45 Days With You ✓ (Stand-alone)

Chapter 3

45 Days With You

#Let's go

Totoo nga iyong sabi nila. Habang patagal ng patagal itong nararamdaman ko ay palihim ko ring napapasin iyong mga itinatago nila sa akin. Like what? I'm not an idiot. Ano bang mahirap para hindi sabihin sa akin ang tama at katotohanan?

Now they think it's best for me?

Yes!

They are, but how could they let me not be aware? That leads to a secret? Am I blinded? Nagbulag-bulagan lang ba ako sa katotohanan na alam ko naman? They were obliged to tell the truth, but mas pinili nilang sa iba ko mismo malaman kaysa sa kanilang pamilya ko.

"Za, your dinner is ready," my Mom said after I saw her holding a tray of foods. "Gusto mong subuan ka ni Mommy?" Tanong niya sa akin.

I just gave her a no. Hindi ko alam kung paano ako makikipagsalamuha sa kanila. Even though they think the best for me, I need to namang malaman. Gumagabi na, hindi ko man lang namalayan ang oras. Siguro sa kaiisip ko ng kung ano-anu o kaya sa mga narinig kong sinabi ng doctor kanina.

"Mom?" tawag ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin nang may ngiti sa labi. "Gutom ka na?" she asked instead. She was a good liar. Kahit ayaw niyang sabihin ay nararamdaman ko na may hindi tama. Na may something na nagpapaaligaga sa kanya.

"Mom, stop hiding," sabi ko sa kanya nung kunin niya ang mangkok na puno ng pagkain. There were vegetables vegetable, fruits in Iyong's favorite Kong dishes.

What is it, baby?" maang-maangang sagot niya sa akin.

Umusbong iyong inis sa puso ko. I'm in this situation, kaya alam ko kung ano iyong nangyayari sa akin. But then, parang wala man lang silang pakialam na nasasaktan na ako.

"P-Pwede mo n-namang sabihin sa akin, Mommy. Bakit pinahihirapan niyo pa ang inyong sarili. Gusto ko lang rin malaman, ngunit bakit parang tinatago ninyo sa inyo sa akin?" Bumiak ang boses ko sa tanong ko sa kanya.

Ang inis ko kanina ay napalitan ng luha. She looked at me. Nangungusap ang mga mata niya. I know na mahirap rin para sa kanila ang ganitong sitwasyon, pero iyong hiniling ko na sana ay magsabi man lang sila sa akin.

Iyon lang naman. Karapatan kong malaman ang katotohanan lalo na't konektado ito sa akin.

"Za, you need to-" putol ko sa kanya at hinawi ang ilang hibla ng buhok ko. I'm in pain, but I need to show them that I'm fighting for myself.

"Alam ko na iyon, Mommy," puna ko sa kanya. "Gusto ko ring malaman kung may pag-asa pa ba akong mabuhay, Mommy..." nahihirapang sabi ko. I wanted to tell her, Na gustong gusto ko nang gumaling at lumabas dito. "Pero bakit ang hirap naman yatang tanggapin itong mga nangyayari sa akin?" Tanong ko na halos kabugin na iyong puso ko sa bigat.

Mommy held my hands and then squeezed them. That's felt like me comporting. I know I should feel it for now.

Sa lungkot na dinaramdam ko ay napalitan ng kung anong pintig sa puso ko. Ito 'yung kinatatakutan ko... 'yung hindi ko na ulit maranasan na daluhan sa tuwing kailangan ko at kapag malungkot ako o 'di kaya'y maramdaman na may magulang akong nag-aalala sa akin.

"Nahihirapan rin si Mommy, Za. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko o kung ano ang sasabihin ko sa'yo," saad niya sa akin habang hawak-hawak ang kamay ko. "Masyadong mahirap ipaunawa sa iyo ang mga nangyayari. Masyado ka pang bata para maranasan itong paghihirap na dinadamdam mo ngayon," dagdag niya na siyang pagkabiak ng boses niya.

I didn't move. Hindi ko rin kayang tanggapin lahat ng hinanakit sa puso niya. Kung nasasaktan ako mas nasasaktan siya para sa akin.

"You don't deserve this; hindi mo deserve na magkaroon ng sakit. Kung pwede ko lang akuin iyang sakit mo gagawin ko," Madamdaming wika niya.