Nights With You

Chapter 26

Agad ako napalingon sa paligid. Ngunit wala akong nakitang tao. Babae ang boses. Alam kong siya na naman iyun. Bakit ba hindi ako tinatantanan ng babae na iyon?

"Magpakita ka sa akin! Ano bang kailangan mo sa akin?! Sino ka ba talaga?!"

Napaatras ako ng makita siya sa personal. She wore a white dress and she just looks like me. Halata sa kanyang tingin na malungkot ito.

"You must die." Bakit parang malungkot ito? Parang wala siyang choice.

"Who are you? What are you talking about? And why the fuck do i look like you?" taas kilay kong tanong.

"I'm you."

"Wh-what?"

...

Agad ko naimulat ang mata ko habang hinahabol ang sarili kong hininga. Panaginip lang pala iyun. Akala ko totoo na.

Napalunok ako ng laway. Natigilan ako ng bigla nalang bumukas ang pinto at niluwa ito si Isaiah.

"Breakfast is ready." Kumunot ang kanyang noo ng makita ako dahilan para magtaka rin akong mapatingin sa kanya. "What happened to you? Bakit ang putla mo?"

"Wala 'to." Napahawak ako sa ulo ko ng makaramdam ako ng sakit sa ulo habang nakakunot ang noo pilit inaalala ang nangyari. "I'm just having a bad dream."

Nagtataka man si Isaiah pero pinili niya nalang itong balewalain. Tumikhim siya at seryosong nakatingin sa akin.

"Bumaba ka nalang kapag tapos ka ng mag ayos.' Tumango nalang ako at umalis na siya sa kwarto.

Bakit ba parati ko nalang napapanaginipan ang babae na iyon? Ano ba talaga ang kailangan niya sa akin? Hindi talaga ako mapakali sa tuwing napapanaginipan ko siya, parang ayaw niyang kalimutan ko siya.

...

Lumipat ako sa isang page. Wala talaga akong makita kung ano ang rason bakit ko napapanaginipan ang babae na iyon. Wala naman akong pinatay. Wala rin may galit sa akin except sa ate ko na hindi ko naman totoong ate.

"Are you okay?" I looked at Gallen as always mukha talaga siyang prinsepe. "Nakita kasi kitang kanina pa nakatulala. Is there something bothering you?"

Ngumiti nalang ako para ipakita sa kanya na okay lang ako.

"I'm fine, thanks for worrying about me."

Lumingon siya sa libro na binabasa ko and I saw his emotionless eyes looking at me dahilan para makaramdam ako ng kaba.

"Why do you always keep it to yourself, Cal? May mga taong willing makinig sa problema mo maging okay ka lang." I looked at him again and he just smiled warmly at me. "You can open it up to us."

"Ayaw ko lang kayong ipag alala. I can do it on myself at isa pa." Seryoso akong tumingin sa libro dahilan para tignan niya rin ang libro habang nakakunot ang noo. "No one can save me except for myself." Tumayo na ako at peke lang akong ngumiti sa kanya. "I have to go, bye Gallen."

•••

Isaiah just looked at me pero wala na siyang sinasabi. Ilang minuto na siyang nakatingin sa akin na para bang wala siyang balak tumigil.

"What?!" irita kong tanong sa kanya naiirita na kasi ako kasi palagi nalang siyang nakatingin sa akin. "Ganun na ba ako kaganda para tignan mo ng habang buhay."

Napangiwi na naman ito. Kahit wala pa siyang sinasabi alam ko naman na mang aasar na naman siya. Actually naiirita pa rin ako sa tuwing inaasar niya ako.

"I just miss you, sister. At isa pa." He gave me a warm smile dahilan para mapahinto ako. "I just hope that everything will be okay around you."

"You're being weird again, Isaiah." I laughed a little at napailing pero hindi ko maiwasan na hindi kabahan sa mga sinasabi niya.

Lumapit siya sa akin habang nakangiti ng matamis sa akin. Hinaplos niya ang aking buhok.

"I just want you to be happy, Cal. Kaya ko 'to ginagawa lahat. I want you to know that I love you so much. Wag na wag mo sanang kalimutan iyan." He kiss my forehead dahilan para mapahinto ako.

Bumalik na siya sa upuan niya, "You're acting weird again, Isaiah."

"Masanay ka na. I'm always weird, Cal." He giggled.

I just giggled pero hindi ko pa rin maiwasan na mag alala sa kanya. After all, he's my brother.

"Pero kung makapagsalita ka parang mamamaalam ka na kasi."

•••

"Napapansin ko lang."

"Ay jusko!" Agad ko nabitawan ang libro ko ng bigla nalang may sumulpot sa likod ko.

It was Gallen. Why is he here? And infernes ha. Hindi ko napansin na lumapit na pala siya sa akin.

"Sorry, natakot ba kita?" alala niyang tanong sa akin.

"Why are you even here, Gallen? Sinusundan mo ba ako?"

He just giggled. Mukhang narealize ko ang sinabi ko kaya kinagat ko na lamang ang labi ko sa ibaba. Shit! Why did I even say that?!

"No, It just a coincidence na nandito ka rin," mahinahon niyang sabi sa akin. He gave me a warm smile dahilan para mapahiya ako. Bakit ko kasi sinabi iyun? Na guilty tuloy ako. "But I wanted to see you, really, Cal."

Hindi lang ako nagsalita at nakatingin lang sa kanya. Ano bang nakita niya sa akin? Bakit ba dikit na dikit siya sa akin na para bang pinagmamasdan niya ako lagi.

"May sadya ka ba sa akin, Gallen?" seryoso kong tanong sa kanya.

"What?"

"Bakit mo ba pinapansin ang isang kagaya ko? May ibang same sa akin na isang outcast dito sa school pero bakit ako lang ang nilalapitan mo? Hindi ka na rin lumalapit sa ibang babae?"

"You know that I like you." Tumayo ako at seryosong nakatingin sa kanya dahilan para matigilan siya.

"But that's not a valid reason para bigyan mo ako ng special treatment, Gallen. I know you like me as a friend but that's all."

"Hindi ka na ba komportable sa mga kinikilos ko?" malungkot niyang tanong sa akin.

"That's not what I meant." Shit! Sa tuwing nakikita ko siyang ganyan na gui-guilty ako eh. Para bang kaya niyang kontrolin ang emosyon ko.

"Okay, I get it now. I'm sorry." Magsasalita na sana ako pero agad siya umalis.

Shit! I need to follow him!

Pero ewan ko ba parang may pumipigil sa akin na sundan ko siya.