Chapter 27

280 10 3
                                    

Chapter 27

"Ang lakas ng ulan."


Sabi ni Aliyah nang makapasok siya sa opisina ko. Nakaupo lang ako sa upuan ko at pinagmamasdan sa malaking bintana ang malakas na pagbuhos ng ulan. Ngayon na lang din umulan at dahil sa lamig na dala nu'n ay parang inaantok ako at tinatamad gawin ang mga dapat kong gawin.


"It was pouring hard. It makes me sleepy," mahina kong usal habang nakatitig pa din sa ulan. Nakakatamad kumilos kapag ganito ang panahon. "I feel gloomy."


"Do you want to cancel your sched today?" Aliyah asked, which made me chuckle.


"I've been out many times. Ikaw 'tong nagsasabi na huwag ma-distract dahil marami akong gagawin pero ikaw din 'tong nagtanong kung gusto kong mag-cancel ng sched." Panay ako iwan ng trabaho para lang lumabas. Masasabi ko namang may rason ako pero sa tingin ko napapabayaan ko na ang trabaho ko. Walang nababawas sa mga gawain ko kalalabas ko kaya ayun, isang linggo akong naghabol ng gawain para lang mabalik ang stable schedule ko.


"Well, isang linggo ka ding babad sa trabaho dahil naghabol ka ng workloads mo."


"No, I'm good. Maybe an hour will do to take a rest," I assure her. I sighed and just continued watching the rain. It hasn't rained in the past few days. I have always loved watching rain. I like its sound and the comfort it gives, but why do I feel like I'm missing what I used to love about it?


I was just watching the rain, when suddenly someone knocked at the door, probably the assistant, outside of my office. I heard the door open, but I didn't bother to look. I feel so lazy and blue.


"Can I come in?" A man's voice echoed in my office and my eyes just widened because of the familiarity of that voice. I immediately turned my chair just to see who it was and when I already had a glimpse of who barged in, I wasn't able to stop myself from smiling.


Nawala ang pagkakasandal ko sa upuan nang makita si Liam. Mukhang lumabas lang ito ng opisina niya dahil nakasuot pa siya ng suit at may dala-dala siyang paper bag. Even though I know wearing a suit is mandatory for him when working, I still find him dashing. Plus, his hair is styled differently. His hair was slicked back, not the usual bun.


"Hi..." I greeted him with a bright voice. A while ago, my voice sounded boring as if I was too lazy to even talk, but when he came, the tone in my voice changed.


"Hello!" He even waved at me like a kid.


"I'm just going to leave you two," bulong ni Aliyah sa akin habang nakangisi. Nang madaanan si Liam ay ngumiti ito sa kanya. Nang maiwan kami ni Liam ay nilapag niya ang dala niyang paper bag sa lamesa ko.


"What are you doing here? You're supposed to be in your office."


"It's my break time, so I'm good."


Nanliit ang mga mata ko. "So, you decided to spend your break time here instead of your office?"

It Was Mariella SiennaWhere stories live. Discover now