You're Still the One I Love (COMPLETED)

CHAPTER 10

CHAPTER 10:AVOIDING

INIWAN ko sa living room ang mag-ama at pumasok ako sa study room ko. Dito ko pinalipas ang oras dahil awkward talaga kapag nasa iisang lugar lang kami ni Raizer. Hindi na kami iyong dati.

Napatingin ako sa wallclock ko. It’s 10:30 in the evening already. I wonder kung ano na ang ginagawa nila ngayon. Isinara ko ang laptop ko at tumayo. Lumabas din at nagtungo sa living room. Para tingnan ang ginagawa nila.

Kumunot bigla ang noo ko dahil wala na roon ang mga bqta. Nasaan na sila?

“Natutulog na sila.” Muntik na akong mapatalon sa gulat nang magsalita si Raizer mula sa aking likuran. Bagamat hindi ko na siya nilingon pa.

“Okay,” tipid na sabi ko lamang at pinulot ko akg mga pillow sa carpeted floor. Mukhang nagkaiayahan sila, h.

“Thank you.” Nagulat naman ako sa sinabi niya. I face him with my confuse look.

“Sorry for what?” I asked him. His both hands are on his pocket at naninimbang na tiningnan ako.

“You let me to be with them. You know I have this feeling that... that... they are mine,” mahina saad niya. My heart beats faster. Paano naman niya nasasabi iyon? Eh, wala man siyang naaalala.

“I wonder kung nasaan ang Daddy nila?” tanong niya. Hindi ko alam ang isasagot diyan. “Where’s your husband?”This is tortured, dàmn it! Pero puwede ko naman na hindi sabihin sa kanya iyon. Kaya sino siya para sagutin ko pa siya?

“Wala siya,” sagot ko lang.

“W-What? Wala siya? What do you mean by that?” tanong pa niya sa akin.

“Basta nawawala siya. Hindi mahanap ang sarili. Maybe soon, he found himself and us. I just don’t know if when,” sagot ko at mas naguluhan pa siya sa sinabi ko. “Sabihin na natin na... nangibang bansa siya at bigla siyang naligaw. Kahit sarili niya mismo ay hindi niya mahanap,” magulong paliwanag ko na sinabayan ko pa nang mahinang tawa. Hindi ko na mapigilan pa ang sarili ko at napatawa na ako. Hindi niya talaga nakuha ang punto ko, eh ’no?

“What the...” he uttered at napahinto naman ako sa pagtawa at tiningnan niya. Na ngayon ay parang naaaliw na siya sa akin.

“What?” I asked.

“Y-You laughed,” aniya, inirapan ko na lamang siya.

“It’s already late. You can go home now,” seryosong sabi ko at tumaas ang sulok ng mga labi niya. May naiisip na naman na kung ano ang isang ito.

“Baka nakakalimutan mo na magkapit-bahay lang tayo,” nakangising sabi niya. Sa dami-rami ng bahay na malilipatan ay bakit sa subdivision pa namin?

“I know. Magpahinga ka na,” sabi ko at ngumiti naman siya. How I missed his smile.
Napasimangot ako sa naisip ko. ”Thank you for making my kids happy but you know...hindi mo na sana kami hinatid pa lalo pa may fiancé ka na,” sabi ko at napanguso pa siya.

“I was shocked when my mother announced that I’m engaged with someone I don’t love,” malamig na sabi niya.

“Oh?” tanging nasambit ko na lamang.

“And of course, I’m disappointed to my mother. Mas masaya pa yata na makasama ang mga bata kaysa sa fian---what the hèll ever,” he blurted out.

“Okay, umuwi ka na at magpahinga. Masama sa kalusugan ang magpuyat,” sabi ko at ngumiti naman siya ulit.

“Got it, doc, good night,” aniya. Hinatid ko pa siya sa labas para masigurado na uuwi na nga talaga sila sa kanila.

Kinabukasan ay maaga naman ako naghanda para sa work ko.