Terapia Umarłego Poety

Otwórzcie mi drzwi

Mam taką prośbę otwórzcie mi drzwi.

Dajcie mi stąd uciec chodź na kilka dni.

Nie wiem czy też mieliście tak w domu, 

Że o emocjach nie mówiliście nikomu.

I zamknęliście drzwi do serca swego,

I o emocjach nie mówiliście kolegom, 

Ani nikomu kto z wami spędzał czas .

Serce wasze stało się jak emocjonalny las. 

Każde drzewo w nim coś musi oznaczać,

Serce zaczyna się smutkiem otaczać. 

Dlatego was proszę otwórzcie mi drzwi .

Niech emocje się pokażą a nie tylko mi się o nich śni.

To wszystko się przez lata tak we mnie zbierało, 

I chcę by to się światu w końcu pokazało .

Ale te drzwi się chyba zastały,

A co gdy na emocje już jestem za stary ? 

Nie wiem jakim kluczem otworzyć te drzwi,

A co gdy to wszystko rozleje się na dni 

I nie będę przez to umiał normalnie już żyć?

Tylko smutek i smutek on będzie tu tkwić.

Mimo wszystko podejmę ten trud, 

Otwierając te drzwi wyleję z serca brud.