The Twilight Saga Zonsondergang

Proloog

P.o.v Fred

Iedereen is nu aan het vechten. Ik hoor overal strijd kreten en kreten van pijn. Ik zou zelf eigenlijk ook mee moeten vechten maar ik ben gevlucht. Ik had Bree ook gevraagd mee te komen maar zei besloot om Diego te zoeken omdat hij er niet meer was nadat hij met Riley had gepraat.

*Flashback*
'Ik ben hier weg. Ik ga in mijn eentje op onderzoek uit, de wereld verkennen. Of eigenlijk was ik van plán in mijn eentje te gaan, maar toen bedacht ik dat jij misschien ook wel mee wilde. Bij mij ben je veilig. Niemand zal achter ons aan kunnen komen.' zei ik tegen Bree. Ik zag dat ze aarzelde. 'Ik moet naar Diego toe.' zei ze toen hoofd schuddend.
*Einde flashback*

Bij mij zou ze zeker veilig zijn want ik heb als gave dat niemand mij kan horen, zien of aan mij denken als ik dat niet wil. Ik sta nu al best lang te wachten. Misschien moet maar eens gaan kijken waar ze blijft. Ik ren naar het slagveld en zorg er voor dat niemand mij kan zien en horen. Ik zie een grote brandstapel met allemaal lichamen in het vuur. Allemaal bekende gezichten. Ik wend snel mijn blik af.
Iets verder staat Bree met elf andere vampiers te praten die ik niet ken. Ik denk dat het de de geel-ogen, zoals Riley ze noemde, zijn. Wij hebben verloren zo te zien. Drie van hun hebben een mantel om en staan met hun rug naar me toe zodat ik hun gezicht niet kan zien. Ik zie dat Bree pijn lijd maar ik weet niet waardoor. Ik sta best ver weg, maar ik kan Bree's gil horen slof ik naast haar sta. 'Ruim dat op, Felix,' zegt een van de vampiers met een donkere mantel en ze knikt naar Bree. 
'Ik wil naar huis.' Wat bedoelen ze daar mee? Wie zijn ze? Ik kijk naar Bree en ze ziet er doodsbang uit. Een van de drie met een mantel loopt naar haar toe en nog voor ik ook maar kan bedenken wat hij van plan is, vermoord hij haar. Ik schrik er zo van dat er een kreet ontsnapt uit mijn mond en dan komt er woede. Maar goed dat niemand me kan horen.
Waarom doen ze dat? Ze deed toch niets verkeerd? Of wel? Ik ben nu zo boos dat ik bijna naar hun toe wilde lopen maar ik bedacht me net op tijd dat dat niet zo'n goed idee is. Ik had haar gewoon kunnen redden, ik had naar haar toe kunnen rennen en haar meenemen en niemand zou het gemerkt hebben. Als ik nou had geweten wat ze van plan waren! In ren het bos weer in, want ik heb nu wel genoeg gezien.

Ik zit stil achter een muurtje. Er loopt een paar meter voor mij een mens, voor de rest is er niemand. Ik wacht nog een paar seconden en spring op hem af en drink het bloed uit zijn lichaam. De jongen schreeuw het uit van pijn. Ik gooi het lichaam weg en ren het bos in. Na een half uur rennen kom ik iemand tegen. Een vampier. Ik ren naar hem toe en zeg:
'Hallo wie ben jij?'
'Ik ben John,' zegt hij snel het lijkt wel alsof hij zenuwachtig is.
'En jij?'
'Ik ben Fred.' zeg ik.
'Maar ik moet nu weg want de volturi zit achter mij aan.' zegt hij en hij wil weer weg rennen maar ik hou hem tegen.
'Wie zijn dat?' vraag ik nieuwsgierig. 
'Weet jij dat niet?' zegt John ongelovig.
'Nee.' zeg ik
'Oh je bent vast een nieuwe vampier,' zegt hij 'Zij zijn de baas over de vampiers en ik heb de regels overtreden omdat een groep mensen heb gezien dat ik een vampier ben.' zegt hij snel. Daar had Bree het over. De heersers over de vampiers of zoiets. Ik was toen al erg nieuwsgierig en nu heb ik de kans om meer over ze te weten te komen. 
'Maar ik moet nu echt gaan.' Hij wil weer weg rennen maar ik roep hem na.
'Wacht! waar kan ik hen vinden?'
'In Italië in de stad volterra' zegt hij nog snel en dan is hij verdwenen.