The story about us #herschreven

Hoofdstuk 17

(Verbeterd)

{Eva}

Hijgend kom ik aan bij het appartement. Ik heb het helemaal warm gekregen van het snel lopen. Mijn hart bonkt in mijn keel zowat. Als ik op adem ben gekomen, zoek ik mijn pasje in mijn tas, voor het appartement en scan hem door de gleuf. Ik loop vermoeid naar binnen en ik tref Levi daar op de grond aan. Met allemaal pillen om zich heen. Mijn vermoeidheid is op slag weg. Geschokt laat ik mijn tas vallen en ren op hem af.

'Levi?...Levi, hoor je mij?' vraag ik paniekerig en mijn ogen vullen zich met tranen. Ik hoor amper reactie.

'Levi, antwoordt me asjeblieft', antwoord ik nu huilend.

'Eva', zegt hij zachtjes. Hij opent langzaam zijn ogen en probeert zijn hoofd op te tillen, maar laat zich kreunend terug op de grond zakken.

'Levi, godzijdank je bent nog bij bewustzijn. Blijf liggen. Ik ga hulp halen' zeg ik bevelend en zoek mijn telefoon in mijn tas.

Ik draai het nummer van ons appartement waar wij verblijven en vertel hen precies wat er is gebeurt.

Al snel is het telefoon gesprek afgelopen en loop terug naar Levi.

'Er komt hulp,' fluister ik zacht en kus hem zacht op zijn wang. Hij knikt alleen maar en sluit zijn ogen. Ik bijt op mijn nagels en peins over het idee of als we geen ruzie zouden hebben of Levi dan zo er bij lag. Zal ik het hem vragen? Ach waarom ook niet, toch?

'Levi? Wat heb je in godsnaam gedaan? Kijk nou wat je jezelf verdomme hebt aangedaan. Heeft het met die ruzie te maken?'

'H-het is mijn...' begint Levi zijn zin stotterend, totdat ik geklop hoor op de deur.

Ik sta snel op en loop naar de deur om open te doen.

In gebrekkig half Engels half Spaans vertel ik nog een keer het verhaal.

Ze bekijken Levi's toestand en vertellen me dat hij naar het ziekenhuis moet. Ik moet veel moeite doen om een waterval tegen te houden. Ik moet sterk zijn voor Levi. Ik voel me verdoofd, nog niet helemaal beseffend wat er gebeurd is. Ik kan even niets zeggen en dus knik ik maar. Ze vragen of ik mee wil in de ambulance. Mijn stem wil niet meewerken om iets te zeggen en dus knik ik weer. Ik draai ondertussen de nummers van mijn ouders en die van Levi.

Half huilend en snotterend vertelde ik mijn moeder wat er is gebeurt.

'Oh mam, ik ben zo bang dat het fataal is voor Levi', snik ik.

'Ach lieverd, wat erg om hem zo te zien. Probeer je sterk te houden! Heb je Levi's ouders al op de hoogte gebracht?' vraagt ze liefdevol.

'Ja, eerst had ik hun gebeld', antwoord ik zachtjes.

'Houd de moed erin. Wees sterk voor jezelf en Levi!' zegt mijn moeder.

Haar stem stelt me gerust. Ik bedank haar en hang op. We zijn bij het ziekenhuis aangekomen.

In het ziekenhuis wordt Levi gelijk doorgereden naar de onderzoekkamer. Ik ga op een stoel zitten.

Er gaat een half uur voorbij.

Er gaat een uur voorbij.

Er gaat anderhalf uur voorbij.

Er gaan twee uren voorbij.

Ik word al steeds zenuwachtiger.