បក្សីទ្រុងមាស 🦋 [Ended ✅]

Ch11: ពូកែដាក់ស្នេហ៍ណាស់ហេស?

ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ដែលពិបាកនឹងសម្រេចចិត្តបំផុត នាយក៏មានបំណងបោះបង់ការព្យាយាម ចង់ត្រឡប់ទៅរកមនុស្សកំណាចវិញតែភ្លាមៗនោះ ទ្វារចូលទៅក្នុងកុលសម្ព័នក៏បើកឡើងដោយឯកឯងហើយអ្នកដែលបង្ហាញខ្លួនមុនគេនោះគឺជាមាតានិងបិតារបស់នាយទៅវិញ។
"មាតា... បិតា ហឹកៗ"
"ថេយ៍!"
អ្នកជាឳពុកម្ដាយឃើញសភាពកូនហើយពិតជាខ្លោចចិត្តខ្លាំងណាស់ មិនដឹងថារស់នៅទីនោះរងទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះទេបានជាសម្រេចរត់មកផ្ទះវិញទាំងកំពុងពោះធំ។
បានឃើញក្រុមគ្រួសារគេឱបក្រសោបគ្នាទាំងក្ដីនឹករលឹកដល់ថ្នាក់នេះ វាមិនបានធ្វើឲ្យចិត្តគំនិតអធិរាជផ្លាស់ប្ដូរអីបន្តិចឡើយ មានតែរឹតមិនពេញចិត្តខ្លាចគេដណ្ដើមយកថេយ៍ពីទ្រូងទៅបាត់។
នរណាក៏ដោយក៏មិនអាចយកគេចេញពីយើងបានដែរ!
"យំសោកឱបគ្នាឆ្អែតឆ្អន់ហើយឬនៅ?"
ជុងហ្គុកដែលទ្រាំស្ងាត់ជាយូរបោះសម្ដីកាត់ចង្វាក់ទួញសោករបស់ពួកគេ ចំណែកឯភ្លើងរន្ទះដែលនៅក្នុងដៃក៏ចាប់ផ្ដើមលោតភ្លឺផ្លេកៗ ដូចត្រៀមរួចជាស្រេចឲ្យតែអ្នកម្ខាងទៀតហ៊ានរើបម្រាស់។
"ល្មមទៅវិញបានហើយ!"
នេះជាការប្រមានលើកទីពីរហើយ បើនៅតែក្បាលរឹង ល្មើសនឹងបញ្ជាទៀត នាយមិនសន្យារក្សាសុវត្ថិភាពពួកទាំងអស់នេះទេ មិនលើកលែងសូម្បីតែឳពុកម្ដាយក្មេក។
"ថេយ៍! ក្រែងបុត្រថានឹងមករស់នៅជាមួយពួកយើងវិញនោះអី?"
នាយពិតជាបានគិតបែបហ្នឹងកាលពីដំបូងតែឥឡូវនេះ បើសិនជាជំនះប្រាកដជាមានសង្គ្រាមកើតឡើងមិនខានទេ។
"គឺបុត្រ... បុត្រចង់នៅជាមួយមាតាណាស់ប៉ុន្តែ..."
ចម្លើយពិតទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានកប់ទុកក្នុងចិត្តដែលនាយបានត្រឹមខាំមាត់ទុកវិញក្រោយបានឃើញកែវភ្នែកពណ៌ក្រហមមួយគូនោះ។
"ប៉ុន្តែបុត្រ... បុត្រត្រូវទៅវិញហើយ"
ត្រឹមស្ដាប់លឺពាក្យមួយឃ្លាចុងក្រោយនេះរួច ចិត្តដែលក្ដៅដូចជាភ្នំភ្លើងក៏ប្រែជាធូរស្បើយជាងមុនបន្តិចតែកុំគិតថានាយភ្លេចហើយលើកលែងទោសនឹងទង្វើរក្បត់របស់រាងតូចនៅថ្ងៃនេះឲ្យសោះ។
"មែនហើយ! ព្រះមហេសីយើងគ្រាន់តែនឹកនាចង់មកលេងពួកទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ពេលនេះក៏ដល់ពេលទៅវិញហើយ"
ទោះថេយ៍បានអះអាងបែបនោះមែនតែចិត្តជាម្ដាយមើលឃើញច្បាស់ថាគេចង់មកនៅទីនេះខ្លាំងប៉ុណ្ណាទើបមើលទៅកូននិងប្រឹងចាប់ដៃកូនជាប់ មិនចង់ឲ្យគេទៅវិញដូចគ្នា។
"បើបុត្រមិនចង់ទៅវិញទេ បុត្រប្រាប់បិតាមួយម៉ាត់មក"
ក្នុងនាមជាបិតានិងជាស្ដេចទាំងមូល ទ្រង់មិនអាចចុះញ៉មមនុស្សមានអំណួតនេះបានឡើយ។ បើខ្លាំងណាស់ ក៏ប្រយុទ្ធគ្នាឲ្យដឹងស្លាប់រស់តែម្ដងទៅ។
"ឆាប់មកនេះមក!"
ដោយឃើញភរិយានៅស្ទាក់ស្ទើរ ខ្លាចយូរទៅនាំតែដូរចិត្ត ជុងហ្គុកក៏ចាប់ទាញដៃគេមួយទំហឹងមករកខ្លួនហើយរាងតូចក៏អ៊ីចឹងទៀត មិនហ៊ានប្រកែក តវ៉ាអ្វីឡើយទោះចិត្តចង់ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
ដឹងថាមនុស្សក្នុងគ្រួសារនៅស្រលាញ់ នៅចង់ការពារតែស្វាមីម្នាក់នេះជាមនុស្សបែបណា ខ្លាំងក្លាមានអំណាចប៉ុណ្ណា នាយកាន់តែដឹងច្បាស់ទើបមិនចង់ឲ្យមានរឿងធំ។
"និយាយលាពួកទ្រង់ភ្លាមទៅ! នៅចាំអីទៀត!"
បើនៅតែបែបនេះ នាយអាចនឹងទ្រាំមិនបានសម្លាប់រង្គាលកុលសម្ព័ន្ធនេះទាំងមូលក៏ថាបាន។
"សុំទោសមាតា... បិតា ហឹកៗ បុត្រលាទៅវិញហើយ"
"ថេយ៍..."
"អ្នកទាំងអស់គ្នាឆាប់ចូលទៅខាងក្នុងទៅ"
មុននឹងចាកចេញ នាយចង់ឃើញពួកគាត់ចូលទៅក្នុងវិញដោយសុវត្ថិភាពជាមុនសិន ពុំនោះទេ នាយមិនជឿជាក់អ្នកនៅក្បែរខ្លួនអាចនឹងលួចធ្វើអ្វីខ្លះឡើយ។
"មិនលឺទេមែនទេ? ឬចង់បើកទ្វារទទួលយើងចូលខាងក្នុងសិន?"
"កុំអី! អធិរាជ!"
រាងស្ដើងស្រវ៉ាចាប់ដៃគេជាប់ក្រោយឃើញគេគិតចង់បញ្ឈឺរដោយការដើរទៅរកក្រុមគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់។
ការធ្វើសង្គ្រាមជាមួយមនុស្សដូចគេគឺជារឿងគ្រោះថ្នាក់បំផុត! នាយនៅតែចាំបានមិនទាន់ភ្លេច ឈុតឆាកដែលគេតាមសម្លាប់ក្រុមក្អែកទាំងពូជមិនញញើតដៃហើយរឿងនោះវាបានកើតឡើងយូរណាស់មកហើយ ចុះទម្រាំពេលនេះទៀត គេប្រែជាសាហាវប៉ុណ្ណាទៅ?
"មិនអីទេ! បើអូនប្រញាប់ត្រឡប់ទៅដំណាក់វិញទៅហើយ យើងក៏មិនបាច់ខាតពេលចូលទៅខាងក្នុងដែរ ត្រូវទេ?"
"គឺ... ត្រូវហើយ ពួកយើងប្រញាប់ត្រឡប់ទៅវិញទៅ"
ថេយ៉ុងព្រឺខ្លួនខ្ញាកក្រោយត្រូវគេទាញទៅកាន់តែជិត លូកក្រៀកចង្កេះជាប់មិនឲ្យរើរួច។ ដូច្នេះនាយមានតែញញឹមស្រាល ងក់ក្បាលជូនដំណើរមាតាបិតានិងម្ចាស់ប្អូនឲ្យត្រឡប់ទៅខាងក្នុងវិញប៉ុណ្ណោះ។
ឯថេហាបានត្រឹមក្ដាប់ដៃ ឈឺចិត្តស្អិតទ្រូងព្រោះដឹងពីសមត្ថភាពខ្លួនឯងច្បាស់ជាងអីទៀត។ កុំថាឡើយទៅប្រឈមមុខជាមួយនឹងគេ សូម្បីតែកូនចៅគេក៏នាយវាយមិនឈ្នះផង។ ពេលនេះមានតែនាំអ្នកមានគុណគេចខ្លួនសិន បើនៅតែប្រឆាំងបន្ត វាគ្មានផលល្អទេ។
"ពួកយើងអាចទៅវិញបានហើយ!"
រាងក្រាស់ក្រលាស់ដៃតែបន្តិចក៏ធ្វើឲ្យវេទមន្តដែលថេយ៍បានដាក់លើកូនចៅខ្លួនត្រូវរលាយសាបសូន្យបាត់ត្រឹមមួយប្រព្រិចភ្នែក។
"ពិតជាគ្មានបានការមែន!"
"សូមព្រះរាជទានទោស អធិរាជ"
បន្ទាប់ពីចាត់ការគ្រប់យ៉ាងនៅទីនេះរួចហើយ វាក៏គួរតែដល់ពេលចាត់ការមនុស្សនៅក្នុងដៃម្ដងហើយ។
"អូនក៏អ៊ីចឹងដែរ! លើកនេះ អូនមិនរួចខ្លួនទេ!"
ថាហើយនាយក៏លើកបីរាងតូច បើកស្លាបហោះលឿនស្លេវ នាំគេទៅប្រាសាទទឹកវិញចំណែកឯហាន់ណាក៏ត្រូវដេននិងដៀនចាប់ខ្លួនទៅវិញដើម្បីទទួលទោសដូចគ្នា។
~ផឹប
គ្រាន់តែចូលមកដល់ក្នុងដំណាក់ភ្លាម ថេយ៉ុងក៏ត្រូវអ្នកជាស្វាមីរុញទៅលើគ្រែវឹងដោយមិនថ្នាក់ថ្នមរហូតធ្វើឲ្យនាយចុកឆ្អល់ បាត់មាត់បាត់ក។ នាយខ្លួនតូចតែមួយហើយកំពុងពរពោះទៀត មានកម្លាំងឯណាទៅប្រឆាំងនឹងមនុស្សកំណាចដូចជាគេ?
"ពូកែដើរដាក់ស្នេហ៍ណាស់ហេស? សាកមកដាក់យើងវិញទៅមើល៎ វានឹងទទួលបានលទ្ធផលបែបណា?"
"អូន... អូនមិនហ៊ានទេ អា៎!"
មិនមែនមិនធ្លាប់ តែមិនដឹងហេតុអីបានជាវេទមន្តមួយនេះធ្វើអីគេមិនបានទាល់តែសោះ។ មិនថាអ្នកណាឡើយឲ្យតែត្រូវវេទមន្តស្នេហ៍ហើយ ប្រាកដជាលង់នឹងនាយ ធ្វើតាមបញ្ជានាយគ្រប់យ៉ាង។ តែផ្ទុយពីគេ គេគ្រាន់តែលង់ស្នេហ៍តែមិនស្ដាប់ មិនធ្វើតាមអ្វីទាំងអស់។ ឬមួយគេគ្មានបេះដូងទេ ទើបនាយបញ្ជាបេះដូងគេមិនបាន?
"មែនហើយ! អូនមិនចាំបាច់មកដាក់ស្នេហ៍យើងទេ ព្រោះត្រឹមប៉ុណ្ណឹង យើងក៏ងប់ងល់នឹងអូនស្ទើរស្លាប់ទៅហើយ"
"បើស្រលាញ់អូន អធិរាជលែងអូនទៅ ហឹកៗ កុំធ្វើបាបអូនអី"
ឃើញកាយវិការដោះសម្លៀកមួយៗរបស់គេហើយ ថេយ៉ុងក៏ខំយំអង្វរទាំងញ័រខ្លួនទទ្រើក ពិតជាមិនអាចទទួលទោសដែលគេផ្ដល់ឲ្យបានទេ។
"ទោះស្រលាញ់ក៏មិនប្រាកដថាយើងត្រូវធ្វើតាមអូនដែរ! អូនគ្រប់គ្រងបេះដូងយើងបាន បញ្ជាខួរក្បាលយើងមិនបានទេ!"
"អាស លែងអូនទៅ ហឹក កុំធ្វើបែបហ្នឹង!"
~ឆ្វាច់
សម្លេងដាច់រហែកសម្លៀកបំពាក់ព្រមជាមួយសម្លេងស្រែកយំ វាបន្លឺឡើងក្នុងពេលដំណាលគ្នាតែអ្នកដែលកំពុងប្រព្រឹត្តពេលនេះ លែងមើលឃើញសខ្មៅ ល្អអាក្រក់អីទៀតហើយ។ បើមិនបានប្រដៅប្រពន្ធតូចមួយនេះឲ្យឈឺដើរលែងរួច នាយមិនឈប់ជាដាច់ខាត។
ជុងហ្គុកទាញសម្លៀកបំពាក់ដាច់រហែកទាំងប៉ុន្មានបោះចោលគ្មានស្រណោះទៅជាមួយនឹងរបាំងមុខរបស់ខ្លួន។ នាយត្រូវកំហឹងនិងតណ្ហាបាំងមុខឲ្យតែពេលនឹកឃើញថាត្រូវមហេសីជាទីស្រលាញ់ក្បត់ចិត្តនិងរត់តាមប្រុសឈ្មោលទៅស្រុកកំណើត ដោយគ្មានវាចារសូម្បីមួយម៉ាត់ កំហឹងក្នុងទ្រូងក៏ឆាប់ឆេះក្ដៅដូចភ្លើង។
តើគេទុកនាយជាស្អី? ទើបបានជាប្រមាថនាយដល់ថ្នាក់នេះ?
"សូមអង្វរអធិរាជ ហឹកៗ កុំដាក់វាចូលអី"
"យ៉ាងម៉េច? របស់យើងវាលែងឆ្ងាញ់ លែងស្រួលហើយហេសទើបប្រឹងរត់រករបស់ថ្មី?"
ដៃតូចៗប្រឹងលើករុញច្រានម្ចាស់មាឌមាំចេញតែគេមិនកម្រើក មានតែឱនមកកាន់តែជិតនិងចាប់វត្ថុកំណាចនោះត្រដុស ឈ្មុលៗជិតល្អាងស្នេហ៍តូចចង្អៀតមិនឈប់។
"ហឹកៗ មិនមែនអ៊ីចឹងទេ ហឹកៗ គឺអូនខ្លាច... អាយ៎"
និយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ផង ដំបងសាច់រឹងកំព្រឹសដែលធំជាងកដៃនាយទៅទៀតនោះត្រូវគេរុញចូលក្នុងច្រកតូចចង្អៀតឆៅៗដោយគ្មានភាពថ្នាក់ថ្នម។
"ផ្លាប់ អឹក ហឹកៗ"
"អឹម ជ្រៅពិតមែន! យើងខានចូលមកជ្រៅបែបនេះយូរមកហើយ"
រាល់ដង ប្រហែលមកពីនាយថ្នមគេពេកទើបបានចិត្ត ធ្វើស្អីមិនគិតដល់ក្បាលប្ដីម្នាក់នេះ។ លើកនេះ ធានាថានឹងឲ្យគេចងចាំមួយជីវិត។
"ឈឺ... ហឹកៗ ឈឺណាស់"
ក្រចកមុតស្រួចលើកខ្ញាំសាច់ដុំដើមដៃនោះទាល់តែរលាត់ចេញឈាមតែម្ចាស់ខ្លួនដូចមិនស្កៀប មានតែពុះកញ្ជ្រោលនិងចាប់ផ្តើមអុកញាប់ស្មេរដល់រលើងជើងគ្រែ។
"ឈឺឲ្យចាំ! លើកក្រោយកុំជំទាស់បញ្ជាយើងទៀត!"
រាងតូចស្រក់ទឹកភ្នែកជោគថ្ពាល់ ឈឺក្រហាយផង ចុកផងត្រង់ចំណុចផ្សាភ្ជាប់ហើយណាមួយទៀតគឺបារម្ភពីកូនក្នុងផ្ទៃ ពិតជាខ្លាចប៉ះពាល់ដល់បុត្រណាស់។
"អាស អឹស បានហើយ ហឹកៗ"
"ថ្ងូរឲ្យលឺៗទៅ ព្រះមហេសី!"
ដៃក្រាស់ចាប់ផ្តើមរវាម ចាប់ច្របាច់ដើមទ្រូងទន់ៗមានសាច់មានឈាមពេញៗដៃ ដោយមាត់ក៏ចូលជួយសហការជញ្ជក់ផង ខាំផងទាល់តែចុងឈើរីប្រែជាហើម ស្លេកគ្មានឈាមក៏នៅតែមិនឈប់ដែរ។
"ហឹក ឈប់ទៅ អឹម"
បន្ទាប់ពីបឺតជញ្ជក់ បន្សល់ស្លាកស្នាមពេញរាងកាយស្រឡៅស្រឡូនហើយ គេក៏ប្ដូរមកធ្វើទុកបុកម្នេញបបូរមាត់ទន់ល្មើយដោយការថើបច្បូត ប្រើអណ្តាតរុករានទាល់តែនាយឈ្លក់ខ្យល់ទើបព្រមដោះលែង។
"ហែកជើងឲ្យធំទៅ! កុំចង់យកលេសមានគភ៌ មកហាមយើងមិនឲ្យប៉ះពាល់អូនទៀតឲ្យសោះ"
"អាស លែងទៅ ហឹក ដកចេញទៅ អឹស"
នាយព្យាយាមឃាត់ណាស់តែមិនឈ្នះ ចុងក្រោយក៏ត្រូវអ្នកខាងលើចាប់ហែកជើងលើកឡើងពាក់លើស្មាស្រស់ៗដោយមិនគិតពីទុកលំបាកប្រពន្ធអីបន្តិច។
ថេយ៍ទប់ខ្លួនលែងជាប់ត្រូវរលាក់ចុះរលាក់ឡើង ៗពេលគេបុកចូលខ្លាំងៗដោយគ្មានការអាណិតអាសូរ។ ក្នុងខ្លួនសែនពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់ ណាឈឺឆ្អល់ផ្នែកខាងក្រោមផង ធ្ងន់ពោះផង ស្ទើរតែសន្លប់ម្ដងៗរាល់ពេលដំបងសាច់នោះបោលបុកផឹបៗប៉ះដល់ក្រោមផ្ចិត។
បើអធិរាជនៅតែបន្តដាក់ទោសនាយដោយបែបនេះ ខ្លាចតែថានាយ ព្រមទាំងព្រះនាងតូចមិនអាចទ្រាំទ្រតទៅទៀតបាននោះទេ។

To be continued 💗💕

ពេលដឹងថាអ្នកអានចង់ឲ្យថេយ៍រត់តាំងពីភាគដំបូង
Jk be like: ចង់ទៅណាហាស៎ សុទ្ធតែសាច់😋

Admin ចង់មកប្រាប់ថា10 ភាគដំបូងហ្នឹងគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមទេ 🥲 គេមិនទាន់មានកូនភ្លោះមួយទៀតផង ឲ្យរត់រួចម៉េច? 😌