To Forget (Destined Series #1)

XXXIV

A very special update for a very special couple on this very special day. To my inspiration in this novel, my real-life couple friends, happy 4th anniversary to the both of you! Stay strong and stay in love with each other. This update will serve as my gift to the both of you!🥳💛

CHAPTER THIRTY-FOUR

"Jasmin!"

My mother's voice roared over the kitchen. Nakita niya kung paano ko sinuntok ang lalaking ngayon ay nakahawak sa mukha niya at umaaray. I glared at him.

"Ano ba 'yan?! Ba't mo naman sinuntok, Jasmin?!"

Halos mapairap ako sa hangin nung marinig ang nag-aalalang boses ni Nanay. Dinaluhan pa nito ang lalaking nagpapanggap na nasaktan dahil sa suntok ko.

Seriously? That wasn't even hard! Kung suntukin ko kaya siya ulit? Mas malakas pa? Ang OA, eh, kainis.

"A-aray!" he flinched. I glared at him. When he glanced at my side, he flinched even more.

"M-masakit, 'Nay," nanghihina pa nitong sabi.

I rolled my eyes. Iniwas ko na lang ang tingin sa kanila. Kumuha na lang ako ng tasa tsaka nagsimulang magtimpla ng gatas.

"Susmeyo, ano ba kasing ginawa mo at nasuntok ka ni Jasmin? Jusko kayong mga kabataan talaga!"

Henrick heaved a sigh. "Nagluluto lang naman ako, 'Nay, tapos bigla niya akong sinuntok."

Nilingon ko siya, nanlalaki ang mata. "Anong sinuntok bigla?! Gago ka, ah!"

Suminghap si Nanay. Nilingon ako at sinamaan ng tingin. "Jasmin, 'yang bibig mo, ah."

Napabuga ako ng hangin. I looked at Henrick and my brows knitted when I saw how he tried to hide his smile. Kapag napapatingin sa kaniya si Nanay, nagpapanggap na nasasaktan. Tsk, kapal talaga!

Pinagalitan ako ni Nanay. Ang nangyari, parang ang lalaki pa ang naging anak niya kaysa sa akin. Goodness! Hindi ko nga alam kung bakit nandito 'tong lalaking 'to. Wala ba siyang bahay? Tsk, 'di na nahiya, eh.

"Mabuti naman at napabisita ka ulit, Hijo," puna ni Nanay sa gitna ng pagkain.

My brows knitted. I tilted my head lightly but didn't utter any words. Henrick glanced at my side but I didn't mind him, I just continued eating.

The man cleared his throat. "Ah, opo, 'Nay. Nakahanap po ako ng tyempo, eh."

I snorted. Wow, just wow. Nanay ang tawag, ah.

With his answer, my mother nodded her head. "Mabuti naman kung ganun. Tandaan mo lang na bukas palagi ang bahay para sa 'yo, huh?"

This time, I gasped. Binaba ko ang kutsara at tinidor at uminom ng tubig. I stood up and looked at them.

"Tapos na po ako. Babalik na ako sa kwarto, may gagawin lang," paalam ko tsaka tuluyang umalis.

Narinig ko pa ang tawag ni Nanay pero hindi na ako bumalik. My chest feels so heavy, I don't know why. Siguro dahil sa tampo o ano, hindi ko alam.

I heaved a deep sigh and settled myself on my bed. Well, I just don't understand why they're still close despite everything. Hindi naman sa ayoko pero may nakaraan kami ng lalaki pero kung tanggapin nila ito sa bahay, parang dati pa rin kahit ang totoo ibang-iba na ang dati sa ngayon.

And the way he talked and acted in front of me, it was annoying! Kung makaasta siya kanina at kung paano ako kausapin, parang. . . parang ayos lang sa kaniya ang lahat. Na parang kaibigan pa rin kami pagkatapos ng lahat lahat.