To Forget (Destined Series #1)

XXXVIII

CHAPTER THIRTY-EIGHT

Don't

Umagang-umaga, nakaayos na ako. Hindi ko alam kung nakatulog ba ako dahil pakiramdam ko, pumikit lang ako sandali tapos ito na.

I don't know what exactly I'm doing but based on what I heard last night, Henrick will be out to visit the hospital. May ideya na ako sa kung anong gagawin niya dun pero ayokong isipin na tama nga ang naiisip kong dahilan.

I took a deep breath and calmed myself. Nagsisimula na akong manlamig kahit wala pa man. Malakas din ang pagtibok ng puso ko at hindi ko alam kung paano ito ikalma. Goodness, what I'm doing is against the privacy act!

I opened my phone to see what the time was. When I saw that it was already four in the morning, I decided to go out already. Kung hindi ako nagkakamali, may bangka daw na bibiyahe ganitong oras kaya habang mas maaga, kailangan kong mauna dun para hindi niya malamang sinusundan ko siya.

Before leaving, I first wrote a note telling my friends I'll be out for some time.

I only brought with me my small shoulder bag, phone and money. Nakasuot din ako ng hoddie at eyes glasses para hindi niya ako makilala.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto. Ang lakas ng tahip ng dibdib ko dahil sa kaba. Kaharap lang ng cottage namin ang cottage nila at baka pagbukas ko, siya ring paglabas niya.

But I was relieved when their door didn't open when I got out. Kaya, dali-dali ang ginawa kong pagkilos para makaalis sa lugar na iyon.

Inalala ko ang direksyong sinabi sa akin ng pinagtanungan ko kahapon. I was silently hoping I'll be there just on time and I'm thankful, I really did. Nahanap ko ang pwesto kung saan naroon ang bangka at naghihintay ng pasahero. Tiningnan ko muna 'yon sa malayo at nagpasalamat nang walang nakitang Henrick na nakasakay.

"Maupay nga aga, Ma'am. Sasakay po ba kayo?" masiglang bati sa akin ng bangkero.

Agad akong tumango sabay ngiti. "Opo, sana. May available pa po bang pwesto?"

"Ay siyempre naman, Ma'am! Para sa inyo," sagot nito.

Inalalayan ako ng bangkero. Saktong pagkaupo ko sa pwesto ay narinig ko ang boses ni Henrick mula sa malayo. It was as if my cue, I immediately hid my face inside my hoddie.

"Maupay nga aga, Mano!" I heard him say the language.

"Maupay man gihap na aga, Edoy!" the boatman greeted him back. "Sasakay ka ba?"

"Opo, sana tulad nung sinabi ko sa 'yo kahapon," sabi ng lalaki. Base sa lakas ng boses niya, alam kong malapit na siya sa pwesto ng bangka. My heart even pounded hard.

"Ganun ba. Sige, sumakay ka na para makaalis na din tayo maya-maya."

Pagkatapos ng pag-uusap nilang 'yon, ilang minuto lang, naramdaman ko ang paggalaw ng bangka. I closed my eyes tightly and silently prayed that hopefully, he won't sit next to me.

But maybe I'm not really strong to God because just a minute, I felt the chair next to me moved.

"Ow, I'm sorry," I heard him apologize when he suddenly bumped into my shoulder.

Feeling the electrifying volt on my system that makes my heart bit so fast, I swallowed hard before nodding my head. Pagkatapos nun naramdaman ko na ang pag-upo niya sa tabi ko.

"Kanina ka pa dito, Miss?"

Hindi ko alam kung sino ang tinatanong niya kaya nilibot ko muna ang paningin nagbabakasakaling hindi ako iyon. But heaven is really playing with me, because I see no one else there but only us.