W depresyjnym mroku, duszy cień się snuje,
Gdzieś pomiędzy myślami, tęsknotą drżenie trwa.
Mego, wiersza mistrz, wędrowca nadziei,
W tkliwych słowach układa, co w sercu ukryte tkwi.
Ciemności skryte w oku łzy kropiąc,
W świątyni myśli, gdzie dusza tonie.
Gdy w sercu ciężar, jak góra się pochyla,
Jego duch w liryczny taneczek go wrzuca.
Wiosenny żar, zdeptany melancholią,
Kwitnące kwiaty, w duszy widmo mgły.
Wiersz znów niepewny, jak los człowieczy,
Opowieść o smutku, jak spływająca rzeka.
Przez mglistą opowieść w krajobrazie myśli,
Liryczny Cały, w dźwiękach cierpienia gra.
Ale w tonach melancholii, iskra się tli,
Bo każde słowo, jak wiatr, duszy tchnie znów wiarę.
Przez mroki wiersza, jak po męczarniach droga,
Przechodzi dusza, w poszukiwaniu słońca.
Osobowo, jakby biczem, w tęsknotę pali,
Ale nadzieja jak ptak, wierszem unosi się w górę.
YOU ARE READING
SEN MEMENTO: Lekcje w Splecione nici życia i śmierci
Short StoryZnajdziecie tu moje opowieści układające się w krótkie wiersze, gdzie piękno życia przeplata się z melancholią odejścia. "Splecione Nici: Życie i Śmierć w Wierszach" to nie tylko kolekcja wierszy, to także moja biografia duszy przelanej na papier. K...
