beni ne kadar etkileyecekti? Yeniden hayatım değişebilir miydi? Olanlar neden böyle olmuştu? Kafamda ki sorulardan sıkılmıştım ve cevabı önümde hızlıca yürüyen kızdaydı. Sanırım o ben'dim.
