Mío

Veintitrés

Reihan's

“Hans, please, baby, stop crying already." Naiiyak ko na rin na ani habang pinapatahan ang anak kong nasa bisig ko ngayon at hindi matigil kakaiyak. Halos dalawang oras na siya umiiyak at hindi namin siya mapatahan ni Arken. We don't even know why he's crying. Ang bigat ng dibdib ko habang pinapanuod siyang umiyak na parang bata dahil ngayon ko lamang siya nakitang ganito.

Hans may be a softie, but he wasn't a cry baby.

“If you don't tell me why are you crying, I will drag Kaleb inside our house and let him explain whether he likes it or not, Hans Gabriel." Pananakot ni Arken. Pinanlakihan ko naman siya ng mga mata.

“Love,” Saway ko ngunit umiling siya.

“What? Kung hindi ang lalaking 'yon ang dahilan, sino pa ba?” Sabi niya at napailing na lamang ako. These past few months, we saw how our son changed because of Kaleb's situation. Hindi ko man alam ang lahat ngunit alam kong nasa komplikado silang sitwasyon dahil sa politiko. I tried to understand Kaleb because I can see that my son loves him, pero masyado na ata silang nilalamon ng problema kaya nagkakaganito ang anak ko.

“I'll count to five, Hans Gabriel." Napailing ako sa banta ni Arken. I also understand my husband's frustration. I saw him endure the detest in him para ipagkatiwala kay Kaleb ang anak namin. Pinanuod ko kung paano mahalin ni Arken ang anak namin at kahit masyado siyang strikto rito ay alam kong ayaw niya lamang itong mapahamak katulad ko. Masyado naming mahal si Hans at ngayon na nakikita niya ang kinakatakutan niyang mangyari. I can understand the anger he's feeling.

“One, two.. three! Hans! I am not kiddi—”

“Dad! Please! Kaleb and I are not together anymore! We were never together, so please, just let me be weak for tonight..” Napalunok ako habang pinapanuod kung paano masaktan ang mag-ama ko. I saw how broken Hans is at nakita ko rin ang lungkot na bumalot sa mukha ni Arken dahil sa sinabi ng anak niya.

“Explain, Hans. I know you're broken right now but so are we, anak. Nalulungkot kami ng papa mo na ganyan ka at wala kaming alam." Pangungulit ni Arken. Umiling-iling ang anak namin.

“All you need to know is we are done with all the lies, dad. I am done. I am leaving him. I want to stay in New York with tita Ainee, or kuya Oasis. I will work for him while I am studying—" Agad akong nagsalita nang marealize ang gusto niyang gawin.

“Hans, alam mo naman ang storya namin ng daddy mo, diba? Leaving will never be the best option, anak." Sabi ko. Umalis naman siya sa bisig ko at tumingin saakin bago yumuko.

“But staying here will devour every sanity left in me, pa. I can't do it anymore. I want this to end.” Iyak niya at nagtinginan naman kami ng asawa ko.

“We still have two days before we left to New York, Hans. Pag-isipan mong mabuti ang gusto mo, and I will talk to Oasis again.” Sabi ni Arken. Napabuntong-hininga naman ako. Nakiusap na saamin si Oasis noong isang araw pa ngunit pareho kaming hindi sumang-ayon ni Arken. Pero ngayon ay mukhang wala kaming ibang magagawa dahil ito na ang gusto ng anak namin.

Minsan, naiintindihan ko kung bakit mas pinili ni Arken umalis at iwan ako noon. You will never win against the rolling seasons. You just have to accept it and move forward.

___

Hans

Napatitig ako sa oras ng flight na hinihintay ko. Nasa airport na kami ngayon nila papa, dad at kuya Oasis. Sabay-sabay kaming pupunta sa New York.

Hanggang ngayon ay hindi maalis sa utak ko ang itsura ni Kaleb nang talikuran ko siya nang araw na iyon. It's haunting me and I keep crying every night. I can't cry, that's one of the problem I had growing up, naiipon lang lagi ang nararamdaman ko sa dibdib dahil mahirap saaking umiyak. Pero ilang beses ko na nga ba iniyakan si Kaleb? Ilang beses na bang tumulo ang mga luha ko habang si Kaleb ang laman ng utak ko? When he's the reason, my tears doesn't even try to fight it and just keeps running down for him.