HÜZN-Ü BARAN (TAMAMLANDI)

6.

Kayra'dan

"Anne!?"

Annem bir bana bir Ahsen'e bakarken sert ifadesi birden bire yumuşamıştı.

"Oğlumm!"

Hemen boynuma atlayıp sevgi dolu sözcüklerini sıralarken nefes almaya çalışıyordum.

"Oy benim minik kuzum! Eşek gözlüm seni nasıl özledim bir bilsen!"

Anne bari Ahsen'in yanında demeseydin şöyle şeyler yaa! Eşek gözlüm nedir!

Çaktırmadan Ahsen'e baktığımda gülmemek için zor tutuyordu kendini. İlk geldiğimde gerilmiş olan yüz ifadesi annemin performansıyla rahatlamıştı anlaşılan.

Arkadan babamın gelmesiyle ayrıldım annemden. Babamın ve annemin elini öpüp Ahsen'e döndüm. Artık tanıştırmam gerekiyordu.

"Anne, baba. Eşim Ahsen."

Ahsen mahcup bir tebessüm gönderip babamın ve annemin ellerini öptü.

"Allah razı olsun kızım kusura bakma ben kapıyı açınca tanıyamadım seni."

Fotoğraf atmadığımız için sitem ediyordu ama normalde annem bu kadar yumuşak sitem etmezdi. Kaşları çatılır, çenesi dikleşir, gözlerini üstünüze diker sonra da lafıyla bir güzel döverdi. Ama şu an sanki ettiği ufacık siteme bile pişman olmuş gibiydi.

"Estağfurullah ne kusuru siz kusurumuza bakmayın asıl. Bizim sizi karşılamamız gerekirken siz bizi karşılıyorsunuz."

Ahsen'in söylediği şeyle birden annemlerle yanlış konumda olduğumuzu ve yarın geleceklerini hatırladım.

"Anne siz yarın gelecektiniz hani? Biz o yüzden şaşırdık."

Annem gözlerini Ahsen'den çekmeden konuştu.

"Evet evet öyleydi ama size sürpriz yapalım dedik."

Aman ne sürpriz gerçekten anne sağ ol!

"Ee hadi içeri geçelim kaldık böyle binada."

Babamın söylemesiyle hepimiz içeri geçerken çaktırmadan karşı dairenin kapısını çektim. İnşallah annem Ahsen'in oradan geldiğini anlamamıştır!

Oturma odasının tekli koltuklarına annem ve babam otururken bizde Ahsen ile diğer koltuğa yan yana oturduk.

"Kızım sen karşı komşuya oturmaya mı gitmiştin apar topar geçtik içeri ama komşuya ayıp olmasın?"

Kartal gözlü annemin gözünden kaçar mı kaçmaz tabi ki fark etmişti. Hayatımda tek bir kere yalan söylemiştim anneme ve o da yeni yalanlar söylememe sebep oluyordu resmen. Tam uydurduğum bahaneyi sunacakken Ahsen söze girdi.

"Yok yok ayıp olmaz. Karşı komşumuz benim abim yani süt kardeşim. Bugün yemeği orada yiyecektik de yemek yapıyordum bende."

Çok şükür yeni bir yalana gerek kalmamıştı.

Annem ışıldayan gözlerle Ahsen'i izliyordu. Çok sevmiş olmalıydı ki bu bayağı zor bir şeydi. Annem öyle kolay kolay sevmezdi bir insanı. Ama Ahsen'i daha ilk görüşte sevmişti.

Yarım saat kadar annem ve babam Ahsen'le sohbet ettikten sonra ortam iyice yumuşamıştı. Birbirlerine ısınmışlardı çok şükür.

"Maşallah kızım demek gastronomi okudun. Kayra üniversite okumadı demişti ama yanlış hatırlıyorum herhalde."

Yanlış hatırlamıyordu annem. Çünkü ben dolandırıldığım kişiden bahsetmiştim anneme ve o okumamıştı. Allah'tan annemin keskin gözlerine nazaran hafızası o kadar da iyi değildi.