Pijnlijke liefde

54

Dikke tranen stromen over mijn wangen, mijn vader wist het. Hij wist dat Jaouad en ik een kind zouden krijgen, hoe kon hij?

Hoe kon hij de vader van zijn eigen kleinzoon vermoorden? Heeft ie dan helemaal geen hart? Geen geweten of liefde?

Ik slaak een diepe zucht en sluit mijn ogen. Op al die vragen wist ik het antwoord al, mijn vader is een meedogenloze man. En daar staat hij ook voor al bekend om.

Maar Jaouad.. De vader van Nour? Nour, mijn alles, mijn hart, mijn ziel, mijn leven, mijn zoon..

Wat moet ik hem later vertellen? Wat voor moeder ben ik eigenlijk? In wat voor situatie heb ik hem eigenlijk in gebracht?

Kon ik Nour beschermen van deze boze wereld? Als hij ooit pijn heeft om wille van mij zal ik het mezelf nooit vergeven. Nooit..

'Saloua? Niet huilen benti.' Fluistert Karima terwijl ze me met betraande ogen aankijkt.

Ze is al 3 uurtjes hier en in die tijd heeft ze Nour geen een keer losgelaten, maar haar vertrouw ik 100%. Normaal gesproken zou ik bang zijn voor boze ogen maar geloof me, Karima ziet mij als haar dochter en Nour als haar kleinzoon.

Ze vindt het ook helemaal geweldig dat hij Nour heet, ik had dat allang in mijn achterhoofd zitten. Ik wou Nourredine laten zien dat Nour ook een deel van hem is..

En op zo een manier is dat het beste, een naam vergeet je namelijk niet. En Nour is een prachtige naam, past precies bij mijn boefje.

Karima zet de slapende Nour in zijn bedje en loopt naar mijn ziekenhuis bed toe, 'Niet huilen..' Fluistert ze met een brok in haar keel.

Ik sla mijn handen om haar heen en barst in tranen uit, 'Waarom ik? Waarom maak ik zoveel mee? Waarom heb ik zoveel problemen en gaat niks goed in mijn leven?! Het is mij gewoon niet gegund.' Zeg ik helemaal overstuur.

'Beproevingen en tegenslagen kennen we allemaal in ons leven, de een heeft weer een heftigere dan de ander. Als je een zware tegenslag hebt, is dit een teken dat je sterk bent en het kan dragen maar je kan het niet alleen. Om door moeilijke tijden te komen heb je Allah swt nodig lieverd, wij kunnen niks zonder Hem, het beste voor jou is om je te bekeren. Dan zul je er niet alleen voor staan..'

Mijn gesnik wordt minder, ik laat haar los en droog mijn tranen af. 'Yemma7ennoe..' Fluister ik met een trillende stem.

'U bent zo een lieve vrouw, ik kan niet beschrijven hoeveel u voor mij betekent. Wollah ik heb echt respect voor u, ik hou zoveel van u. U was er voor me toen mijn eigen moeder me dumpte, ik ben u dat voor eeuwig dankbaar..'

Een brede glimlach verschijnt op Karima's gezicht, 'Vanaf de eerste dag toen ik je tegen kwam hield ik al van je, je hebt iets speciaals in je. Ik ben heel erg trots op je benti, jij hebt zoveel meegemaakt maar je staat nog steeds sterk op je benen.'

'Bezoek uur is voorbij.' Hoor ik de zuster zeggen.

'Ik kom morgen weer langs, In Sha Allah. Hou je sterk benti, ik hou heel van je.' Zegt Karima, ze drukt een kus op mijn voorhoofd.

'Hou meer van u yemma.' Zeg ik met een brede glimlach.

Ze loopt naar Nour toe en drukt een kusje op zijn voorhoofd waarna ze de kamer verlaat, ik ga recht op zitten en zie tot mijn schrik mijn ouders naar binnen lopen.

'Waag het niet om in de buurt van mijn zoon te komen!' Zeg ik fel, met veel moeite sta ik op uit mijn bed en leun tegen de stalen leuning van het bed aan.

Ik loop naar Nour toe en ga naast zijn bedje staan, 'Het is mijn kleinzoon.' Zegt mijn moeder met betraande ogen.

Ze heeft haar haar gestyled waardoor het nu tot haar elleboog komt en heeft een zalmroze jurk aan tot haar knieën die best wel strak zit, mijn vader heeft zoals tijd een herenpak aan.

'Ik bestond toch niet meer voor je, ga naar Saliyah. Wacht maar totdat zij je een kleinzoon kan geven want Nour is je kleinzoon niet.' Zeg ik boos.

'Het spijt me zo Saloua, vergeef het me! Ik ben je moeder benti, het spijt me. Hoe kon ik dit doen?!'

'Je bent me moeder niet, een echte moeder laat haar kind niet bijna vermoorden. Ik was opgehangen aan de muur in lingerie en je liet iedereen gewoon naar mijn blote lichaam kijken terwijl je wist hoeveel waarde ik altijd hechte aan mijn lichaam. Elke neef van mij heeft me haast naakt gezien, zelfs mijn Souhail! Ik vergeef het je nooit, de pijn die je me hebt aangedaan. Nee, laat me met rust!'

Mijn moeder loopt naar me toe en gaat op haar knieen, ik doe een stap opzij. Ze staat weer op en kijkt me met een pijnlijke blik aan. Een blik die verraadt hoeveel pijn ze wel niet heeft maar dit zal ik haar niet vergeven..

'Saloua, het spijt me verschrikkelijk..' Fluistert ze waarna ze in tranen uitbarst. Ik zucht en richt mijn blik op de grond.

Hoe je er ook draait of keert, het is mijn moeder en ik zou liegen dat het me koud laat nu ik haar tranen zie laten vallen. Ik hou namelijk zielsveel van haar, maar de pijn en trauma's blijven vers..

'Saloua.' Zegt mijn vader met zijn zware stem.

'Jij moet al helemaal niet praten, je hebt de vader van mijn zoon vermoordt vieze klootzak! Soms haat ik je zo erg, echt waar.. Ik haat je met heel mijn hart, het zou me niks doen als jij een keer vermoord werd!' Schreeuw ik woest.

Mijn vader staat op van zijn stoel en kijkt me recht in me ogen aan, voor het eerst in heel mijn leven zie ik tranen in zijn ogen staan.

'Ik verwacht niet van je dat je mij nu vergeeft, wat ik mijn bloed eigen dochter heb aangedaan kan niet door de beugel. Toch smeek ik je om me tenminste op de dag dat ik sterf te vergeven, ik hou zielsveel van je prinses. Het.. Doet me pijn.' Zegt me vader en drukt een kus op mijn hand terwijl er traan op valt.

Het liefst wil ik in hun armen springen en zeggen hoeveel ik van ze hou, zoals de meeste weten ben ik geen haatdragend persoon, en al helemaal niet als 't om mijn bloed eigen ouders gaat.

'Ik sta ero..'

'Lamnouar.. Ben jij dat?' Hoor ik een stem die me bekend voor komt zeggen.

Ik keer me om en kijk geschrokken naar Samira die de kamer in loopt, haar gezicht is rood en er rollen tranen over haar wangen.

'Ben jij de man die aan mijn moeder heeft gezeten met je vuile poten, haar zwanger maakte en ons vervolgens achterliet alsof ik niks waard ben?!' Schreeuwt ze woedend.