បក្សីទ្រុងមាស 🦋 [Ended ✅]

Ch13: ចាំអូនសម្រាលកូនសិន

...

ការគិតខ្លះរបស់គេក៏ត្រូវណាស់ដែរ ព្រោះតែតាំងពីពេលត្រូវគេចាប់បានមកវិញ ថេយ៉ុងនៅតែមានគំនិតចង់រត់គេចចេញពីទីនេះ។ ចំណងស្នេហ៍មួយនេះ វាស្មុគស្មាញដោះស្រាយមិនចេញរហូតធ្វើឱ្យនាយចង់បោះបង់។
គេយល់តែចិត្តខ្លួនឯង ស្រលាញ់អំណាចជាជាងនរណាទាំងអស់ឯនាយវិញគ្រាន់តែចង់ប្រើជីវិតសាមញ្ញជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ វាខុសឆ្ងាយពីគ្នាណាស់ មិនអាចដើរផ្លូវជាមួយគ្នាទៀតទេ។
គិតហើយ ក៏នៅឈរសម្លឹងមើលទេសភាពខាងក្រៅទាំងទ្រូងស្រពាប់ស្រពោន ធ្វើឲ្យមនុស្សជំនិតដែលនៅជាមួយចាប់ផ្ដើមបារម្ភសារជាថ្មីដូចគ្នា។
"ព្រះមហេសីពិតជាចង់រត់គេចម្ដងទៀតមែនហេស?"
"ចង់! តែមិនមែនពេលនេះទេ!"
ហាន់ណាមិនទាល់យល់ការរាក់ជ្រៅ តែអាចទាយដឹងថាទ្រង់ប្រាកដជាមានគម្រោងការអ្វីផ្សេងហើយ។
"ឯងសម្ងំព្យាបាលរបួសសិនទៅ! មួយរយៈនេះយើងត្រូវតែទ្រាំហើយរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ឱកាសល្អយើងនឹងរត់ម្ដងទៀត"
"ខ្ញុំម្ចាស់យល់ហើយ"
ទោះទើបតែចេញមកពីក្នុងគុកទទួលពិន័យហើយក៏ដោយ ក៏ហាន់ណានៅតែស្មោះស្ម័គ្រ។ បើម្ចាស់ចង់នៅ នាងក៏នៅ! បើម្ចាស់រត់ទៅ នាងក៏ទៅតាមដូចគ្នា។
"ឯងចេញទៅវិញចុះ! អធិរាជយាងមកដល់ឥឡូវហើយ"
ទោះគេអនុញ្ញាតឲ្យដោះលែងហាន់ណា តែនាយតូចជឿថាគេនៅតែគុំគួន គ្មានថ្ងៃលើកលែងឲ្យជនក្បត់ស្រួលៗទេ។ សូម្បីតែប្រពន្ធខ្លួនឯងក៏ត្រូវមកទទួលទោស ជាប់ឃុំនៅតែមួយកន្លែងដែរ។ នៅសល់រឿងអីទៀតដែលគេមិនអាចធ្វើបាន?
រាងស្ដើងចាប់ផ្តើមស្រាយសម្លៀកបំពាក់ម្ដងមួយៗ ពេលលឺសម្លេងសម្រឹបជើងធ្ងន់ៗដែលកំពុងឆ្ពោះមកបន្ទប់របស់ខ្លួន។ នាយដឹងថាជាគេ ហើយដើម្បីការពារ មិនឲ្យមានទំនាស់និងហិង្សាទាន់ យល់ល្អគួរតែនៅស្ងៀមៗហើយស្របតាមគេ។ មិនអ៊ីចឹង?
~ក្រាក
គ្រាន់តែបើកទ្វារភ្លាម អ្វីដែលជុងហ្គុកមើលឃើញមុនគេគឺម្ចាស់ខ្លួនតូចច្រឡឹងដែលកំពុងអង្គុយនៅលើគ្រែ បង្ហាញសាច់ខ្នងសម៉ដ្ឋខៃដែលមានសុទ្ធតែស្នាមស្នេហ៍នៅចំពោះមុខនាយ។
ឃើញហើយក៏ទប់អារម្មណ៍មិនបានទើបចាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួន ដើរបណ្ដើររហូតឡើងទៅដល់លើគ្រែចាប់ឱបក្រសោប ភរិយាតូចពីក្រោយខ្នង។
"អូនកំពុងចាំយើងហេស?"
ថេយ៉ុងញ័រខ្លួនចំប្រប់ដូចកូនបក្សីពេលនៅក្នុងដៃរបស់គេ តែមិនហ៊ានប្រកែកទេបានត្រឹមងក់ក្បាលទាំងក្នុងចិត្តមិនបានចង់អីបន្តិច។
"បែបហ្នឹងទើបគួរឲ្យស្រលាញ់"
"អាស អធិរាជ"
ថេយ៍ស្រែកភ្លាត់មាត់ ភ្ញាក់ខ្លួនក្រញ៉ាងក្រោយត្រូវគេចាប់ខ្លួនប្រាណលើកឡើងឲ្យអង្គុយលើចន្លោះភ្លៅរឹងមាំដែលមានរាងក្រាស់ អង្គុយសណ្ដូកជើងឱបពីក្រោយ។
ខ្លួនប្រាណគេកក់ក្តៅ រឹងកំព្រឹស មិនលើកលែងសូម្បីចំណុចខាងក្រោម។ ដឹងទៀតថាបើវាលូនចូលក្នុងខ្លួនពេលនេះ ប្រាកដជាពិបាកទ្រាំណាស់។
"ញ័រខ្លាំងម្ល៉េះ? យើងមិនស៊ីសាច់អូនទេ!"
ប្រហែលនៅក្បែរគ្នារាល់ថ្ងៃ វាលែងកើតចេញពីក្ដីស្រលាញ់ហើយ តែមកពីខ្លាចច្រើនជាង។
"ដើមឡើយ អូនស្ដាប់បង្គាប់ណាស់ហើយក៏ព្រមនឹងយើងស្រួលៗដែរ បើអូនអាចធ្វើល្អដូចមុនបាន យើងមិនចាំបាច់ត្រូវបង្ខំអូនឡើយ"
និយាយបណ្ដើរ បាតដៃគ្រើមរាវបណ្ដើរ ណាមួយកំពុងបានចិត្តដែលម្ចាស់ខ្លួនគេនៅស្ងៀមទើបលូកលេង អង្អែលដើមទ្រូងទន់ៗ ច្របាច់ឆ្លាស់ដៃគ្នាមិនថមថយ។
"អាស កុំធ្វើបាបអូនអី អឹស"
"នៅឲ្យស្ងៀម! យើងកំពុងចង់ចូលទៅលេងជាមួយបុត្រីតើស៎ អូនកុំរើខ្លាំងពេក"
មិនឲ្យរើ មិនឲ្យបម្រះបានយ៉ាងម៉េចបើគេគិតចង់ចាប់សង្កត់នាយដោតឆៅៗបែបនេះនោះ?
"ហឹកៗ លែងអូនទៅ អូនសូមអង្វរ ហឹកៗ ទ្រង់ឲ្យអូនសម្រាលបុត្រនេះសិនទៅ ក្រោយពីនេះអូនសន្យាថានឹងបម្រើទ្រង់ឲ្យបានល្អ មិនហ៊ានប្រកែកទៀតទេ"
"ពិតមែន? គឺអូនជាអ្នកនិយាយខ្លួនឯងទេណា៎!"
ថេយ៉ុងងក់ក្បាលញាប់ស្មេរ គិតថាគេចិត្តទន់និងព្រមដោះលែងខ្លួនហើយទើបខំច្រត់ដៃ ប្រឹងទប់ខ្លួនងើប ប៉ុន្តែមិនទាន់ដឹងអីផងបែជាត្រូវគេចាប់លើកពីក្រោយឲ្យមកអង្គុយលើភាពរឹងមាំនោះសាជាថ្មីហើយប្រាកដណាស់ថាម្ដងនេះ វាអុកចូលស៊ុប លេចបាត់ពាក់កណ្តាលនៃភាពមហិមាទៅហើយ។
"អឹក ហឹកៗ ជុង អូនឈឺ"
"មើលទៅ ព្រោះតែបុត្រមួយនេះ អូនពិបាកណាស់..."
"ផ្លាប់ៗ អាស"
ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមយោគខ្លួន រលាក់ផ្លោងៗដោយស្នាដៃលើកអុកនិងដោលពីក្រោមរបស់មនុស្សមាឌមាំ។
ខ្លួនប្រាណស្ពឹកស្រពន់ ខួរក្បាលក៏ក្រឡុកទៅតាមចង្វាក់ ស្ដាប់ប្រាស្រ័យអ្វីលែងចូល ត្រឹមចង់ឲ្យគេដោះលែង។
"អូនទ្រាំបន្តិចទៅ ប្រហែលត្រឹមមួយខែទៀតប៉ុណ្ណោះ យើងនឹងធ្វើឲ្យបុត្រនេះកើតចេញមក ដល់ពេលនោះអូននឹងលែងលំបាកទៀតហើយ"
"មួយ... អាស... មួយខែ?!"
នាយតូចមានស្ដាប់ច្រលំដែរទេ? មួយខែទៀត កូនទើបតែបាន៧ខែ ម៉េចនឹងគ្រប់ខែអាចកើតបាន?
"ទ្រង់និយាយអី? អាស វាមិនអាចទៅរួចទេ អឹម"
ដំបូងប្រឹងតាំងសតិប្រឆាំងនឹងគេណាស់ តែក្រោយត្រូវបបូរមាត់ក្ដៅគគុកនោះលោមកថើប ផ្តោះផ្តងលួងលោម នាយក៏ស្រពិចស្រពិល ភ្លេចអស់ពាក្យមុននេះទៅហើយ។
កាន់តែចង់ហាម ចង់ប្រកែកគេកាន់តែបន្ថែមល្បឿន កាន់តែអុកខ្លាំងៗដល់នាយអស់សតិ។
តើអធិរាជគិតចង់បន្តរឿងលើគ្រែនេះដល់ពេលណាទៅ? មិនគិតឲ្យនាយមើលថែខ្លួនមុនសម្រាលខ្លះទេឬយ៉ាងម៉េច?

To be continued 💗

បាត់មុខយូរហើយ មកវិញបានតែម៉ាញ៉ិប🥺 កុំខឹងគេហាស៎ ចាំគេសងវិញវគ្គក្រោយៗ 😛

# Spoiled: និយាយទៅថេយ៍ មិនបាច់ទៅចង់ត្រៀមខ្លួនមុនកើតអីទេ តែកើតមួយនេះភ្លាម ថែមពីរឲ្យភ្លែតហ្នឹង ចាំមើលទៅ 🤧 កូនខ្ចី៣ខែ កូនពីរខែ 🌚