Pijnlijke liefde

2

De warme zonnestralen schijnen in mijn gezicht waardoor ik langzaam wakker word.

Ik zucht en kijk op me telefoon. Het is zaterdag, wat ga ik vandaag doen?
Hmm... Naar Hanane? Of Amal? Of zal ik gewoon naar me tante gaan?

Keuzes.

Ik besluit toch maar voor de eerste te gaan, Hanane heeft het echt zwaar en is nog steeds niet over Issam heen.

Ik heb geen idee wat ik zou moeten in haar positie... Alhamdulilah is ze sterk, want ik zou het niet kunnen dragen.

In het verleden hebben mensen me te vaak in me rug gestoken, vandaar dat ik niemand vertrouw.

Een grote vriendenkring heb ik ook niet, ik heb ze allemaal eruit gegooid.

Je zou denken dat ik ruzie heb met veel mensen he? Maar nee, ondanks alles probeer ik in elke situatie zo nederig mogelijk te blijven.

Behalve als het om jongens gaat, wat Issam Hanane heeft aangedaan is onvergetelijk. Elke keer wanneer ik eraan denk bak ik mijn vuisten onbewust.

Hanane is zeker wel de laatste die zo iets verdiende, als ik naar haar kijk krijg ik spontaan tranen in mijn ogen omdat ik mijn nicht niet eens herken.

Ik zie dat zij het is maar ik herken haar niet? Haar mooie licht blauwe ogen waar ik altijd zo jaloers op was stralen niet meer, het enige wat ze uitstralen is pijn verdriet en woede.

Hoofddoek draagt ze ook niet meer, ze vindt zichzelf het niet meer waard om ooit nog te bidden of de Koran aan te raken.

Ze is van een gelukkige moslima die geen grappen maakte met haar geloof en geen enkel gebed oversloeg naar een ongelukkig meisje vol pijn en verdriet die haar leven bij elkaar probeert te houden wat haast onmogelijk is.

Voor mij is het net alsof ze een gebroken glas stevig in haar handen vast houdt en zo min mogelijk probeert te bewegen zodat de scherven niet uit elkaar vallen.

Ik droog me tranen af en schudt de gedachtes van Hanane even van me af. Ik pak mijn telefoon en stuur haar een berichtje.

Saloua: Hanane, ik kom bij je slapen ja?

Hanane: all right hbiba, wat wil je eten?

Saloua: ik ga je verwennen je hoeft niks te doen schatje inou. Ik ben er zo rond 5uur 💋

Ik doe mijn telefoon aan de oplader en ga douchen. Als ik klaar ben met douchen, droog ik me af en trek ik mijn PSG trainingspak aan met daaronder mijn zwarte Adidasjes.

Ik ren de trap af naar beneden waar mijn moeder tv zit te kijken.

'Lieve mooie mooie dochter van mij.' Zegt ze met een glimlach.

Ik spring op haar naast de bank en geef haar een omhelzing. Mijn moeder ruikt altijd zo heerlijk, ik kan er maar van blijven genieten.

Mijn moeder heeft volle bruine gladde krullen tot haar nek en heeft net als Souhail en ik groene ogen maar dan wat donkerder. Ze heeft een slank lichaam en is ongeveer 1,70.

Gewoon een prachtige vrouw, als ik met haar loop denken mensen meestal dat ze me oudere zus is.

'Mag ik bij Hanane slapen yema.'

'Tuurlijk, neem genoeg eten mee voor haar want ze eet niet meskiena vraag haar of ze hier wilt wonen. Als je wilt gaan moet je nu gaan want het wordt al laat yallah.' Zegt me moeder terwijl ze me van de bank afduwt.

Ik neem uitgebreid afscheid van me moeder en ren de trap op. Ik pak mijn Chanel tas en vul het met alle benodigdheden van krultang tot tandpasta.

Ik pak mijn telefoon van de lader en ren weer naar de keuken, ik pak 2 zakken chips, 3 doosjes autodrop, 4 milka's, 3 pakken oreo's, 6 blikjes Redbull en 5 bbq pizza's. Ik duw ze in een andere tas en trek mijn Canada Goose jas aan.

Ik spring op mijn Vespa en rij snel naar Hanane, ik stap van de Vespa af en loop met de 3 zware tassen naar haar voordeur.

Haar broer Marouane maakt de deur open en neemt snel de tassen van me.

'Ahlan Ahlan zina van Arnhem!' Zegt hij terwijl hij me lachend aankijkt.

'Ewa, grootste player van heel Nederland.' Ik loop naar binnen en trek mijn schoenen en mijn jas uit.

Ik ga op de grote L bank zitten en zet de tv op 2M, mijn programma begint zo!

Marouane komt naast me zitten en blijft me serieus aankijken.

'Wat is er Marouane?' Vraag ik bezorgd.

'Saloua...' Zegt hij terwijl hij zijn handen voor zijn gezicht zet, langzaam begint zijn gezicht rood te worden.

Ik ga naast hem zitten en wrijf met mijn hand over zijn rug. Ik moet mezelf ook sterk houden, Hanane en Marouane hun ouders zijn vorige jaar beide bijna omgekomen tijdens een verkeers ongeluk maar alhamdulilah hebben ze het overleefd.

Wel liggen ze nu beide nog ik coma, elke dag leven Hanane en Marouane in een onzekerheid dat ze elk moment te horen kunnen krijgen dat hun ouders overleden zijn.

En Hanane's verleden maakt het al helemaal niet makkelijker voor ze.

'Het gaat niet goed... Elke dag moet ik maar toe kijken hoe mijn zusje kapot gaat... Ik wil ingrijpen maar hoe kan ik haar helpen als ik zelf ook kapot ga... Wollah het komt nooit meer goed...' Snikt hij.

Ik neem hem in mijn armen en huil met hem mee. Ik mis mijn tante ook vreselijk... Elke dag houdt dit me bezig, heel me familie eigenlijk.

'Waarlijk, na moeilijke tijden komen gemakkelijke tijden...' Fluister ik in zijn oor.

'Alles gaat fout Saloua, het wordt nooit meer als vroeger. Er is niks dat dit nog kan herstellen.'

'Alles staat voorgeschreven, op een dag zullen jullie weer lachen. Allah swt weet waarom jullie dit moeten meemaken, op een dag worden jullie weer gelukkig. Inshallah...' Fluister ik in zijn oor.

Niet wetend dat er me heel wat ellende te wachten staat in de toekomst en ik ga streven naar die gemakkelijke tijden die nooit zullen komen en mij niet gegund zijn.