What He Feels

-25-

.

Chapter 25

Balik trabaho kami pagkatapos ng outing na iyon. Masaya ako. Well, yes, because finally, alam na ng mga kaibigan namin. Hindi na naming kailangan pang magtago. I'm still uncomfortable about it but it'll get by. Sanayan lang talaga ito.

Hinatid ako ni Manon Ver sa trabaho like the usual. Kiro offered to give me a ride pero humindi ako. 11-7 ang shift niya tapos ihahatid niya ako, e, 7-3 ako? Parang hindi tama.

Hindi rin naman siguro responsibilidad ni Kiro na ihatid at sunduin ako sa trabaho. Unang-una, may sari-sarili kaming buhay. Sure, we're together but I still respect the fact that we have separate lives and that we don't need to be together all the time. Although, it's how Kiro wants us to be.

"Good morning, Ma'am." Ngiti sa akin ng guard and I greeted him back.

Napalingon ako sa pintuan ng emergency room. Nasa loob siguro si Kiro pero hindi na ako magpapakita dahil baka busy siya at maabala ko lang siya. So, I just sent him a text saying that I'm already here and I'll be going upstairs.

"Good morning!" Bati ko sa lahat ng mga nasa station 1. Mukhang stressed at inaantok na silang lahat kaya naman agad na akong dumiretso sa ICU.

Hindi ko pa alam kung sasabihin ko na ba sa mga matrabaho namin ang tungkol sa amin ni Kiro. Naiilang pa ako. Kung sabagay, sa mga close friends nga namin ay nahirapan akong mag-open up, sa mga katrabaho pa kaya namin? But I know that they will know sooner than I expect it. Si Kiro pa? Malamang sa malamang sa sobrang obvious niya ay malaman agad ng lahat iyon.

Natapos na ang endorsement at nag-aayos na si Deryl nang biglang may pumasok sa pintuan. Alam ko na. Amoy pa lang ng pabango niya ay alam ko na.

"Good morning." His voice was hoarse. Siguro ay dahil na rin sa mayroon pa siyang after shock ng sakit niya. Ang kulit kasi. Alm naman ang dapat gawin pero gusto pa ng pinapaalalahanan. Parang hindi siya nurse, e!

I looked at him and saw him smiling widely at me. "Morning." Sagot ko dahil kinakabahan ako sa mga makikita ni Deryl. God! Kailan ba matututunan ni Kiro na magdahan-dahan? Kailan ba?

"Woke up at the wrong side of the bed?" He asked with his creased brows.

It's as if it was a normal feeling that I'd get my heart beating very fast the moment I look into his eyes. He does it so naturally and I hate and love it at the same time. I'm not complaining but it makes me very uneasy all the time.

I heard Deryl cough from behind. Malakas ang senses ng babaeng ito kaya alam kong nagegets na niya ang sitwasyon.

Nangiti si Kiro noong marinig niya si Deryl na umubo. I'm sure he knows what she means as well. Kung sana ay hindi siya padalos dalos. Bakit ko nga naman hindi naisip na aakyat siya rito para bisitahin ako? I'm so stupid!

Umubo ulit si Deryl bago nagpaalam na aalis na. Para akong nabunutan ng tinik nang umalis na siya. God! Mahirap atang masanay kapag ganito. Ambilis bilis ni Kiro, e!

I glared at him and he just bit his lip. Damn. I don't want him biting his lip now!

"You're too obvious!" I told him.

He cocked his head to the side. "Why? Do we need to keep our relationship a secret?" He asked me with his voice a bit challenging and disappointed.

Natigilan ako sa tanong niya. "N-no!" I was stuttering over that one word. Damn. He got me there.

Humalukipkip siya sa harapan ako at laking pasasalamat ko na may desk sa pagitan namin. May mahahawakan ako para hindi ako pumadausdos sa sahig dahil nanlalambot na ako.