Yüzümüde yıkadıktan sonra annem seslenmeden hemen önce, merdivenlerden aşağıya indim. Bugün güzel olmalıydı!
"Günaydın, anne." diyip yanağına sulu bir öpücük kondurdum. Bugün her şey güzel olmalıydı.
"Günaydın, kızım. Bu neşenin kaynağı ne?" dediğinde kocaman gülümsedim. "En azından doğum günümde, somurtmamam gerekir. Çok önemli biri tavsiye verdi." diyip anneme göz kırptım. Tabii ki bunu söyleyen kişi annemdi. Tamam çok gülmeyen biri olabilirdim ama ruhsuzda değildim. Etrafımdakiler gülmem için yeterli değil diyelim.
"Babam, nerede?" dedim meraklı çıkan sesime engel olmayarak. Normalde bu saatte çoktan masaya kurulmuş, beni bekledikleri için söylenmesi gerekiyordu.
"Erken çıkması gerekti. Sana para bıraktı, okuldan sonra bir yere gitmiycekmişsin-"
"Ama anne! En azından doğum günümde Burçin'le dışarıda olabiliyim! Çocuk değilim ki." dediğimde annem tezgaha yaslandı. "Bunları babanada söyle." ofladım ve tüm gün gülmem gerektiği kuralını çiğneyip, yuttum. Bugün güzel olmalıydı!
Kahvaltımı yaptıktan sonra çantama günlük kitaplarımı koyup, ayakkabılarımı giymek için kapının önüne geldim.
"Rüya! Okuldan sonra geç kalma, sakın. Ben altın gününe gideceğim, gel sende. Bu sefer çok geç gelebilirim, babanda yok. Tek kalma evde." dediğinde tekrar ofladım. 17 yaşındayım ben, niye çocuk gibi davranıyorsunuz?
"Çocuk değilim. Evde tek başıma durabilirim."
"Tamam, Rüya, tamam. Sinirlerin geldi yine, susuyorum. Gelmek istersen, Fatma teyzenlerde olacağız."
Son bağcığımıda ayakkamın içine soktuktan sonra, çantamı alıp, evden çıktım. Okula gitmek için bu kadar aceleci olmam beni delirtiyordu ama bu evdede duramazdım! Bu kadar üstüme yüklenmemeliler. Hayallerimde hep beni umursamayan bir aile var ama hayaller, hayatlar işte. Okul benim kurtuluşum. Evden sadece annesi ile çıkabilen biri için matematik dersi bile çikolata gibidir.
"Rüya? Okula mı gidiyorsun?" camdan bana seslenen Fatma Teyzeye, "Evet." dedim ve yine ne diyeceğini, merakla(!) beklemeye başladım.
"Bizim Umut, beslenme çantasını evde unutmuş. Onların okulu sizin lisenin yolunda. Eline yapışmaz, bir götürsene." dediğinde istemesemde beslenme çantasını elime aldım. Yolun karşısında Burçin'i görünce, seslendim ve yanına koştum. Ama ayağım beslenme çantasının uzun ipine dolandı ve yere düştüm. Bir rezil olmadığım eksikti!
"Rüya!" diye çığıran, Burçin'e, 'Dalga geçme, öldürürüm.' bakışlarımı atıp yerden kalkmaya çalıştım ama bileğimi burkmuştum. Rezil olduğum yetmedi, birde bu çıktı başıma.
Burçin'e seslenicekken bana çarpan, sert bir şey hissettim. Caddenin ortasına düştüğümü nasıl farketmezdim ben? Burnumdan akan kanı hissederken, gözlerim kapanmıştı.
