He's here?

"Why are you–"

"No questions from you. Answer mine first."

Nagtiim-bagang ako at naikuyom ang kamao ko.

"I don't want to talk to you."

Tinalikuran ko na siya at mabilis na naglakad pabalik sa sasakyan ko.

Binuksan ko ang makina niyon kahit pa alam kong naroon pa rin ang taong iyon sa dadaanan ko.

"Get out of there kung ayaw mong sagasaan kita."

"You can't."

Umiiling pang sabi niya.

I can–t. True.

Sa sobrang inis ko ay kinuha ko ang gamit ko, ang susi ng kotse ko, at lumabas doon.

"See? Ready to answer my questions now– Felix!"

Sigaw niya nang dire-diretso akong naglakad at nilagpasan lang siya.

"Really, you are doing this to me?"

Parang natutuwa pang sabi niya habang sinusundan ako sa paglalakad.

Dire-diretso lang ako at hindi ginawang pansinin siya.

"Felix stop. We are not in some kind of drama okay."

Pwersahan niya akong hinila para huminto sa paglalakad.

And I don't know why. But wen I face him, my tears won't stop pouring.

I cried.

"Why am I....?"

Pagtatanong ko habang pinupunasan ang mga luha.

He started laughing as if something is funny.

"Don't ask me, why are you even crying?"

Ten years... I've waited ten long years before I could meet him again.

He didn't even call. Not a single time in the last five years!

"Come on, iiyak ka talaga sa reunion natin?"

I look up at him. My eyes are still wet because of tears.

It's been so long but all I have in mind right now is that I want to punch his face.

I am having my emotions mixed. But I can feel anger rising inside me over everything else.

"Felix, what are you—"

Hindi ko na pinatapos ang balak niyang sabihin at kaagad na sinuntok ang mukha niya.

That's one.

He called me Felix thrice.

"I am not Felix."

Ang dalawang suntok na ginawa ko ay hinyaan niyang tumama sa mukha niya. Pero sa ikatlong beses na sinubukan ko na suntukin siya ay hindi na niya hinayaang dumapo pa sa mukha niya ang kamao ko.

We were both in the middle of the parking lot, in my school. But who cares?

I am so angry.

So much that I want to punch his face more.

But as I look into his eyes, I couldn't.

"They died...."

I don't know why I said that.

That's just.... naturally come out.

I started crying again.

His smile fade after he heard that and pushed me to the side and seat infront of me.

VENGEANCEWhere stories live. Discover now