I Quit Being The Male Lead's Rival |Erkek Başrolün Rakibi Olmaktan Vazgeçtim

39

Önemsiz Bir Kötü Adamın Durumları (1)

Uzakta Rainfield'ların soyunma odasını gördüğümde bir gerginlik hissettim.

Onları hiçbir zaman ailemin bir parçası olarak görmemiştim ve onlara nasıl davranacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu.

Soyunma odasına girmeyi düşündüğümde aklım başımdan gitti.

"Böyle olacağını bilseydim, Ian'a ne söyleyeceğimi sorardım.

Çok örnek bir insan olan Ian bana doğru cevabı söylerdi.

Soyunma odasının kapısının önünde durup yavaş ve derin bir nefes alarak tereddüt ettiğim sırada kapı aniden açıldı.

"Aman Tanrım!"

Ben de kalbim duracak kadar şok olmuştum ama diğer taraf da şaşkınlıkla bağırdı.

Kapıyı açıp dışarı çıkmak üzere olan Aaron gözlerini kocaman açarak şöyle dedi

"Annabelle... Hayır, abla!"

Benimkilerle aynı renkteki masmavi gözlere baktım.

Kız kardeş... Garipti ama alışmam gereken bir etiketti.

Garip bir gülümsemeyle söyledi.

"Her neyse, ben de tam seni aramaya çıkacaktım, acaba Ian'ı boşuna mı gönderdim diye düşünüyordum. Onunla kavga ediyor olabileceğini düşündüm."

Kimsenin olmadığı bir anda bana baktıktan sonra içini çekti ve ekledi.

"Yalnız geldiğine göre kavga ediyorsunuz gibi görünüyor. Aslında bunu bekliyordum."

"Oh, hayır. Ben sadece yalnız geleceğimi söyledim."

İçimi çektim ve şöyle dedim.

"Gün içinde korkmuş bir köpek yavrusu gibiyim."

"Korkmuş bir köpek yavrusu gibi değil de sırtlan gibi olalım. Yine de, neden sohbet etmek için gelmedin?"

"Şey..."

Gözlerini kaçırdım ve utangaç bir şekilde cevap verdim.

"Ne diyeceğimi bilemedim... Düşünüyordum da..."

Aaron gözlerini açtı ve bağırdı.

"Aklında ne varsa söylemelisin!"

Aklımda ne mi var?

Aaron'a tekrar baktım.

Onunla anlaşabileceğimi ilk kez daha önce düşünmüştüm.

Konuşkan yapısı bana her zaman ilginç gelmişti ve onu uzun zamandır etrafta görüyordum...

"Şey..."

Ben de gerçekten içimi döktüm.

"Özür dilerim, bilmiyordum. Çok mu üzgündün?"