Enchanted (Montenegro Series #5)

28

Pagkarinig niya sa sinabi ko ay agad siyang tumayo at hinanaan ang tugtog na plinay niya. Kinabahan naman ako sa inaasta niya dahil alam kong hanggang ngayon ay may hidwaan parin kaming dalawa.

I hesitantly watch every move he does. He sighed before slowly looking at me.

"You're not ready yet, hindi ba?" sarkastikong saad niya.

"Hindi sa ganon, Gio. We've been arguing and having misunderstanding this past few weeks. Tapos magpopropose ka bigla sa akin? What do you expect me to feel? Happy?" nagpapanic na saad ko sa kanya.

"Hindi rin, Ina. We've been together for 4 fucking years already. I saw how you get uncomfortable every time na babanggitin ang salitang kasal. Hindi ko alam kung hindi ka pa ready o ayaw mo lang kasi hindi mo naman talaga ako nakikita bilang asawa mo." bwelta niya.

"What are you talking about?"

"Yeah, that's what I thought."

Tiningnan ko siya ng masama na halos gusto ko na siyang sakalin sa sinasabi niya. This Gio is beyond infuriating and I don't like this version of him.

"Nahihibang ka na. Hindi mo alam kung gaano ako nahihirapan sabihin sayo na hindi pa ako handa. Na hindi ko nakikita yung sarili kong naglalakad sa patungong altar dahil wala naman akong kinagisnang babaeng magulang na magpapakita sa akin ng mala-fairytale na buhay na yon, Gio. Alam mo yan. Arguing this to me is beyond pointless. Alam kong gustong gusto mo ng magpakasal kaya hirap rin ako." paliwanag ko.

Nararamdaman ang sarili kong unti-unting nagiging emosyonal.

"Ako, hindi ba hirap rin? I've been waiting patiently and painly for you, Ina. Hinihintay kita hanggang sa ikaw mismo ang kusang mag-sabi sa akin non. Araw-araw kung ano-ano ang pumapasok sa isipan ko dahil hindi ko alam eh. Baka mamaya ako nalang pala ang nagmamahal sa ating dalawa. Do you know how it feels to painly love someone? Sobrang hirap." pahina ng pahina niyang saad.

I looked down and tightly form my hands into a fist to stop myself from crying. Hindi ko alam kung anong gagawin naming dalawa.

How can a beautiful dream turn into a horrendous nightmare?

Isa lang ang naiisip kong paraan kahit na alam kong magiging alanganin kaming dalawa. We need to do this in order to clear each other's thoughts. Alam kong kapag ipinagpatuloy namin ang meron kami ngayon ay mas lalo lang kaming magkakalabuan hanggang sa parehas na kaming masisira. I don't want that to happen.

"Let's cool off for a while." matapang na saad ko.

Inangat ko ang tingin ko sa kanya at nakita ko sa mga mata niya ang mga emosyong kinatatakutan kong makita mula sa kanya. Ang pinaghalong sakit at pagmamahal.

"A breakup?" tanong niya.

Gusto kong umiling pero alam kong parang ganon na din ang gagawin namin. I am really bad at facing conflicts.

Umiling siya at tumingala ngunit hindi nakatakas sa akin ang pagtulo ng mga luha niya. Umiwas ako kaagad ng tingin pero hindi ko na rin mapigilang mapaluha. My heart is aching so much.

"I'll let you stay here for a couple of days para makapag-isip ka kung itutuloy pa ba natin 'to o hindi. Babalik nalang muna ako sa amin. Cool off, right?" ulit niya at tumango naman ako.

Alam kong labag sa loob niya pero alam kong naisip niyang kailangan naming mag-isip muna ng dalawa. Gusto kong sabihin na ako nalang ang aalis dahil sa kanya naman nakapangalan ang condo na ito but I guess adding another fire to an already burning bushes would worsen our relationship.

"Good night, Ina." paalam niya at napaupo ako sa sofa namin ng magsara ang pintuan.

Buong gabi ay umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa makatulog ako sa sofa namin sa sala. Nagising ako ng wala sa sarili at kahit alam kong kailangan kong pumasok ay hindi ko magawang bumangon.