Unwritten Strings

SPECIAL CHAPTER?!

- after this, should i rest from being a writer?

Special Chapter – Writer’s POV

Some Stories Are Not Meant to Be Finished

Minsan, may mga kwento talagang hindi kailangang tapusin.

Hindi dahil sa wala nang patutunguhan.
Hindi dahil sa wala nang saysay.
Hindi dahil sa naubusan ng dahilan para ipagpatuloy.

Kundi dahil may mga sugat na hindi kailanman maghihilom, kahit anong pilit nating gamutin.

At ito ang isa sa mga kwentong ‘yon.

Ang kwento nina Aiah, Mikha, at Miguel—isang kwentong nagsimula sa tukso, sa kasinungalingan, at sa pagmamahal na hindi dapat ipinaglalaban.

Nagsimula sila bilang tatlong taong akala mo’y alam ang ginagawa nila.
Akala nila kaya nilang kontrolin ang tadhana.
Akala nila kaya nilang maglaro nang hindi nasasaktan.
Akala nila kaya nilang magpanggap na walang mali.

Pero ngayon?

Wala nang natira kundi ang sakit.

Si Aiah—isang pusong durog na durog, isang babaeng nagmahal pero ginamit.
Si Mikha—isang taong naligaw sa sarili niyang nararamdaman, hindi alam kung alin ang totoo at alin ang laro.
At si Miguel—isang lalaking walang puso, isang mastermind na walang kahit anong pagsisisi sa ginawa niya.

Saan pa sila tutungo mula rito?

Paano pa itutuloy ang kwentong wala nang maayos na direksyon?

Paano pa susulatan ang isang aklat na punit-punit na ang pahina?

The Last Meeting

Dumaan ang mga araw, pero walang nagbago.

Tahimik si Aiah. Hindi niya alam kung paano muling babangon pagkatapos ng lahat ng nangyari.
Tahimik si Mikha. Hindi niya alam kung paano haharapin ang katotohanang wala na siyang laban.
At si Miguel? Tulad ng dati, para bang wala lang lahat sa kanya.

Pero dumating ang isang gabing kailangan nilang magharap.

Sa isang tahimik na coffee shop, isang lamesang naglalaman ng tatlong baso ng kape na hindi naman iniinom.

Nasa magkabilang dulo si Aiah at Mikha, parehong hindi makatingin sa isa’t isa.

Si Miguel? Nakaupo lang sa gitna nila, naglalaro sa baso niya, tila hindi alintana ang tensyon sa paligid.

“Bakit mo pa kami pinatawag dito?” mahina pero matalim ang boses ni Aiah.

Ngumiti si Miguel. “Para tapusin ang lahat.”

Walang sumagot.

Walang nagtanong kung anong ibig niyang sabihin.

Kasi lahat sila, alam na.

Matagal na nilang alam.

Na wala nang saysay ang kahit anong pag-uusap.
Na wala nang mababago sa mga nasabi at nagawa.
Na ang kwento nilang tatlo, hindi kailanman magkakaroon ng maayos na ending.

Napangiti si Miguel, pero hindi ito abot sa mga mata niya.

Alam niyang siya ang nagwagi.

Pero sa anong halaga?

Wala na siyang kapatid.
Wala na siyang asawa.
At higit sa lahat, wala na siyang kwento.

The Goodbye That Was Never Said

Tumayo si Aiah, walang kahit anong emosyon sa mukha.

Tumayo si Mikha, kasabay ng isang malalim na buntong-hininga.

At sa huling pagkakataon, nagtagpo ang mga mata nila.

Walang luha.
Walang sigawan.
Walang huling yakap.

Isang tingin lang—isang tingin na nagsasabing, hanggang dito na lang tayo.

At isa-isa silang umalis, hindi na lumingon.

Kasi minsan, ang mga kwentong punung-puno ng sakit…

Hindi mo na kailangang tapusin pa.

Kailangan mo na lang bitawan.

At hayaang manatili ito bilang isang alaala na kahit kailan, hindi mo na gugustuhing balikan.

The End.

- jk, im not tired of being a writer, I'll continue writing sis.