Nazende (bxb)

otuz dokuz

Elimi yanağımın altına koymuş annemlerin anlattıklarını dinlerken bir yandan da kız kuzenlerimin yaptığı müthiş tatlıyı yiyordum. Gerçekten ellerinden nasıl bu kadar her iş geliyordu bilmiyordum ama mutfakta daha ustaydılar.

"Sizin düğün ne zamandı?" dedi yengem kız kuzenime. Benimle aynı yaştaydı ve nişanlıydı.

"Seneye inşallah."

"Ne güzel kız."

"Benimki de bir askerden geleydi..." dedi iç çekerek bir başka kuzenim.

"Yav sus, evlenme meraklısı gibi olma."

Halam kızınca kaşlarını çattı.
"Niye? Evlenmek güzel bir şey. Ne güzel senelerce beklemişiz birbirimizi evlenelim işte."

"Allah Yarabbi sen sabır ver!"

Güldüm. Herkesin evlilikten bahsettiği ortamda ben hâlâ sevgilimle anneme ne zaman söylememiz gerektiğiyle ilgili planlamalar yapıyordum. Konunun bana gelmesini istemediğim için kapanmasını dua ederken aile dostu gibi olan komşumuz imdadıma yetişti.

"Akşam yan taraftakilerin düğününe geliyorsunuz?"

"Geliyoruz ha. Gelmesek ne ayıp olur."

"Tabii canım. Hatta düğünden sonra oturmaya geçeriz."

"He vallah. Onlar bizim her şeyimizde yanımızdaydı."

"Biz de mi geleceğiz?" dedim gözlerimi kırpıştırarak.

"E yani gülüm. Annen nerede?"

"Bilmiyorum ki çarşıya çıktılar galiba."

"Heeee."

Ayağa kalkıp odama geçtim. Bu sabah normalden erken uyandığımdan uykum gelmişti bu yüzden kendimi yatağıma zor attım.

————

"Karaca kalk hadi yavrum."

Eğer konuşan kişinin sesinden kuzenim Dilek olduğunu anlamasaydım Baran sanabilirdim. Allah'tan o kadar uykulu hissetmiyordum.

"Saat kaç?" diye mırıldandım.

"6'ya geliyor. Odana girmeyecektim ama valla uyanmadın bana da uyandır dediler." dedi.

Küçükken her şey çok farklıydı, birbirimizin odalarına izinsizce çatkapı girer çıkardık ancak büyümenin getirisi olarak bunu yapamıyorduk artık. Benim pek umrumda olduğundan değildi ama artık hep beraber avluda oynamıyorduk yani herkesin kendi uğraşları vardı bu yüzden birbirimizi rahatsız etmek istemiyorduk.

"Bir şey olmaaaaz." deyip ayağa kalktım.

Üzerimdeki kıyafetleri düzeltip elimi yüzümü yıkadıktan sonra tam Dilek'le beraber dışarı çıkıyorduk ki odamın kapısı açıldı. Baran'dı gelen. Dilek Baran'a baktı.

"Abi yeni mi geldiniz?"

"Yeni geldik abim."

"Heh güzel! Akşam düğün var bizi sen götürebilir misin? Arkadaşımızın düğünü ya şimdi kızlarla arabada babalarımızla kavga etmek istemiyoruz. Lütfen abi!"

"Götürürüm." dedi gülümseyerek.

"Canım abim benim be!"

Dilek gülerek yanından sıyrıldığında ben hala odaya Baran'ın birden girmesine şaşırmamasındaydım.

"Düğün mü varmış akşam?"

"Hmhm."

"Doğru... Suat evleniyordu, unutmuşum lan." dedi kendi kendine.