Unwritten Strings

Chapter 10 🔒

Chapter 10 – Aiah’s POV

The Distance Grows, But So Do the Temptations

Naiwan akong mag-isa sa hotel matapos umalis ni Miguel para ayusin ang mga business nila. Ang tahimik na paligid ay nagbigay sa akin ng pagkakataon para mag-isip, ngunit mas naging magulo ang isip ko habang nag-iisa. Laging nandiyan si Mikha sa isipan ko, kahit na nandito na ako at kasama ko si Miguel.

Habang tinitignan ko ang paligid, hindi ko maiwasang maalala ang mga sandaling iyon—yung mga halik na naganap sa pagitan namin ni Miguel. Halos wala akong magawa kundi magpatuloy sa bawat saglit ng pag-iisip. Minsan naiisip ko kung tama ba ang mga nangyari, kung nararapat ba itong magpatuloy.

Tumunog ang phone ko. Si Mikha.

"Aiah!" masaya niyang bati. "Kamusta ka? Okay ka ba diyan?"

Tinanong ko siya kung anong balita, ngunit hindi ko maitatago ang malalim na kalungkutan sa boses ko. "Okay lang, Mikha. Medyo mag-isa."

“Namimiss ko na nga yung mga halik mo, Aiah…”

Pakiramdam ko parang tinusok ang puso ko sa narinig ko. "Namimiss ko na rin ikaw," sagot ko, ngunit sa likod ng mga salitang iyon, alam ko sa sarili ko na hindi ito sapat. "Pero Mikha, kailangan nating itigil ito. I can't keep doing this... it’s not right."

Tahimik siya sa kabilang linya. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa kanya, pero naramdaman ko ang bigat ng mga salitang iyon. Nagpatuloy ako, "Naghalikan kami ni Miguel... and I can’t keep lying to myself. It’s wrong."

May katahimikan mula kay Mikha. Nanatili akong tahimik, naiinis sa sarili ko dahil hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko, ngunit hindi ko na kayang ipagpatuloy ang mga pagkakamali.

"Anong ibig mong sabihin?" sabi ni Mikha, ang boses niya ay puno ng sakit at galit. "Hindi mo ba ako mahal, Aiah? Hindi mo ba ako naaalala? Ang mga halik natin… Ang lahat ng pinagsamahan natin, yun ba basta-basta na lang mawawala?"

Hindi ko kayang sagutin agad. Ang sakit ng mga salitang iyon ay parang tinadtad ang puso ko. Ngunit kailangan kong sabihin ang totoo, kailangan kong tanggapin ang mga nangyari.

“Mikha, hindi ko kayang magpatuloy pa. I have to let go."

Nagpatuloy siya sa pagsasalita, ang boses niya nagiging mas mahina at puno ng pighati, "Hindi ko kayang tanggapin 'yan, Aiah. Hindi ko kayang mawalan ka. Mahal kita, Aiah. Mahal kita!"

Naramdaman ko ang luhang umaabot sa mata ko. Hindi ko kayang tanggapin na nagiging ganito ang lahat. Pero ang mga salitang binitiwan ko ay nagsasabing kailangan ko nang isara ang lahat ng ito.

"I’m sorry, Mikha. Please understand... it’s not that I don’t care. I care too much. But we have to stop."

Ipinagpatuloy ko ang pagsasalita, kahit alam ko na may mga bahagi ng puso ko na nawawala sa bawat salitang lumalabas. "Miguel and I… we’re together now. I can’t keep lying to him, and I can’t keep lying to you."

Muling dumaan ang katahimikan. Huwag na sana, pero si Mikha, hindi pa rin makapaniwala.

"Kung ganon," sabi niya, at parang naramdaman ko ang galit at sakit sa kanyang tinig, "Wala na ba tayong laban, Aiah?"

“Wala na, Mikha. Please, let me go.”

Bumagsak ang puso ko. Alam kong mahirap, ngunit mas mahirap ang patagilid na pagtakbo sa mga damdamin.

Ang luhang hindi ko kayang pigilan ay nagsimulang pumatak. Hindi ko na alam kung anong magiging susunod na hakbang. Alam ko lang, sa mga sandaling iyon, hindi ko kayang maging dalawa.