Daylight [L.S][Z.M]

Chapter 19

Warning:⛔️Smut⛔️

3rd person POV

"انجامش بده"

لحن لویی پر از اطمینان به نظر می رسید،ولی درواقع حس این رو داشت که کس دیگه با صدای اون صحبت می کرد...توی اون لحظه عقل لویی کوچکترین اختیاری روی خودش نداشت.

"منظورت چیه انجامش بده؟"

صدای هری مثل همیشه احساس خاصی رو نشون نمی داد اما در حقیقت اون انتظار هرچیزی رو داشت جز این درخواست.

"هیچی مثل قبل نمیشه...از این بدتر هم نمی تونه بشه.حداقل کاری که باهاش حق اهمیت دادن پیدا می کنم رو انجام بده."

صداش لرزون بود اما اطمینان توش غیر قابل انکار؛و با اینکه هری از روز اولی که زیر بارون توی تاریکی بیرون کلیسا چشماش به کشیش بیش از حد جوون انداخته بود این لحظه رو تصور می کرد، اما نمی دونست چرا الان انگار چیزی جلوش رو می گرفت.

چیزی که نباید وجود می داشت چون اگر نزدیک بودن به مرگ یه خوبی برای اون داشت این بود که اونو از قبل هم خودخواه تر می کرد...

"تو اینو نمی خوای لویی...به بعدش فکر کردی؟هنوز نتونستی اتفاق قبلی رو کامل فراموش کنی."دیگه سرد نگه داشتن لحنش فایده ای نداشت،چون کلماتش به اندازه کافی اهمیت دادنشو می رسوندن.

"تو همون کسی هستی که به خاطر فرار کردن از خودم بهم می خندیدی؟ مگه نمی گفتی زیادی برای پذیرفتن چیزی که هستم می ترسم...خب الان می خوام ترسو بزارم کنار.می خوام فرار نکنم،می خوام برای یک بار هم که شده به بعدش فکر نکنم.کل زندگیم به خاطر ترس چیزایی که دوست داشتم رو تجربه نکردم...ترس از فهمیدن مردم شهر ترس از آتش جهنم ترس از..."

نفس عمیقی کشید و چندثانیه تا تموم کردن جمله ش مکث کرد.

"ترس از دوست داشتن و دوست داشته شدن."

و اون لحظه هری یک لحظه هم فکر نکرد که دوست داشتنش حتی از ذهن لویی گذشته باشه؛ درحالی که لویی هم فکر می کرد اسم این حسو دقیقا چی باید بزاره...

حقیقت این بود که اون هیچ ایده ای نداشت...اون هیچ درکی از شرایطی که توش بود نداشت. دوست داشتن همچین حسی داشت؟
انقدر غیرمنطقی و اشتباه؟ مگه همچین چیزی ممکن بود...؟

"ازش پشیمون میشی."یه بار دیگه با صدای گرفته ش لویی رو از افکارش بیرون کشید.

"برای تو چه فرقی می کنه هری؟اگه پشیمون هم بشم تو قرار نیست به خاطرش سرزنش شی یا حتی برای مدت طولای ای باشی که بدبختیمو ببینی."