Status.

vaarwel..

BELANGRIJK: alle engelse gesprekken zijn in het nederlands voor de mensen die er niet goed in zijn ofzo.

April p.o.v.

Vandaag was de dag. De dag dat ik wegging uit mijn vertrouwde stadje, we bij mijn vertrouwde vrienden. Weg bij alles en iedereen.

Ik trok bordeaux rode skinny jeans aan met een witte blouse en mijn witte all stars.

 Zo meteen zou ik echt afscheid van iedereen gaan nemen. Bij de gedachten alleen al..

Ik liep de trap af naar beneden en slenterde naar de eetkamer, waar alleen nog maar een koelbox stond.

‘Goedemorgen lieverd.’ Groette mijn moeder me.

‘Hoi mams.’

Ik pakte een plastic bekertje schonk wat melk in en dronk het meteen leeg. Daarna pakte ik het broodje met kaas die mijn moeder voor me had gesmeerd en nam een hap.

Door de stress zat ik vol dus ik gaf het broodje terug aan mijn moeder ‘Geen honger.’

‘Begrijp ik, al die stress ook he’ zei mijn moeder tegen mij. Ik knikte.

Ik keek nog even op mijn whatsapp en iedereen stuurde dat ze er binnen een paar minuutjes zouden zijn.

‘Gaan we alvast naar buiten mam?’

‘Ja, laten we dan maar gaan’ ze keek nog een keer rond de kamer net zo als mij, liep naar de hal en daarna deed ze de deur open. Ik liep naar buiten en keek door de opening totdat ik niks meer zag van mijn huis en liet me zuchtend tegen de deur naar beneden glijden. Dit was veel moeilijker als dat ik al die dagen had verwacht, veel moeilijker.

Me moeder liep naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd ‘Het komt goed lieverd’ suste ze me.

Ik mompelde iets van ‘Ja, vast wel’ en keek om me heen of ik al iemand zag aankomen.

‘Waar is Bill mam?’ vroeg ik.

‘Hij is nog even bij zijn vrienden, hij kan er elk moment zijn’ antwoordde ze.

Bill had het er niet zo moeilijk mee als mij, hij vond het wel leuk allemaal.

Ik zag dat Kate,Alice,Alex,Brian,en Levi kwamen aanfietsen en toen ze mij zagen zetten ze hun fiets neer en liepen ze naar me toe.

Ze gaven me een groepsknuffel en gingen daarna naast me zitten op de grond. Niemand zei een tijdje iets en iedereen keek stil voor zich uit.

‘Toch wel moeilijk dit he?’ Alice was de eerste die wat zei.

‘Ja best wel’ antwoordde Brain met een gebroken stem, hij slikte even en ging verder ‘Nu is het zo definitief.’

‘Maar toch moeten we altijd blijven lachen, ik bedoel we zien er vast nog wel eens. Ze gaat niet voorgoed weg. Laten we het nou niet moeilijker maken dan dat het al is!’ zei Alex terwijl ze een glimlach op zette en opstond. Iedereen volgde en zo stonden we daar naar elkaar te kijken.

Bill kwam aanlopen met zijn handen in zijn zakken zwaaide naar ons en daarna liep hij zonder iets te zeggen naar de bus en ging erin zitten. We gingen zo meteen met z’n allen naar Schiphol en dan zouden we echt afscheid moeten nemen.

‘Waar blijft papa nou’ Zei ik een beetje in mezelf terwijl ik om me heen keek.

Alex wees naar een auto die aan kwam rijden en stopte voor ons huis, daarna stapte de chauffeur uit en liep naar de andere kant toe om de deur open te maken. Mijn vader stapte uit en liep meteen naar mij toe en knuffelde me.