I'm The Assassin Princess

Chapter 38: Unwanted visitors

Here I am guys! I'm back, gomen mina dahil ang tagal-tagal ng panahon ng aking pag-update, it's just that, na enjoy ko ang paglalaro ng COC at hindi na kaya ng memory ko, dahil WATTPAD palang ay full memory na ako. Hehe, sana, patuloy niyo pa ring supurtahan ang storyang ito, sa tingin ko, malapit na po siyang matapos at ang Book 2 ay hindi pa sigurado.

Enjoy reading and God bless...

_____________________________________

Me...

Nasa musuleo ngayon si Akira sa puntod ni Kaname. It's been three years simula ng iwan siya nito, it's been three years ng huli silang nagkita, it's been three years na pinilit niyang kalimutan lahat ng masasakit na nangyari, it's been three years ng huli niya itong binisita.

"Will you forgive me for what I've done my dear Kaname?" Usal niya sa mga katagang matagal na niyang gustong sabihin sa kanya.

"Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot mo, pero sana sa mga susunod naming gagawin ay gabayan mo kami. Umaasa akong hindi mo kami pababayaan Insan." Ramdam niya ang pag-hilam ng kanyang mga mata. "Haha, nakakatawa lang isipin, nagiging mahina ako pag ikaw na kaharap ko, until now I'm still blaming myself in what happened to you. Hanggang ngayon hindi ko mapatawad ang sarili ko sa pagkawala mo, andoon ako, but I've done nothing to save you. Napakawalang-kwenta kong pinsan at pinuno sa inyo.*huk*" Nanlalabo na ang paningin niya dahil sa rumaragasang mga luha na nag-uunahan sa pagpatak. 'Curse them all!' Yan ang naiisip niyang gustong isigaw pero hindi niya magawa sa harap ng puntod ng pinsan niya.

"Kung sana alam ko ang mangyayari, hindi na sana ako pumayag na isali ka sa grupo ko Kaname. Sana hindi ka nawala sa akin...sa amin." Puno ng hinagpis na usal niya.

"Kaname, may nalaman ako at lalo akong nasaktan sa impormasyong iyon. That information already send me to hell. Hindi ko alam ang gagawin ko, tulungan mo ako. Hindi ko alam kung ano ang susundin, responsibilidad ko o ang puso ko. Gulong-gulo na ang utak ko." Pagsusumamo ni Akira sa puntod ni Kaname. Hirap na hirap na ang kalooban niya sa napakabigat na desisyong kanyang kakaharapin. Pero gayunpaman ay titiyakin niyang tama ang gagawin niya.

Sa kakaiyak niya ng sobrang tagal at siguro lahat ng mga hindi magandang nangyari ay nailabas niya, kaya't hinimatay siya.

Habang sa may di kalayuan ay nakatanaw ang isang tao at nakamasid kay Akira at dahil si Akira ay humihina ang senses kapag nasa ganitong kalagayan na siya.

Nang namataan niyang nahimatay si Akira ay nag-alala siya sa sinapit ng dalaga, dahan-dahan niyang binagtas ang kinaroroonan ni Akira at nilapitan ito.

"Hindi ka pa rin nagbabago Akira, bakit sinasarili mo ang lahat? Lalo ka lang hindi makakawala sa nakaraan!" Usal ng misteryosong tao at binuhat si Akira para iuwi.

-----
Akira...

"Argh!" Hindi ko magawang imulat ang mga mata ko dahil sa sinag na nag-mumula sa araw.

Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko para ma-adjust ito sa liwanag.

Ang naalala ko... Nasa harap ako ng puntod ni Kaname habang umiiyak. Naalala ko nanaman ang nangyari. I became weak for a moment.

'W-wait! Sa pagkakatanda ko nanlalabo ang paningin ko at...at...yon lang, wala na akong maalala. Sinong nagdala sa akin dito?'

And that answer my question. Bigla nalang kasing bumukas ang pintuan ng aking kwarto.

"You're awake. How's your sleep?" Tanong niya.

"Kuya, I told you not to follow me." Yes! Si kuya, siya lang naman kasi ang may kayang suwayin ang utos ko.