"နောင့်" ရိုးမ ရာဇာ

Ch 39

ဂျော်နီကတော့ ဒါကယုံတမ်းစကားတွေပါလို့ ပြောပေမယ့် နောင့် ခေါင်းထဲ ချက်ချင်း တွေးမိလိုက်သည်က အရှင်မသုနန္ဒာကို ဖြစ်သည်။ မေ့မရသေးဘူးပဲ။ နှလုံးသားထဲ အပြည့်နီးပါးနေရာယူထားနေခဲ့တုန်းပဲ။ အချစ်ကြီးလိုက်ပါဘိ အရှင်မရယ်လို့ ရေရွတ်ကာ ဂရုဏာသက်မိသည်မှလွဲ နောင် လုပ်ပေးနိုင်တာ မရှိပါ။

အစားအသောက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်ပင်စားသောက်ကာ အိမ်ကြီးဆီဦးတည်တော့ ခြံတံခါးမကြီးရှေ့ရောက်ချိန်သည် အတော်ပင်ညနေစောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ စေ့ရုံစေ့ထားသည့် ခြံတံခါးကြီးကြောင့် ခြံထဲသို့နောင်တို့ လွယ်လွယ်ကူကူဝင်လို့ရခဲ့သည်။ နယ်ခံတွေကတော့ ကြုံတွေ့ကြားသိရသည့် ကိစ္စအဖုံဖုံကြောင့် သိပ်အနားကပ်ရဲကြပုံမပေါ်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခြံတံခါးသည် ယို့ယွင်းနေပေမယ့် ပျက်ဆီးနေခြင်းတော့မရှိ။

**ကျွီ**

ခပ်ဖြည်းဖြည်းတွန်းဖွင့်လိုက်သည့် ကျွန်းတံခါးမကြီးဆီမှ ထွက်လာသည့် အသံသည် ခြောက်ခြားဖွယ်အတိ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်တော့ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေ၏

ကြီးမားသည့် ခြံဝန်းကြီးသည် သစ်ပင်ခြုံနွယ်တို့နှင့် ဖုံးအုပ်နေ၏ အိမ်ကြီး၏ အရှေ့ဘက်တွင်လည်း ရေတွင်းပျက်ကြီးတစ်ခုရှိပြီး အမှိုက်သရိုက်တို့ ရေညှိတို့ ကပ်ညှိကာ ပြိုပျက်နေပြီဖြစ်သည်။ အချိန်သည်ညနေစောင်းမို့ လိမ္မော်ရောင်သမ်းချင်နေသည့် ကောင်းကင်ကြီးသည် သူရိန်နေမင်းကို လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးနှုတ်ဆက်ဖို့ ပြင်နေပြီ။ ရှေးလူကြီးတို့ နေထိုင်ခဲ့သည့်အိမ်ကြီးမှန်းသိသာစေသည့် ဂျော်နီတို့ ဘိုးဘွားပိုင်အိမ်ကြီးသည် တစ်ဆောင်လုံးနက်ဆွေးနေ၏ ကြီးမားသည့်တံခါးမကြီးကိုတွန်းဖွင့်တော့ ကျွီခနဲ အော်မြည်သည့်အသံသည် ​ကြက်သီးမွှေးညင်းတို့ထဖွယ်အနည်းငယ်တော့ကောင်း၏

မှောင်မိုက်နေသည့်အိမ်ထဲ ဂျော်နီကခြေချလှမ်းသည်နှင့် ပျဥ်ချပ်တို့၏ တကျီကျီမြည်သံက စတင်နှုတ်ခွန်းဆက်သ၏ တစ္ဆေ သရဲ ဟူသည်ကို မကြောက်တတ်သည့်နောင်ပင် အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်မိသည့် အိမ်ကြီးထဲ အငွေ့အသက်တစ်ခုလွှမ်းခြုံထားသလိုပင်။ လက်ကို ခပ်ဖွဖွလာဆုပ်ကိုင်သည့် စက္ကကြောင့် နောင်က ခပ်တင်းတင်းပြန်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။