Çöplük [ c.d ]

Sebebini söyledin.

Dudaklarından ayrıldığımda bana şaşkın gözlerle bakıyordu. Bu onu tekrar öpme isteği uyandırsa da yapmadım. Aksi takdirde fazla ileri gitmiş olurdum.

"Bunun olmasından korkmuyordum."dedi.

"Neyden korkuyorsun o zaman? Neden kaçıyorsun benden?"

"Bundan korkuyorum."dedi ve dudağıma minik bir öpücük bıraktı.

"Ne?"

"Az önce sen beni öptün. Bundan korkmam. Ama eğer ben hislerime karşı koyamayıp az önceki gibi seni öpersem. İşte o zaman sorun büyük."

"Ateş ben seni se-"

"Sus. Sevdiğin falan yok. Sevseydin o hatayı yapmazdın!"

"Ama..."

"Alya uzun bir birlikteliğimiz oldu ve sonuna geldik. Sen kadın taraf olduğun için olaylara daha hassas bakıyorsun. Bittiğini kabullenmek istemiyorsun. Ama beyninde bitirmen gerek. Kalbinde zaten hiç olmamış."dedi ve uzaklaştı.

"Hayır!"diye bağırdım arkasından.

"Hayır... Seni seviyorum!"diye bağırmaya devam ettim.

"Seni seviyorum Ateş!"diye bağırdım ağlayarak. Yere çökmüştüm. Bu dar sokakta bizden başka kimse yoktu.

"Seni kendimden daha fazla seviyorum!"diye bağırdım. Bir şey söylemeden yürümeye devam ediyordu. Bağırmaktan yorulmuştum.

"Beni bırakma Ateş..."diye mırıldandım. Sırtımı dayadığım duvarın ıslaklığı beni rahatsız etse de aldırmadım ve ağlamaya devam ettim. Gidene kadar arkasından onu izledim. En sonunda arabasına bindi. Arabada yalnız değildi. Yanında bir kız vardı. Kıza bakıp gülümsedi ve arabayı çalıştırdı.

"Gitme! Lütfen! Yapma bunu bana!"diyerek olduğum yerde tepindim.

Evet... Başım dönmeye tekrardan başladı.

Yaklaşık on dakika boyunca sadece bağırdım. Beni bu şekilde bırakıp gitmesi çok acımasızcaydı.

Ozan olduğunu tahmin ettiğim kişi sokağa girdi ve beni yerde bulunca yanıma eğildi.

"Alya? Ne oldu? Kim yaptı bunu sana?"dedi.

Kısılmış sesimle "Ateş... Gitti..."diye mırıldandım.

"Ateş burada mıydı?"

Kafamı sallayarak onay verdim.

"Hadi gel."dedi ve elimi tuttu. Kalkmaya gücüm kalmamıştı kafamı kaldırıp ona baktım.

"Ozan... B-ben onu her şeyden daha çok seviyorum. Anlamıyor..."dedim ve kafamı tekrar dizlerimin arasına koyarak ağlamaya devam ettim.

"Anlıyorum... Birinin aşkına karşılık vermemesi kötü bir duygu..."diye mırıldandı.

Ozan beni seviyordu... Bu gerçeği ne kadar yok saymak istesem de bu bir gerçekti ve kolay kolay yok sayamazdım. Ayağa kalktım ve Ozan'a sarıldım. Önce ne olduğunu anlamadı ama sonra o da elini sırtıma koydu.

"Özür dilerim Ozan."diye mırıldandım. Kafasını kaldırdı ve bana baktı.

"Ne?"

"Özür dilerim işte... Şey için..."

"Seni sevdiğimi bildiğin halde bana karşılık veremediğin için mi?"

"Evet."

"Sorun değil. Bu durumda bana aşık olabilmen mümkün değil zaten."dedi ve omuz silkti.