GEPEST

26

Laura's POV:

In de deuropening verschijnen Stijn en een onbekende man. Ik zie gelijk dat Stijn zich erg ongemakkelijk voelt. Voor mij is dat een teken dat ik moet oppassen voor deze man.

'Dit is je baas' zegt Stijn met een harde stem waardoor ik schrik.                                                                     Gelijk zijn mijn hersens weer aan het draaien. Dit is dus de man waar Stijn en Linda het over hadden. Dit is de man waar ze bang voor zijn. DIT IS DE BAAS! angstig en voorzichtig kijk in naar de man naast Stijn. Een stevige man van ik denk ongeveer 35 jaar.

'Ik ben je baas Rob' zegt hij met een ijzige nare stem. Mijn haren schieten overeind en mijn hart bonkt als een gek wanneer ik zijn stem hoor. Ik begrijp gelijk waarop Stijn en Linda zo bang voor hem zijn.

'We nemen je zo mee naar de eetzaal daar kun je de andere meisjes leren kennen, er lopen een paar jongens rond maar het is verboden om met hun te praten doe je dit wel dan zijn er grote gevolgen' Rob geeft me een strenge blik waardoor je weet dat hij het echt meent. 'Oh, okey' mijn stem trilt. Mijn onzekere ik komt weer terug. 'En zoals je weet begint morgen je werkdag sta op tijd klaar met je kleren aan ik hou er niet van als je te laat bent.' 'kleren kun je het niet echt noemen' mompel ik zachtjes maar blijkbaar toch iets te hard want niet snel daarna voel ik een klap in mijn gezicht en wordt ik bij mijn kin gepakt waardoor ik in 2 vuurspuwende ogen kijk.

'Wat zei je?' zegt Rob met zoveel woede dat ik moeite moet doen om niet heel hard te gaan gillen en weg te rennen.

Ik zit te twijfelen wat voor antwoord ik het best kan geven. Moet ik gewoon zeggen wat ik net zei en laten zien dat ik niet bang voor hem ben? Of moet ik laten zien dat ik iemand ben die altijd gehoorzaam is en goed luistert. Al snel weet ik wat ik ga doen. Vroeger zou ik dit nooit gedaan hebben. Maar wat er met mij de laatste tijd is gebeurt heeft mij verandert.

'Ik zei dat je het niet echt kleren kunt noemen' als ik die woorden uitspreek kijk ik met een zelfverzekerde blik naar Rob. Ik zie dat Stijn zijn hoofd heen en weer schudt en dat Rob zijn gezicht langzaam rood wordt van ingehouden woede. Had ik dit wel moeten doen? Had ik niet gewoon iets anders moeten zeggen? Langzaam komt mijn onzekerheid weer terug. Rob komt met zijn hoofd dichter bij mij. Als hij met zijn lippen bij mijn oor is fluistert hij 'Verkeerde antwoord' gelijk voel ik een klap in mijn buik waardoor ik voorover klap, happend naar lucht. Daarna voel ik een klap tegen mijn hoofd waardoor ik op de grond val. Alles begint te draaien, waardoor ik moet overgeven. Gelijk daarna wordt er aan mijn haren getrokken waardoor ik met een gil naar de andere kant van de kamer wordt gesmeten. Daar blijf ik doodstil liggen. Te bang om te bewegen. Alles doet pijn en ik proef bloed in mijn mond. 'Ik hoop dat je hiervan hebt geleerd, zorg ervoor dat je op tijd in de eetzaal bent, en met geen enkele jongen praten, of je vind dit wat er net is gebeurd niet erg' hoor ik Rob met een gemene lach zeggen. Daarna valt de deur met een harde klap dicht.

Langzaam kom ik overeind en bekijk mezelf in de spiegel. Haren door de war, overal bloed en een gebroken iemand kijkt naar mij. Iemand die geen leven meer heeft, iemand waarbij het leven totaal verwoest en verpest is. Diegene dat ben ik.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 26 alweer!!! en ik heb eindelijk vakantie!!!!! Dus dat wordt waarschijnlijker vaker een update!!

XX