That boy || A.F.I ✔

5. Meeting

POV. Ashton

Ik schrik wakker. Ik had een vreselijke droom. Nou droom, meer een nachtmerrie. Het ging over Rosa, ik liep naar het parkje, Rosa was er al. Ik vertelde wie ik echt was. Dat ik geen Aaron ben, maar dat ik gewoon Ashton ben. Ze werd boos, ze heeft het contact tussen ons verbroken, me geblockeerd op Instagram, Twitter, Whatsapp. We hebben elkaar daarna nooit meer gezien.In een woord: verschrikkelijk. 

Bezweet stap ik uit bed en loop ik vermoeid naar beneden. Sloffend loop ik naar de koffiezetapparaat en schenk ik een kop koffie in. 

"Hallo'' schreeuwt een hypere Michael in mijn oor. Ik deins achteruit. Gelukkig staat de koffie op het aanrecht anders lag het over mij heen.

''Hoi'' mompel ik.

''Waarom zo sip'' vraagt Michael.

''Slecht geslapen''

''Hoe komt het'' vraagt hij oprecht geïnteresseert.

''Nachtmerrie."

''Over?''

''Rosa''

''Hoezo dat, zo eng is ze toch ook weer niet?'' lacht hij.

''Ze verliet me toen ze wist wie ik echt ben.''

''Dat zal ze echt nooit doen,'' zegt michael

''Ik hoop het'' Michael geeft me een schouderklopje en loopt weg. Dat is wel fijn, we steunen elkaar altijd als iemand het moeilijk heeft.  Ik ga op de bank zitten en werp een blik op de klok.

Half 12.

Kut, ik moet over een half uurtje in het parkje zijn. De koffie laat ik maar op de salontafel staan, want het is gloeiend heet. Ik kleed me om. Een Green Day shirt, zwarte broek en Dr. Martens. Ik bekijk me in de spiegel. Zou dit goed zijn? Dadelijk vindt ze dat ik er onfatsoenlijk uit zie. God, waarom moet ik nou weer altijd zo onzeker zijn, Ik wou dat ik Michael was, hem maakt het niet uit wat andere van hem denken. Maar ja, ik ben Ashton geen Michael of wie dan ook. Ik doe dit maar aan. Ik stap de deur uit en ren naar het parkje. Het is misschien 500 meter vanaf ons huis. 

Eenmaal in het parkje zie ik een prachtig meisje zitten. 

Rosa.

Ik loop op het bankje af. Ineens komen de zenuwen. Waarom? Geen idee. 

''Hey, hoe is het?" vraagt Roos.

''Hey, goed en met jouw?'' vraagt ik.

"Ook goed." antwoord ze.

Ik ga naast haar op het bankje zitten.

''Waarom draag je altijd die zonnebril?'' vraagt ze onverwachts.

''Uhm, o-omdat uh'' 

''Niet onbeleefd bedoelt ofzo, maar ik vroeg het me gewoon af'' zegt ze snel.

"Nee nee, ik wil het wel zeggen, maar wordt alsjeblieft niet boos en ga ook niet schreeuwen'' 

''Waarom zou ik boos worden?'' vraagt ze verbaast.

''Ik weet niet" zucht ik. ''Oke, hier komt ie''

Langzaam zet ik de bril af, bang voor haar reactie, bang dat ze me nooit meer wilt zien, bang dat ik haar kwijt raak.

POV. Rosa

Aarzelend brengt hij zijn handen naar de zonnebril. Waarom zou hij bang zijn? Misschien voor mijn reactie. Maar ik snap niet waarom ik boos zou worden als hij de bril af doet. Twee bekende ogen kijken me aan. Twee mooie bruinen ogen. Waarin ik verdrink. Maar waarom zijn ze zo bekend. Ineens schiet het me te binnen.