Unwritten Strings

Chapter 11 🔒

Chapter 11 – Aiah’s POV

New Faces, Old Flames

Isang buwan na ang lumipas mula nang bumalik kami ng Pilipinas mula sa Amerika. Sa kabila ng mga araw na puno ng trabaho at mga bagong responsibilidad, hindi ko maiwasang mag-isip kay Mikha. Hindi ko alam kung anong nangyari sa amin, pero alam ko na kahit anong mangyari, ang mga araw na iyon ay magpapakita pa rin sa akin ng matinding pagsubok.

Habang naglalakad kami ni Miguel sa isang mall, nag-usap kami tungkol sa mga bagay na dapat ayusin, ang bawat sandali ay puno ng tahimik na pagninilay-nilay sa aking isipan. Hindi ko maiwasang mag-alala tungkol kay Mikha, hindi ko rin alam kung anong hinaharap namin ni Miguel, o kung ano ang magiging resulta ng mga hindi namin naresolbang bagay.

At doon ko siya nakita—si Mikha.

Nakaramdam ako ng isang magkahalong kilig at kaba. Hindi ko pa siya nakikita ng matagal, at ngayong makita ko siya, parang ang bilis ng lahat. May pagbabago sa kanya—mas pogi siya ngayon. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may ibang aura siya. Hindi ko siya matukoy, parang may bagong lakas siya, isang Mikha na mas tiwala at mas maligaya, ngunit sa kabila nito, ang kilig ko ay napalitan ng kalungkutan.

“Hi, Aiah! Kuya Miguel!” masayang bati ni Mikha nang makita kami, at hindi ko maiwasang mapangiti sa tuwa. Ang sigla ng boses niya ay hindi na tulad ng dati, hindi na siya yung Mikha na puno ng pangarap, kundi siya na ngayon ay puno ng tibay at lakas ng loob.

Tumingin si Mikha kay Miguel, at nang makita ko siya, may ngiti pa rin sa labi, sabay niya itong tinanong, “Kuya, okay ka lang ba?”

Tiningnan ko si Miguel, at naramdaman ko na nagbago ang takbo ng usapan. “Huwag na nating patagilid, Mikha. I know you’ve been trying to get back to your normal self.”

Ngunit bago pa man magtuloy-tuloy ang usapan, tumawa si Miguel, sabay tapik sa balikat ni Mikha, at sinabing, “Mukhang may pinopormahan ka na ha.”

Si Mikha, hindi nag-atubiling magbigay ng isang mayabang na ngiti, “Oo, Kuya, may pinopormahan akong babaeng hindi ko titigilan hangga’t hindi ko siya napapasaya at hindi ko siya napapasaklolo.”

Nagulat ako sa sagot niya. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ang umakyat sa dibdib ko—masaya, dahil nakita ko siyang masaya, pero may kalungkutan din. Ang mga mata niya, na dati'y puno ng pangarap na may kasamang sakit, ngayon ay puno ng bagong lakas. Parang nagbago siya, at ako… ako na lang yata ang natira sa ilalim ng mga alaala na hindi kayang maghilom ng ganun-ganon lang.

Naglakad kami ng ilang hakbang at tila nawawala na sa aking paningin si Mikha. Sa bawat mga salitang binitiwan niya, mas nararamdaman ko ang paglayo niya. Parang napakarami niyang mga plano, at ako? Hindi ko na alam kung saan ako tutungo. Siya na ang may bagong buhay na hinahanap, at ako ay naiwan sa isang mundo na mas pinili niyang talikuran.

“Good luck, Mikha,” ang sinabi ko sa kanya nang magtama ang aming mga mata, at kahit pa sa mga salitang iyon, naramdaman ko ang isang bahagi ng puso ko na naglaho.