XVII

15 3 0
                                    

This chapter is dedicated to my real life couple who've been my inspiration in writing this novel that are now graduating from senior high school! Guys, I'm so proud of you! Fighting lang sa buhay. I'm here as your no. 1 fan! Stay strong sa relationship!💛✨

 1 fan! Stay strong sa relationship!💛✨

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

CHAPTER SEVENTEEN

First

Nung gabing iyon, naging maayos na ang lahat. Nakita din kami ng mga kaibigan namin kaya ang resulta, inasar nila kami.

It doesn't feel awkward anymore because everything they say is all true. We're in a relationship and I'm starting to accept that fact.

"Mga tanga kayo, 'wag ka kayong mag-away, ah? 'Di bagay, eh."

Nagsitawanan kami sa sinabi ni Salem.

I looked at Henrick only to see him already staring at me with a smile. He mouthed thank you before guiding into the other side of the road. Katulad ng nakasanayan niya kapag sabay kaming naglalakad. The sidewalk rule.

I smiled with that. He's very thoughtful indeed.

Sinamahan niya talaga ako hanggang sa dumating si kuya para sunduin ako. They even talked about something before letting me go. He said, hell go to our house the next day that I did not believe with.

Tinawanan ko lang siya nung sinabi niya iyon dahil para sa akin, imposible kasi may lakad ang buong pamilya niya sa pagkakaalam ko. Imposible namang hindi siya sumama dun para lang puntahan ako.

But all along, I was all wrong. Sabado ng umaga, matapos naming magkaayos, nagising na lang ako na nasa bahay na namin siya.

"Jasmin, gising ka na. Kanina pa nandito ang bisita mo."

Iyon ang sabi ni Nanay nung gisingin niya ako. I brows furrowed with what she said. Bisita? Sino?

I looked at the time and it was just five o'clock in the morning. Pambihira namang bisita 'to kung sakali. Ang aga masyado.

Gustuhin ko mang matulog pa, hindi na nangyari. Panay gising sa akin si Nanay kaya wala na akong nagawa kundi magligpit.

"Tapusin mo na agad 'yan. Lumabas ka dito tsaka kumain," bilin niya.

Tumango lang ako. Tamad na tamad kong tinapos ang pagliligpit.

Nakapikit pa ako kung halos habang ginagawa iyon. Nagsasalubong na lang ang kilay ko dahil sa ingay nila mula sa labas. Parang may kausap sila o kung ano. I remembered, my brothers are not here because they leave early for their work. So, who's with my parents?

Oh, baka iyong bisita ko daw.

"'Nay, may kape pa ba tayo?" tanong ko habang palabas.

Dahil sanay na, hindi man lang ako nag-ayos pagkalabas.

Biglang tumahimik na siyang pinagtaka ko. My gaze went up and shocked to see Henrick smiling widely at me. Malaki ang ngiti niya habang para akong tangang nakatayo dito. Ang natutulog kong dugo ay nabuhay.

To Forget (Destined Series #1)Where stories live. Discover now