Unwritten Strings

Chapter 9 🔒

Chapter 9 – Aiah’s POV

A New Beginning, But Not Yet

Pagkarating namin sa Amerika, nakaramdam ako ng kabuntot na pag-aalala, bagamat inaasahan ko na magiging magaan ang lahat. Ang bagal ng takbo ng oras habang papalapit ang gabi. Naalala ko yung mga huling oras namin ni Mikha, ang mga huling salita na binitiwan niya bago ako umalis. Lahat ng iyon, nakaukit pa rin sa aking isipan, at tila hindi ko kayang magpatuloy ng walang pasubali. Pero kailangan kong magpatawad sa sarili ko at magpatuloy para kay Miguel.

Pagkatapos mag-check-in sa hotel, si Miguel at ako ay parehong tahimik. Si Miguel, palaging may halong excitement sa mga mata, sabay pakiramdam ng relief na narating na namin ang bagong lugar. Ako, sa kabilang banda, may kalakip na takot. Hindi ko alam kung anong hinaharap ang naghihintay, pero ang nararamdaman ko sa ngayon ay tila may isang malaking puwang sa aking dibdib.

Pumunta ako sa bintana ng kwarto at tinitigan ang ilaw ng syudad. Gusto ko sanang maging masaya, pero ang mga alaala ng huling gabi namin ni Mikha ay hindi ko maiwasang maisip. Si Mikha, ang mga salitang binitiwan niya bago ko siya iniwan…

“Aiah…”

Narinig ko ang tawag ni Miguel mula sa likod ko, at nang lingunin ko siya, nakita ko siyang papalapit. Nakasimangot siya, pero malambot ang kanyang mata.

“Magpahinga ka na,” sabi niya, sabay patong ng kamay sa balikat ko. “You need to rest, we’ve just arrived.”

“Okay lang,” sagot ko. Pero sa totoo lang, hindi ko kayang tumahimik. Hindi ko kayang magpanggap na walang nangyayari sa aking loob.

Bumuntong-hininga ako, at nang muli ko siyang tiningnan, nakita ko ang pamilyar na malambot na ngiti ni Miguel. Isa itong ngiti na matagal ko nang iniiwasan, ngunit ngayon, naisip ko na baka naman ito ang kailangan ko.

Bigla na lang, napansin ko ang mga kamay ni Miguel na lumapit sa aking mukha.

“Aiah,” sabi niya, sabay dahan-dahang hinawakan ang aking mga pisngi, pinapalapit ang kanyang mukha sa akin. “I’ve missed you.”

Bago ko pa magawang mag-isip, naramdaman ko na ang init ng kanyang mga labi na dumampi sa aking mga labi. Nagulat ako sa una, ngunit ang init ng kanyang katawan, ang kanyang mga halik, ay nagbigay sa akin ng isang pakiramdam ng ginhawa. Hindi ko na pinigilan ang sarili ko.

Ang bawat galaw ng labi ni Miguel ay puno ng pananabik, at bago ko pa man malapitan ang sarili ko, sumunod na rin ang katawan ko. Nakayakap na siya sa aking leeg, at ang mga kamay ko ay dahan-dahang humaplos sa kanyang dibdib.

Naramdaman ko na lang na ang bawat halik niya ay tila pumipigil sa akin na lumaban. I wanted to give in. I wanted to forget.

When he pulled back for a moment, his forehead resting against mine, I could feel his breath on my skin, his voice so low but full of emotion.

“I miss this…” he whispered again, his voice thick with longing.

At sa mga salitang iyon, ako’y napahaplos din sa kanyang likod, at hindi ko na kayang magtago pa.

“I missed this too,” sagot ko, ang mga mata ko ay nagsimulang magliwanag, at sa mga sandaling iyon, tila nawawala ang lahat ng takot at pag-aalinlangan.

Muling bumangon ang mga labi ko at nagsanib sa kanyang mga labi. Hindi ko na kayang pigilan pa ang sarili ko. I let go of everything and let the moment consume me. Naramdaman ko ang init ng kanyang katawan, at habang ang mga labi namin ay patuloy na nagsasanib, ang mundo ko ay tila huminto.

Kahit pa alam ko sa kalooban ko na hindi lahat ng ito ay magiging madali, at may mga bagay na kailangan kong harapin, hindi ko kayang itigil ang aking puso mula sa pagtibok para sa kanya sa mga sandaling iyon.

I kissed him harder, deeper. I needed to feel him. I needed to feel loved, even if just for a brief moment.

Miguel responded in kind, his hands exploring my back, pulling me closer as if he wanted to erase all the distance that had built up between us. I couldn’t tell where my thoughts ended and where the kiss began. It felt like we were two souls colliding, lost in each other.

When we finally pulled away, our breaths were heavy, our bodies still trembling from the intensity of what we shared. I couldn’t speak for a moment, my chest rising and falling rapidly.

Miguel, still holding me close, whispered again, “Aiah, don’t leave me. Don’t pull away again.”

The vulnerability in his voice broke something inside of me, and I hugged him tightly, closing my eyes. Sa kabila ng lahat ng komplikasyon at pangarap, sa mga sandaling ito, naramdaman ko lang na sa kanya ako nabibilang. But deep down, I knew that things wouldn’t be simple. Things never were.

But for now, all I could do was hold on and let the moment be real.