Pijnlijke liefde

59

Ik stap uit mijn auto en kijk om me heen. Het hoofdkantoor van mijn moeders bedrijf is werkelijk waar prachtig.

Maar hey, Rafika el (..) zou Rafika el (..) niet zijn als er geen prachtige foto van haar aan een groot bord hing.

Mijn moeder is gewoon weg een prachtige vrouw, daar valt niet om heen te draaien. Haar prachtige groene ogen bewonder ik sinds ik me maar kan herinneren.

Achter me hoor ik een motor draaien, ik keer me om en zie een mooie zwarte hoge Range Rover voor de deur parkeren.

Ik slik, ik ben helemaal vergeten dat ik mijn andere familieleden gewoon tegen zou kunnen komen hier. Ik ben er nog niet sterk genoeg voor om de confrontatie met hun aan te gaan.

Een lange knappe jongen stapt uit de auto, ik knipper 2 keer met mijn ogen en zie dat het Omar is.

Vol ongeloof staar ik hem aan, hij doet zijn Rayban zonnebril af en kijkt me vol ongeloof aan.

Met tranen in mijn ogen ren ik naar hem toe en spring in zijn armen met mijn benen om zijn middel en mijn armen om zijn hals heen.

Hij slaat zijn armen om me heen en laat zijn hoofd rusten op mijn schouder, ik sluit mijn ogen en geef mijn tranen de vrije loop.

'W...' Is het enige wat ik kan uitbrengen, ze kijkt me vol medelijden aan en doet mijn bed weer naar onder. Waarom doet ze zo raar?

'Ik denk dat het beter is als je gaat rusten schat.' Zegt ze terwijl ze me toedekt. Ik heb niet eens energie om te knikken. Mijn ogen vallen dicht en al snel val ik in een diepe slaap.

Ik maak voorzichtig me ogen open, ik weet niet hoelang ik heb geslapen, misschien wel 10 minuten, een uur, een dag of 2 maar het heeft duidelijk geholpen. Ik heb weer een beetje energie, ik vraag me nog steeds af wat er is gebeurd. Iemand loopt mijn kamer in en komt naast me bed staan, het is Omar.

Gelijk herinner ik me alles weer, die dag vergeet ik nooit meer. Dat is de dag dat mijn familie hun ware aard heeft laten zien. Mijn bloed eigen moeder... Zij heeft het me het meest pijn gedaan. Het gevoel dat je krijgt als je moeder je voor hoer uitmaakt of dat ze zegt dat ze je niet nodig heeft is echt pijnlijk.

Zelfs Hanane heeft me hard in me rug gestoken, Hanane, mijn eigen nicht waarvoor ik altijd klaar stond altijd. Als het even niet goed met haar ging was ik daar, na de scheiding tussen haar en Issam oordeelde iedereen over haar behalve ik! Ik was daar.

Tranen stromen over mijn wangen, zoveel pijn heb ik nog nooit gevoeld. Ik voel me eenzaam, leeg, verloren, vernederd, verlaten, alles tegelijk. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld, iedereen maar dan ook iedereen van mijn familie haat me.

'Saloua, het spijt me voor alles. Ik kon je niet helpen in Frankrijk, ik heb alles eraan gedaan om ze te laten stoppen ALLES! Ik dacht dat je dood ging Saloua, ze hebben je daar laten liggen als een stuk vuil. Net alsof je een wildvreemde was, ik heb je stiekem naar het ziekenhuis gebracht. Wollah  ze wouden hniet, ze zijn woedend op me. Ik ga vluchten, ooit komen we elkaar tegen. Ik heb vaak voor je gebeden, je lag 5 weken in coma... Alhamdulilah ben je weer wakker, ik moet snel gaan voordat iemand mij hier vindt. Blijf uit de buurt van hun alsjeblieft, inshallah komen we elkaar ooit nog tegen, hier op aarde of daarboven.' Hij drukt een kus op me voorhoofd en rent weg.

"Ik hou van je Omar.." Fluister ik in zijn oor en hou hem steviger vast.

"Ik ook van jou hayati." Zegt hij en zet me weer neer.