Unwritten Strings

Chapter 18

Chapter 18 – Aiah’s POV

Shattered Promises

Hindi ko na alam kung ilang minuto na kaming nakaupo rito ni Miguel—magkaharap, pero parang napakalayo sa isa’t isa.

Ang bigat ng katahimikan. Para itong tanikala na unti-unting pumupulupot sa leeg ko, hinahadlangan akong huminga nang maayos.

“Sorry,” bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko.

Hindi siya sumagot.

Pinagmasdan ko ang mukha niya—ang lalim ng kunot sa kanyang noo, ang sakit sa kanyang mga mata, ang nanginginig niyang panga na parang pinipigilan ang sarili niyang sumabog sa galit.

“Miguel…” muli kong tawag, pero hindi pa rin siya gumalaw.

Napakuyom ako ng kamao. Alam kong walang sapat na salita para ayusin ito. Walang sorry na maaaring bumura sa sakit na idinulot ko.

Pero gusto kong subukan.

Gusto kong humingi ng tawad, kahit alam kong hindi ko iyon deserve.

“Alam kong wala akong karapatang humingi ng second chance,” mahina kong sabi. “Pero kahit papaano… gusto kong malaman mong hindi ko ginustong saktan ka.”

Doon na siya tumawa—isang mapaklang tawa na parang mas lalong nagpatindi sa bigat ng sitwasyon.

"Hindi mo ginusto?" ulit niya, may halong pangungutya. "Kung hindi mo ginusto, bakit mo ginawa?"

Napayuko ako.

“Hindi ko alam,” tapat kong sagot. “Hindi ko alam, Miguel.”

Saglit siyang tumahimik, saka tumawa ulit—mas mahina na ngayon, pero mas puno ng sakit.

“Alam mo bang ikaw lang ang babaeng minahal ko nang ganito?” bulong niya. “Ikaw lang, Aiah.”

Parang tinusok ang puso ko sa sinabi niya.

Dahan-dahan siyang lumapit, at bago ko pa namalayan, naramdaman ko na lang ang mga kamay niya sa magkabilang pisngi ko.

"Ayoko kang mawala," mahina niyang bulong.

Hindi ako nakagalaw.

Hindi ako nakahinga.

At bago pa ako makapagsalita, bago pa ako makahanap ng tamang paraan para pigilan siya—

Hinalikan niya ako.

Soft, desperate, broken.

Napapikit ako, hindi dahil sa sarap, kundi dahil sa sakit.

I couldn’t do this.

Dumadaloy ang luha ko sa pisngi ko, pumapatak sa kanyang kamay na nakahawak sa akin.

Pero hindi ko siya itinulak.

Hindi ko nagawang lumaban.

Dahil sa totoo lang, hindi ko rin alam kung paano ako lalaban—kung paano ko itutuwid ang lahat ng pagkakamali ko.

Hanggang sa bumitiw siya, at tinignan ako nang diretso sa mata.

“Mahal kita,” pabulong niyang sabi. “At kahit masakit… kahit gusto kitang saktan pabalik… handa akong magbulag-bulagan, Aiah. Basta huwag mo lang akong iwan.”

Parang may bumagsak sa dibdib ko sa sinabi niya.

“Bakit?” mahina kong tanong, namamaos sa sariling luha.

Tumingin siya sa akin na parang siya mismo hindi rin niya alam ang sagot.

Pero isang bagay ang sigurado—

Kahit anong pilit kong baguhin ang nararamdaman ko, kahit anong gawin ko para itama ang sitwasyon…

Hindi na namin maibabalik ang dati.