Unwritten Strings

Chapter 12 🔒

Chapter 12 – Aiah’s POV

Unspoken Desires

Isang buwan ang lumipas simula nang umuwi kami mula sa Amerika. Puno ng mga pagbabago at bagong pananaw ang bawat araw, ngunit sa kabila ng lahat, ang mga alaala ni Mikha ay patuloy na nananatili sa aking isipan. Hindi ko maipaliwanag, pero parang may isang puwersa na patuloy na humahatak sa akin papalapit sa kanya, at hindi ko alam kung paano ko ito titigilin.

Pumasok ako sa CR para magpahinga sandali at mag-isip. Pinipilit kong tanggalin ang mga saloobin na naglalaban-laban sa aking isipan. Kung tutuusin, hindi pa rin ako handa, at hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa amin ni Mikha. Lahat ng nangyari sa Amerika, pati na ang mga halik na nagbigay ng sakit at saya, ay gumugulo pa rin sa aking isipan.

Habang nakatayo ako sa harap ng salamin, tinitigan ko ang aking sarili. Bakit ko ba siya hinahanap? Bakit ba ganito ang nararamdaman ko? Bawat araw, mas lalapit ako sa kanya, at mas madalas na naiisip kung paano namin nalampasan ang mga bagay na hindi namin kayang gawing tama. Ngunit alam ko na wala na akong magagawa.

Bago ko pa man makompleto ang mga iniisip ko, narinig ko ang bahagyang kaluskos mula sa labas ng pinto. Isang mabilis na hakbang, at nandiyan na siya—si Mikha. Tumingin siya sa akin, at kahit na hindi siya nagsalita, ramdam ko ang bigat ng presensya niyang pumasok sa CR.

“Can we talk, Aiah?” tanong niya, na may bakas ng kalaliman sa kanyang tinig.

Tumingin ako sa kanya, nagtataka kung ano ang mayroon siya. Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang kanyang mga salita. Hindi ko kayang magpigil pa. Parang ang bawat araw na lumilipas, lalapit siya at lalapit sa akin, at ako, hindi ko kayang pigilan pa.

Nakita ko ang mga mata niyang may kasamang pananabik. Ang mga mata niyang tinitigan ako na parang may gustong sabihin, ngunit hindi niya alam kung paano.

“Aiah, I can’t stop thinking about you,” sabay lapit ni Mikha sa akin, ang mga palad niyang humaplos sa aking pisngi. Sa bawat galaw niya, nagiging mahirap na pigilan ang sarili ko. Sa mga sandaling iyon, ramdam ko ang init ng katawan niya na mas lalapit pa sa akin. Mabilis na niyang nilapit ang mukha niya, at bago ko pa siya mapigilan, nagsalita siya nang matamis at matalim. “I need you, Aiah.”

Pilit akong umiwas at sinabi, “Mikha, hindi ito tama. Huwag mong gawing mahirap ito para sa atin.”

Naramdaman ko ang mga palad ni Mikha sa aking katawan, at sa kabila ng lahat ng pagtutol ko, nararamdaman ko ang lakas ng kanyang kamay. Hinawakan niya ako ng mas mahigpit, at ang mga mata niya ay puno ng hindi masabi-sabing damdamin. “I know it’s wrong, but I can’t help it. I want this, Aiah. I want you.”

Pinilit kong magpigil, ngunit hindi ko kayang labanan ang mga nararamdaman ko. Huwag na sanang mangyari ito, ngunit sa bawat haplos ni Mikha, nawawala ang mga pangarap na ipinaglalaban ko. Hindi ko na kayang labanan pa ang sarili ko, kaya’t dahan-dahan ko siyang tiningnan, at hinawakan siya sa mukha, sabay sagot ng, “Mikha, please… stop…”

Ngunit sa kabila ng mga salita ko, siya pa rin ang nagbigay ng huling hakbang. Hinawakan niya ang aking batok at nagdikit ang aming mga labi. Hindi ko na kayang labanan pa ito, at sa mga sandaling iyon, nagpatuloy kami sa halikan na may kasamang pananabik at pagnanasa. Hindi ko na alam kung bakit ko ito pinapayagan, pero alam ko na hindi ko na kayang pigilan pa ang lahat.

Bawat sandali ng halik ay puno ng kalituhan at kaguluhan. Sa bawat halik ni Mikha, parang nagiging mas malakas ang pagnanasa ko sa kanya, at ang lahat ng pagtutol na nararamdaman ko ay nawawala. Sa isang iglap, wala nang ibang nararamdaman kundi ang init ng kanyang katawan at ang aming mga labi na nagsasama.

Ngunit kahit na naramdaman ko ang bawat saglit ng pagsabog ng damdamin, alam ko na hindi ito dapat mangyari. Pinilit ko pa ring itulak siya palayo, ngunit sa huli, ako na lang ang sumunod.