Unwritten Strings

Chapter 14 🔒

Unspoken Truths

Ang gabing iyon ay isang tipikal na family dinner, pero para sa akin, iba ang pakiramdam. Lahat kami ay nakaupo sa isang maaliwalas na lamesa, ang mga magulang ko, si Miguel, at siyempre si Aiah. Lahat sila ay abala sa kwentuhan, tahimik at walang sinuman ang nakakaalam ng mabigat na hinanakit na tinatago ko. Sa kabila ng mga ngiti at biro, nararamdaman ko ang malamig na agos ng pagkatalo sa aking puso.

Ang mga mata ko, hindi maiwasang magsulyap kay Aiah. Tinutuklas ko ang bawat galaw ni Aiah, ang mga ngiti niya, ang pagtawa niya sa mga kwento nina Miguel, at higit sa lahat, ang mga tingin nila ni Miguel sa isa't isa. Alam ko sa aking puso na may malalim na koneksyon sa pagitan nila—isang bagay na hindi ko kayang tanggapin. Hindi ko kayang makita na magiging asawa ni Aiah si Miguel. Hindi ko kayang makita ang lahat ng ito nang walang reaksyon.

Habang ang kwentuhan ay tumatagal, naramdaman ko ang pagtaas ng tensyon sa aking katawan. Hindi ko kayang itago ang galit na unti-unting dumadaloy sa aking mga ugat. Hindi ko kayang tanggapin na darating ang araw na magiging mag-asawa sila. Nakatingin ako kay Miguel, na nagkukwento tungkol sa kanilang mga plano sa hinaharap, at sa bawat salitang binitiwan niya, parang isang panipis na piraso ng aking mundo ang nawawala.

Narinig ko ang sinabi ni Miguel, na para bang isang pako sa aking dibdib. “We plan to get married soon,” sabi ni Miguel, at ang puso ko ay parang nag-crash sa loob. Biglang ang lahat ng tingin nila ay na kay Aiah, ang mukha niyang punong-puno ng saya at pagnanasa. At sa bawat ngiti ni Aiah, parang ang kanyang mundo ay nagiging buo kasama si Miguel.

Hindi ko na kayang magpigil pa. Bigla na lang, sinuntok ko ang lamesa. Ang tunog ng pagkakasuntok ay parang isang malakas na tunog na gumulo sa buong kwarto. Ipinagdiinan ko ang mga palad ko sa ibabaw ng lamesa, ang mga kamay ko ay nanginginig. Hindi ko na kayang itago ang nararamdaman ko. Lahat ng aking galit, lahat ng sakit, ay sabay-sabay na pumutok. “Hindi ko ito sinasadya,” mabilis kong sinabi, ngunit ang mga mata ko ay hindi na kayang itago ang aking pagkabigo.

Walang sinuman sa kanila ang nakapagsalita agad. Si Aiah, nagulat at bahagyang tumaas ang mga kilay. Nararamdaman ko ang pagtingin ni Miguel sa akin, pero hindi ako makatingin sa kanya. Pinipilit kong magpakalma, pero hindi ko na kayang pigilan ang lahat ng nararamdaman ko.

“Aiah…” ang tanging nasambit ko, ngunit hindi ko kayang ituloy. Ang mga mata ko ay puno ng sakit habang tinitingnan ko siya.

Mabilis na tumayo si Aiah, at ang mga mata niyang puno ng kalungkutan ay nagpatibay sa aking puso na hindi ko kayang palayain siya. Hinalikan niya si Miguel sa labi, at ang mundo ko ay parang huminto sa oras na iyon. Ang bawat halik nila ay parang isang paalala ng lahat ng mga bagay na hindi ko kayang ipaglaban. Si Aiah, ang babaeng hindi ko kayang mawala sa buhay ko, ay ipinagpapalit kay Miguel. Ang aking kuya, ang taong pinakamahalaga sa akin.

Pilit kong iniwasan ang kanilang mga mata, ngunit hindi ko kayang magtago ng mahaba pa. Ipinilit kong mapanatili ang katahimikan, ngunit ang bawat hakbang ni Aiah ay nagiging mas mahirap pigilan. Hindi ko na kayang magpigil pa. Sinabi ni Aiah sa isang mahinang tinig, “Excuse me, magc-cr lang kami ni Miguel.” At bago ko pa magawa ang anuman, pareho na silang umalis sa kwarto.

Naiwan akong nag-iisa sa lamesa, ang bawat paghinga ko ay puno ng hinagpis. Ang lahat ng plano ko, ang mga pangarap ko na sana'y kami pa rin, ay nawalan ng saysay. Naramdaman ko ang mga mata ng mga magulang ko, ngunit hindi ko kayang magsalita. Ang mga salitang hindi ko kayang ilabas ay nanatili sa aking bibig, at sa kabila ng lahat ng nararamdaman ko, wala akong magawa kundi umupo at magtago ng sakit sa aking puso.

Dahan-dahan kong tinanggal ang aking mga kamay mula sa lamesa, at ang mga mata ko ay naglalakbay sa buong silid. Naisip ko si Aiah, at ang hindi kayang ipaliwanag na nararamdaman ko para sa kanya. Hindi ko kayang tanggapin na mawawala siya sa aking buhay, ngunit hindi ko na kayang pigilan ang mga nangyayari. Hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko.

Ang gabing iyon ay puno ng mga hindi nasabing salita, at alam kong darating ang araw na lahat ng ito ay magiging isang masakit na alaala.