Nazende (bxb)

iki

Günümüz, Mardin;

"Rojin otur!" diye bağırdı Meryem Yenge öfkeyle.

Uzandığım koltuktan, diğer çocukları elinde odunla kovalayan Rojin'e güldüm. İşte bu yüzden bu kızı çok seviyordum.

"Ne kızıyorsun yenge? Bırak çirkef olsun."

"Hee Karaca, sonra senin gibi köyde bayrak açmadığı ev kalmasın."

Başımı geriye atarak uyuşukça güldüğümde Rojin odunu gelişine fırlatmıştı.

"Rojin!" dedi yengem daha da sinirli bir sesle.

Kıvırcık saçlarını geriye ittirip üstündeki kot elbiseyi düzeltti.
"Anne ne oldu?"

"Alacağım şimdi seni ayağımın altına ha!"

"Anne-"

"Özür dile Berat'tan."

"Dilemeyeceğim!"

Berat'ın asla kendisine değmemiş olduğu halde sırf ortalık kızışsın diye ağladığını görünce gülüşüm daha da çok büyüdü.

"Rojin!"

Avlunun kapısı açılıp da tüm heybetiyle içeriye girdiğinde uzandığım yerden istifimi görünüşte bozmamış olsam da kalbim çoktan ayağa kalkmıştı bile.

"Baran Abi'ye söyleyeceğim seni!" diye bağırdı Berat.

Bacağına sarılan çocuğun saçını okşadı Baran. Merhamet akan gülüşüyle Berat'a baktı.
"Ne oldu abisinin gülü?"

"Ben hiçbir şey yapmadım!" dedi Rojin de koşup diğer bacağına sarılmadan önce.

Baran işin içinden çıkamayacağını anlamış olacak ki onların bu sonsuz kavgasını dinlemek yerine diz çöküp ikisine de sarılıp öptü.

Bazen sırf beni de öpsün diye içimden çocuk olmak geliyordu.

Gözleri divana kaydığında beni yüzümü avuçlarımın arasına almış kendisini seyrederken görünce yarımağız sırıttı.

"Ben kimin ortalığı karıştırdığını biliyorum sanırım."

Hızlıca kaşlarımı çattım.
"Yemin ederim alakam yok!"

"İnanmam."

"Gerçekten yok!"

Meryem Yenge güldü.
"Sen bir işin içinde olmasan bile ruhun kenarlarından gezip ortalığı karıştırmıştır. Öyle bir potansiyel var sende." dedi.

"Hah onu iyi dedin Meryem Yenge." deyip güldü.

Yalandan bir öfkeyle ayağa kalktım.
"Yine kaşınıyorsun sen."

Çenesini dikleştirip sırıttı.
"Allah allah, kaşı hele bir."

Üzerine atlayıp da boğuşmaya başladığımızda Rojin beni kurtarmak için Baran'ın bacaklarına vuruyor, Berat da Baran'a vurmasın diye Rojin'i çekiyordu.

Tek hamlede beni ters çevirip sırtına aldığında şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım. Günden güne daha güçlü ve kalıplı biri olmaya başlıyordu ve utanmadan boyuma kiloma bakmayıp ona meydan okuyordum.

"Şaka yaptım! Şaka yaptım indir!" deyip geniş omuzlarına tutundum.

"İndiririm."

Birden bacaklarımı bıraktığında kafaüstü yere düşmenin korkusuyla çığlık attım.

"Yine ne oluyor?" dedi Agâh Dedem bastonuyla avluya çıkarken. Yüzündeki gülümseme, yıllardır olduğu gibi çocuk seslerinden ve konağın neşeli çığlıklarından bir hayli mutlu olduğuna işaretti.