The Game Of Life: Η αρχή του παιχνιδιού

15. Εν δράσει

Όλα μπορεί πολλές φορές να φαίνονται καλά,αλλά αν ο διάολος σπάσει το πόδι του όλα μπορεί να συμβούν. Κάθε κακοτυχία μπορούσε να συμβεί μέσα σε λίγα λεπτά: όταν θα έριχναν τις βόμβες ίσως να ανατινάζονταν οι ίδιοι, ή ίσως όταν θα πέταγαν τα στιλέτα ρεύματος στο φορτηγό και αστοχούσαν και να πιάνονταν στις ρόδες του φορτηγού. Προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμη, λογική και όσο μπορούσε αισιόδοξη.

Όλα θα πάνε καλά, έλεγε στον εαυτό της. Όμως, δεν το πίστευε κιόλας. Υπήρχαν πολλοί κακοί παράγοντες και ελάχιστοι καλοί. Πώς θα τους κρατούσε όλους ασφαλείς; Το βλέμμα της γύρισε και αντίκρισε τον Φίλιππο. Είχε γύρει στο τζάμι στην θέση του συνοδηγού και κοιμόταν. Ήταν πολύ γλυκός ενώ κοιμόταν. Ήταν ο μόνος άνδρας σε όλο τον κόσμο που την έκανε να νιώθει έτσι. Ήταν δικός της και αυτή ήταν δική του, για πόσο όμως; Αυτό την τρόμαζε αρκετά. Δεν ήθελε να τον πληγώσει. Εκείνος όμως δεν θα ρωτήσει πράγματα που δεν πρέπει, σωστά; Υπήρχαν πράγματα για εκείνη που μόνο ο Μαξ ήξερε και κάποια πράγματα που κανείς δεν γνώριζε δεν έπρεπε να σκαλίσει παλιές πληγές επειδή δεν θα άντεχε να τον διώξει από κοντά της.

Ο ήλιος έβγαινε από την ανατολή και φώτιζε τον δρόμο τους. Ένιωσε την ζεστασιά στο πρόσωπο της. Ήταν ένα απαλό, ζεστό χάδι. Δεν θα αργούσαν να φτάσουν στο Σικάγο. Έπαιζε το σχέδιο συνέχεια στο μυαλό της. Δεν ήθελε καμία ατέλεια, θα πήγαιναν όλα καλά. Η Τεζ που ήταν ξύπνια στο τιμόνι του αμαξιού τους με την Εμ σκεφτόταν το σχέδιο της Γιασμίν, δεν ήθελε να δει κανέναν πληγωμένο σωματικά από το σχέδιο της. Ο Μπρους, αντίθετα σκεφτόταν τον Φίλιππο και την Γιασμίν και την αλλόκοτη συμπεριφορά τους. Αυτοί κόβω τον λαιμό μου το έκαναν, σκέφτηκε. Ο Μαξ σκεφτόταν την Άρια, την μοναδική του αγάπη και το παιδί που κουβαλάει στα σπλάχνα της.

Οι ώρες περνούσαν γρήγορα. Όταν όλοι ξύπνησαν πήραν κάποια σνακς να φάνε. Το απόγευμα δεν άργησε να έρθει και ο ήλιος να γίνει πορτοκάλι όπως και ο ουρανός. Σε λίγες ώρες θα γινόταν η μεταφορά της χάκερ κι εκείνοι ήταν έτοιμοι. Είχαν φτάσει ήδη στο τέλος της πόλης κοντά στα βουνά όπου θα περνούσε το φορτηγό. Η Γιασμίν τις λίγες ώρες που τους απέμεναν πήρε 4 περίεργα στιλέτα (δεν ήταν τα στιλέτα ρεύματος). Τα τοποθέτησε κάτω από τα πορτ- μπαράζ των αμαξιών τους.

«Γιαζ, τι έβαλες στα αμάξια;»

«Ονομάζονται αλεξίπτωτα για αμάξια και ενεργοποιούνται με αυτά τα κουμπιά» τους εξήγησε και τους έδωσε ένα μικρό, σιδερένιο,κόκκινο κουμπί σαν κλειδί αμαξιού