Neglecting the Consequences (HRS#6)

Simula

I still manage to look at my mother after the strong slap she gave me. It hurts. I can still feel her hand on my cheek, but it's no more painful than what I feel right now. Deep in my heart, I feel like I am drowning from the pain.

I bit my lower lip to stop myself from crying. Why would I cry? I am strong! Damn! I am strong!

"You ungrateful child! Pinagsisisihan kong ipinanganak kita! You're nothing but a disgrace to this family!"

I was shaking while clenching my fists.

Kaya ko pa! Sanay na ako sa ganito.

Kung may pagkakataon lang akong papipiliin kung sino ang gusto kong mga magulang, kahit hindi mayaman basta't mapagmahal ay ayos na. I hate my life being like this. My family is rich, but I don't like this wealth. All I want is my parents. Why would I have something useless? Money can't buy happiness!

"You're not allowed to go outside. All your gadgets will be confiscated. You're going to your completion ceremony without me and your dad. Hindi ka na rin pwedeng makipagkita sa mga kaibigan mo! Dito ka lang sa bahay!"

"Mom—"

"You're not allowed to talk to me either your father. I am going to lock you up in your room. Matigas ang ulo mo, ha?! Tingnan natin kung gaano katigas ang ulo mo kung kukunin ko sa'yo ang lahat-lahat."

Yumuko ako dahil hindi na mapigilan ang luhang kanina pa gustong tumulo.

Hindi ko na tinangka pa ang ama na tingnan dahil kanina pa naman siya tahimik. Nakatingin lang siya sa amin ni Mommy. Parang nakatingin lang siya sa paborito niyang pelikula.

People think I have a perfect family. Ang akala ng lahat ay ang ganda ng buhay ko dahil mayaman ang pamilya at respetado. Little did they know that I am struggling everyday. At the young age, I keep on doing things I don't even like. They keep depriving me to do what I really wanted, but they didn't hear a thing. Hindi ako nagreklamo dahil doon ko lang nakikitang napapansin nila ako kapag sinusunod ko ang kagustuhan nila. But how about my feelings? How about my pain? I keep on hiding my pain with my laugh and smile.

Punong-puno na ang dibdib ko ng sakit pero wala akong mapagsabihan. Everytime I feel so empty, broken and shattered, no one's there for me to listen. I find it difficult to contact my friends when I am in this kind of situation. I am so down but no one's even bothered asking me if I am really okay.

"I'm sorry, Mom. Patawarin mo ako dahil ang laki ng kasalanan ko kahit na biktima lang naman ako! Patawarin mo ako dahil kahit na binaboy ako, hindi mo ako kayang paniwalaan. Patawarin mo ako kasi kahit ikaw ang ina ko ay  hindi mo ako kayang ipagtanggol—"

Mabilis kong pinahid ang luha ko. Tiningnan ko ulit si Mommy pagkatapos mawala ang tingin ko sa kanya dahil sa malakas na sampal niya.

"Paano kita paniniwalaan?! Kilala kita. Simula bata ka pa ay papansin ka na talaga! Gusto mong mapansin ka ng lahat. Ang daming kalokohan na nagawa mo pagkatapos ay sasabihin mong paniniwalaan kita!"

"Dapat paniwalaan mo ako dahil anak mo ako!"

Gusto kong ipaalam sa kanya kung ano ako sa buhay niya. Gusto kong ipaalaala sa kanya dahil pakiramdam ko ay nakakalimutan na niyang anak niya ako.

Kailangan ko pa talagang ipaalala sa kanya kung sino ako? Ganun ba ang anak?

"Iyon lang naman ang dahilan kung bakit pa kita pinanatili sa bahay na ito. Dahil lintik! Anak pala kita!"

I laugh even when my tears keep on falling.

Tiningnan ko si Dad pero ang nakita ko na lang ay likuran niya bago siya nawala sa paningin ko.

Mas natawa lang ako dahil sa nadagdagan lang ang sakit na naramdaman ko.

Damn! You're hopeless, Nikita Ashanta! Look at your parents! Look at yourself!

All I want is a love coming from my parents, but is this really love? Is asking for love too much? I am just a child who wants to have parents who will listen to me, believe me, and be proud of me. But what have I got?!

Malas mo naman, Ash!

_______
-Rain