ZİNCİR | TEXTİNG

2.7

Selamlaarrrr!!

Bölüme geçmeden önce oy verirseniz sevinirim.

Keyifli okumalar<3

"Ben sana yanmışım."

Mirza'nın ısrarı üzerine onunla birlikte parka konuşmaya gelmiştik. İlk başta neden bu kadar ısrar ediyor diye düşünmüştüm ve geçerli bir sebep bulamamıştım çünkü yoldan yeni gelmişlerdi, uyumamış olmasına rağmen benimle konuşmak istemesi garipti. Turan abiye yemekleri verip bizde parka geldiğimizde heyecanla onun konuşmasını bekliyordum, benim için konuşacağımız konu önemli demişti. Önümde kıvranıp duruyordu herhalde doğru kelimeyi seçemiyordu yavaştan huysuzlanmaya başladığımda ise hiç beklemediğim bir anda 3 kelime kurdu.

Ben. Sana. Yanmışım.

Seviyordu işte, bana yanmıştı, beni seviyordu. Bana yanmanın başka ne gibi bir anlamı olabilirdi ki? Bal gibi seviyordu işte.

"Tekrar söyle." Yüzümde ki heyecanı gizleyemiyordum, ki zaten gizlemek gibi de bir amacım yoktu. 

"Yanmışım ben sana." Mirza'yla uğraşmak fena olmaz diye düşünürken kurduğu cümleyle birlikte havaya ve etrafıma baktım.

"Aynen bende yandım, bu aralar baya sıcak. Siz nasıl yolculuk yaptınız bu sıcakta?"

Başta ne dediğimi anlamadı, alık alık bana bakmaya başladı. O da benim gibi etrafıma baktıktan sonra sonunda girdiği şoktan çıkabilmişti. Benden böyle bir cevap duymayı herhalde beklemiyordu.

"O manada yanmak demedim."

"Hangi manada dedin o zaman?" Açık açık söyleyene kadar bu şekilde uğraşmaya devam edecektim.

"Gerçekten mi anlamıyorsun?"

"Neyi?" Anladım ama seni gıcık etmek hoşuma gidiyor.

"Seviyorum seni işte. Bunu anlamadın mı?"

Bunu sesli bir şekilde duymak heyecanlandırdı, üstelik Mirza'dan sesli bir şekilde duymak daha heyecanlandırdı, nefesimin daraldığını ve kalbimde yarış atı gibi koşturmaya başlamıştı.

"Arka tarafında çantam var, içinde ki ilacımı verir misin?"

Hemen arkasını dönüp çantamı aldığında bana bir bakış attı, açmak için izin bekliyordu herhalde kafamı salladığımda çantamı açıp içinde ki astım ilacını bana uzattı. Bir defa sıkıp içime çektiğimde yetmemişti ikinciyi de sıkıp biraz rahatladığımı hissettiğimde ilacımı avucumun içinde sıktım. Bu durum bazen gerçekten sıkıcı olmaya başlıyordu.

"İyi misin?"

"İyiyim teşekkür ederim."

"Bir şey demeyecek misin?" İlk defa yüz ifadesini okuyabiliyordum, Mirza ilk defa bu kadar savunmasız duruyordu, maskesini indirmişti.

"Ben sana cevabımı anonimken verdiğimi hatırlıyorum ama unuttuysan orasını bilemem."

"Tekrar duymak istiyorsam? Tekrar senden sesli bir şekilde duymak istiyorsam peki?"

Madem tekrar duymak istiyordu ona, bana söylediği gibi bir cevap verecektim.

"Bende yanmışım sana." Şu an aptal aptal sırıttığımı biliyordum ve kendimde değil gibiydim, rüya da olamazdım değil mi? Resmen açık açık duygularımızı dökmüştük. Benimki zaten herkes tarafından bilinen bir şeydi ama Mirza'nın ilk defa bu kadar açık konuştuğunu duymuştum.