GİZEMLİ (TAMAMLANDI)

Bölüm 10∞Garip

Lütfen yorum yapın.  

Kapak sitemizi ziyaret edin. Beğeni sayımız düşük olsa da çok fazla istek alıyoruz. Ve kimseyi aylarca bekletmiyoruz. En fazla 1 hafta beklemişlerdir. O da bazı sebeplerden dolayıdır yani.

İyi Okumalar.

-------

Gözlerimi kapattım. Suyun sıcaklığını hissetmeye çalıştım. Ama gözlerimin önüne gelen bal rengi gözler beni yine sorularıma cevap aramaya teşvik etmişti. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Ona güvenmek istiyordum. Onu dinlemek ve mantıklı cevaplar almak istiyordum. Beni aydınlatmasını istiyordum. Hayatımı anlamlandırmasını istiyordum. Gülüşünü duyup sinirimin geri çekilmesini istiyordum. Onun kalbinin kırılmamasını istiyordum. Kalbimi kırmamasını istiyordum. Duygularımla oynamamasını istiyordum. Onunla ilgili olan hiçbir şeyin sahte olmamasını istiyordum.

Onu kaybetmek istemiyordum.

Bu kadar kısa sürede kalbimi nasıl kazanabilmiştin?

***

Duştan çıktığımda hızlıca giyinip aşağı indim. Lisa hala gelmemişti. Ben de televizyon izlemeye karar verdim. Kanallar arasında gezinip dururken aklım hala bugün ki yaşadıklarımdaydı. Sabah kaybolduğum da beni Steven bulmuştu. Odam da bulduğum küpe Steven' a aitti. Herkes Steven ile yattığımı sanıyordu.

Steven Steven Steven.

Neden her şey Steven' a çıkıyordu? New York'a geldiğimden beri hayatım Steven olmuştu. Bir anda onun çekimine kapılmıştım.

Kapı çaldığında Lisanın geldiğini anladım. Ayağa kalkıp Lisa' ya kapıyı açmaya gittim. Kapıyı açtığım da Lisa üstüme atladı. O kadar sıkı sarılıyordu ki zor nefes almaya başladım. Ben de ellerimi kaldırıp sırtını sıvazladım.

"Nefes alamıyorum Lisa" dedim boğuk bir sesle.

"Ay, pardon!" dedi Lisa endişeyle beni serbest bırakarak. "İyi misin?"

"Evet, iyiyim" dedim gülümseyerek. "Merak etme"

"Nasıl merak etmem Katie. Nasıl korktum bir bilsen."

Beraber salona geçip oturduk. Lisa ellerimi tuttu.

"Bir daha" dedi ciddiyetle. "Bir daha benden habersiz dışarı çıkmak yok"

"Abla" dedim samimi bir şekilde. "Özür dilerim" Onu yatıştırmak için abla demek yeterli olurdu bazen.

"Abla" diye mırıldandı Lisa. "Kim ne derse desin ne olursa olsun ben senin ablanım"

"Tabi ki de öylesin" dedim kaşlarımı çatarak. "Bunun aksini kimse söyleyemez"

"Hiç kimse" dedi Lisa gözlerime bakarak. Gözleri dolmuştu. Onun bu endişeli haline anlam veremedim. Sırf ondan habersiz dışarı çıktığım için değildi bu endişesi. Başka bir şey içindi. Ama ne?

"Lisa bir sorun mu var?" dedim merakla. "Kaç gündür bir garipsin"

"Sorunlar her zaman var" dedi Lisa hüzüne bulanmış alaycı bir tavırla.

"O zaman benimle paylaş ki sana yardım edebileyim" dedim samimiyetle.

"Daha zamanı değil miniğim." Dedi Lisa gözlerime bakarak. "Zamanı gelince."