To Forget (Destined Series #1)

XXVII

Nung tulungan siyang nakalapit, agad kong niyapos ang kamay sa bewang niya. He smiled when our eyes met when I looked up.

And just like the usual thing he does, he leaned forward to plant a small kiss on my forehead, nose, and. . . lips. Tumagal ang labi niya dun tsaka ko siya naramdaman nagpakawala ng hininga.

Nilayo siya niya ang labi sa akin. Ang ilang takas na buhok ay nilagay niya sa likod ng tenga ko. He once again held my left hand and played with my ring there. Ang naging paborito niyang gawin bago bigyan din iyon ng maliit at marahang halik.

"You should rest first, hmm," he whispered. "Go and change your clothes. Then have a nap. Nagluluto pa naman ako, eh, pahinga ka muna."

"Ikaw?"

"I'm good. Just rest and I'm already okay. Tatapusin ko lang 'to."

Tumango ako at sinunod ang sinabi niya. Pumasok ako sa kwarto para magbihis at magpahinga. Nagising na lang din ako nung nakaramdam ako na may kung anong malambot na bagay ang dumadampi sa pisnge ko.

I yawned. I slowly open my eyes only to be welcome by Henrick's smiling face.

"Hi. . ." he hoarsely said.

Marahan akong ngumiti. I put my hands on his neck and gently hug him.

"Hi," I answered.

Habang nakahiga, niyakap niya din ako pabalik. "How was your sleep? Hmm?"

"Ayos naman."

He sighed. "That's good. Ayos na din ako."

Ilang minuto pa kami sa ganung posisyon. He even kissed me again on my forehead that made me chuckled before assisting me to sit on my bed.

Tiningnan ko siya. "Hindi ka ba nagsasawa kakahalik sa noo ko?"

Nagsalubong ang kilay niya. "Why? Ayaw mo na na sa halik ko?"

A soft chuckle left my lips. I give him a peck on the cheeks. "Of course not."

The corner of his lips tug up. "Then good."

Inalalayan niya akong tumayo na parang baldado na ako. Tinawanan ko siya pero wala lang siyang pakialam. Napansin kong nakabihis na din siya ng kumportableng damit.

Tudo alalay siya sa akin katulad ng karaniwan niyang gawin. Hanggang sa umupo ako at kumuha ng pagkain, siya ang gumawa.

I can't help but to stared at him. He was very serious while doing everything. Pagkatapos lagyan ang Plato ko at nilagyan naman niya ang plato niya.

While eating, we talked about some random things. We talked about Peter who just left to work at their place. Maayos naman na nagpaalam ang lalaki sa amin. Ang sabi pa ay imbitahan daw namin siya kapag magpapakasal na kami. Well, matagal pa naman iyon at hindi pa namin napag-usapan.

Kinuha ko ang baso may tubig tsaka ko ininom iyon. After drinking, I gently put back the glass. I looked at Henrick who's still eating. Nung naramdaman niya yata ang titig ko, inangat niya ang mata, nagtatanong.

Uminom ito ng tubig bago ako tuluyang harapin. He looks like ready to listen to what I'm going to say.

"What is it?" he gently asked.

Ngumiti ako at umiling. "Wala naman."

He tilted his head slightly, raising his one brow, not convince.

"Tell me, I'm listening," he convinced me.

At the end, he won. Huminga ako ng malalim at tinitigan siya.

"I'm just curious, why don't you work in your family's company?" I asked. "'Di ba, tinawagan ka ni Tita, I think para yata sa trabaho 'yon dun, ba't hindi ka pumayag?"