W mrocznych zaułkach życia, gdzie cienie tańczą,
Zapomniane marzenia w sercu jak kamień znaczą.
Straciłem bliską duszę, jak kwiat w jesiennej zorzy,
Życie przegapiło, jak słodką chwilę mglistą.
Och, stracona nadziejo, gdzie twój blask zginął?
Z dłoni mi wypadła, jak złota gwiazda z nieba minęła.
Ciemność ogarnęła serce, jak wilgotny płaszcz mgły,
Wspomnienia jak cienie, odkurzone, zatarte w niebycie.
Wiersz życia został przerywany, jak struny zardzewiałej gitary,
Bez dźwięku, bez echa, bez odpowiedzi gwiazd nocnej fari.
Ostatni oddech czasu zdjął ją z mej ręki,
Jestem samotny w mroku, jak wiatr w starym lesie.
O, Melpomeno, zawiaduj płaczem mej duszy,
W ciszy nocnej, gdzie echo wstrząsa pustką przestrzeni.
Przeszłość tkwi w mej pamięci, jak lśniące gwiazdy na niebie,
Lecz teraźniejszość jest martwa, jak opuszczony grób na cmentarzu.
I cóż pozostało, poza cieniem straconego czasu?
Przeszywa serce żal, jak strzała w ciemności mrocznej.
Ostatni wiersz smutku, pisany atramentem łez,
Żegnaj, bliska duszo, w wieczności spoczniesz.
CZYTASZ
SEN MEMENTO: Lekcje w Splecione nici życia i śmierci
Short StoryZnajdziecie tu moje opowieści układające się w krótkie wiersze, gdzie piękno życia przeplata się z melancholią odejścia. "Splecione Nici: Życie i Śmierć w Wierszach" to nie tylko kolekcja wierszy, to także moja biografia duszy przelanej na papier. K...
