Meeting Cecille

Chapter 11

"Marunong kang magpiano?" napalingon ako kay Ces. Nalunod na pala ako iniisip ko.

"konti lang" sagot ko.

"kay nanay ang piano na yan. Lumang luma na no? sa sobrang pagka-antique nito marami na rin ang nagpupunta dito para bilin yan. Pero kahit gaano kataas pa ang presyo nila di namin ito ibebenta. Ang dami daw alaala ni nanay dito sabi ni tatay" binuksan nya yung cover tapos umupo sya.

"Tara, tabihan mo ko" sabi nya. Tumabi ako sa kanya at tiningnan ang mga kamay nyang humahagod sa itim at puting keyboard.

"anong tutugtugin mo?" tanong ko sa kanya.

"di ko naman nakuha yung soong book kay Kathy kaya eto na lang"

() –yoke wong my carnations

Nagsimula na syang tumugtog. All I did was to stare at how her fingers gracefully touches every key. I want to ask her what the title of the song is. But I don't want to spoil the moment. It feels like she's commanding the piano. Para bang yung bawat notang lumalabas dito ay galing sa puso nya. Marami na akong nakitang pianist pero ibang iba si Cecille. Ngayong tinitingnan ko sya para bang may bilog bilog na liwanag na lumalabas sa bawat dampi ng daliri nya sa keyboard. At bawat liwanag nay un ay naglalaman ng ibat ibang emosyon. Emosyon na alam kong madadama ng sino mang makakarinig ng pagtugtog nya.

She is really something. Sabi ko sa sarili ko.

It was a short piece pero talagang napakaganda.

"Anong title nun?" tanong ko agad sa kanya pagkatapos nyang tumugtog.

"My carnations. Isa yung piece para sa mga nanay. Ito daw ang tinugtog ni tatay kay nanay nung pinanganak si kuya. Nung unang beses ko itong narinig ginusto ko na agad itong matutunan"

"I feel the love in every note. Ang ganda. Ang swerte ng nanay nyo at mahal na mahal mo sya." Di ko maiwasang makaramdam ng inggit dahil alam kong mahal na mahal din sya ng nanay nya.

"Ikaw naman tumugtug ka." Umiling ako sa kanya.

"nako wag na. di mo magugustuhan" tanggi ko sa kanya.

"Sige na. okay lang yan. Ako rin naman di naman ganun kagaling e. kaya mo yan!" pagpapalakas nya ng loob ko.

Makakatanggi ba ako sa kanya? Parang hindi naman.

Kelan ba ko huling humawak ng piano? Ilang buwan na ba ang nakalipas? O baka taon na nga.

Nagbuntung hininga ako tapos pinatong ko yung kamay ko sa keyboard.

I played my favourite piece. Bethoven's Moonlight Sonata, first movement. (https://www.youtube.com/watch?v=nhEey0Zeyic)

Hindi ko alam kung bakit ito, basta ito lang lagi ang tinutugtog ko pag malungkot ako. Hindi ko na nga matandaan kung saan koi to unang narinig.

I closed my eyes. Feeling every key stroked.

I remember the time when I had an award, but mom never came to that recognition day.

When it's my 13th birthday but no one in my family was there.

When I was sick but no one take cares of me but our maids.

When I left home for a week because mom never agreed to me about engineering.

All of that. Lahat ng yon nag-ipon ng nakakadepress na pakiramdam sakin.

Minsan nga naiisip ko. pano pa ako nakakasurvive?

I immediately open my eyes after the last note. When I look at Cecille I was shocked.