45 Days With You ✓ (Completed)

Chapter 12

45 Days With You

#Kakayanin ko, gaya ng ipinangako ko sa inyo

"They just want you to be happy, Laspiranza," he said it after a long pause.

Hindi ko rin talaga alam kung sa tinagal tagal ko dito sa hospital ay may nangyayari palang ganito. I never imagined that I'd be like this.

Naniniwala ako sa mga sinasabi ni Mommy, naniniwala ako na gagawa ng paraan si Daddy, para malampasan itong pagsubok na ito, but iyong mga'yun ay akala ko lang.

All of those are lies, kahit sabihin nating half-truths or white lies, lahat parin iyon ay kasinungalingan.

So, ngayon mas pinaniniwalaan ko nalang ang sariling kapasidad, sariling emosyon, at sarili kapakanan, dahil iyon lang ang magiging inspirasyon ko na mabuhay kahit ilang daang oras nalang ang natitira sa akin.

"I know. . ." sabi ko at nagiwas ng tingin.

Alam ko na iyon pero, iyon din naman ang gusto ko sa kanila, na maging masaya kahit wala na ako. Pero hindi pala talaga madali, kailangan ko parin talaga sila, habang nandidito pa ako. I need their love, I need them pa kasi hindi pa nupupunan ang aroga na kailangan kong maramdaman sa kanila.

"Bakit malungkot ka?" Taymer asked me.

"I'm not," maang-maangan na sagot ko. "Ganito lang ako maging masaya," I lied again, then look away.

I don't want him to read me, kasi totoo na nalulungkot ako. Totoo na nasasaktan ako. Taymer can only read me; that's why I don't want him to pity me. Hindi sa rason na iyon dapat siya maawa sa akin.

"So, you're not... but what's that face?" he asked.

Muntik pa akong mahulog ng abutin niya ang mukha ko. Marahan niya iyong hinawakan at ang dalawang hinlalaki niya ay hinaplos-haplos ang pisngi ko.

That feels so good.

Pero 'wag mo akong sanayin sa presensya mo, Taymer. Ikaw lang ang masasaktan sa oras na pipiliin ko nang.. bumitaw..

"They're just giving you some space, alam ko na nahihirapan ka na? Alam na nila na nalalaman mo na. . . at gusto lang nila na maging masaya ka kahit wala sila dito," he said.

As if naman dito? Sasaya ba ako kung wala sila? That's impossible, and a big no! Kung wala sila hindi ako masaya, even Taymer is here, wala akong nararamdaman na kasiyahan, I felt alone. . . parang may kulang.

"Maybe I need some rest," matamlay na sabi ko kay Taymer.

Inihanda niya iyong kumot ko at sabay na tinapik ang balikat ko. "Rest well; I'll be here if you want to talk," he said.

Then I close my eyes.

Sa loob-looban ko ay nahihiya ako. Taymer has seen me crying. Taymer saw me breakdown. Wala yata akong maitatago pa sa kanya. If Meron man, maybe Iyong Nararamdaman Ko.

We're just teenagers, but ganito na kabigat ang nararamdaman ko.

. . .

"Patient 233, you're now free."

Rinig kung anunsyo, I heard some claps and congratulations. Literal na nasa likod lang nang room ko iyon.

Valley is now free?

Agad akong tumayo at kinuha ang nakakabit sa akin na aparatus. I need to see her. Gaano kaya siya kasaya ngayon? Valley is one of my friend. And I'm happy to hear that.

Malaya na siya.

Iyon talaga ang gusto namin ang maging malaya at gumaling.

After a long year, she's now free.