45 Days With You ✓ (Stand-alone)

Chapter 8

45 Days With You

#I'm all good, no worries, Laspiranza

I know and hoping is one of our aspects.

Umaasa tayo dahil likas nating mga tao ang umasa. Iyong may pag-asa pang sasalubong sa ating mga sarili.

What if you hope too much?

What will be the outcome?

Yes, it says that hope is the cherish desire? So, paano ako maniniwala sa sinasabi nilang hope kung ang desire ko ay hindi konektado sa pag-asa na sinasabi nila?

Yeah. . . I know, and I understand why from all people I have this kind of burden. Kahit ilang ulit ko nang sinasabi ay ganun ang pananiniwalaan ko.

I don't have hope!

The only hope I have is that. . . kung paano ako magigising araw araw. Kung paano ako magpatuloy sa sinasabi nilang pagsubok.

Gabi-gabi pinagdadarasal ko na sana ay magising pa ako. 'Yung bago ako matulog. . . at paggising ko nagpapasalamat ako. Iyon ang hope na nakikita ko sa araw araw kapag kinakaharap ko ang mundo.

"Uhm. . ." rinig kong ungol niya.

I look at him with a small smile on my face. Sa suot niyang kulay puting long sleeve, denim na pantalon saka iyong net sa ulo niya na hapit na hapit sa suot niya, sigurado ako na maraming mga kabataan kagaya ko ang tumitingin sa kanya.

Hindi nasundan ng salita. . . I know that he has something to say, pero hindi niya lang itinuloy, baka walang sense.

Siguro napansin niya na hindi maganda ang pinaguusapan namin. But I'm all good, I'm okay lang din kasi nakakaintindi naman ako, kahit ano pa man ang pagusapan namin.

"Let say that. . . you live longer. In that moment what would you like to do?" he asked.

Paano nga ba?

Kasi ang mga gusto ko ay hindi nangyayari at ang hilig ko wala ring pagkaiba sa hindi nagaganap.

Kaya ano pa nga bang gagawin ko?

"Maybe I'll spent my time to my parents. . . Especially them who suffered like me, I know they're hurting too much to see their daughter having this kind of decease, I also want to spent my time to my friends ang relatives," sagot ko.

Tahimik siyang nakikinig sa pinagsasabi ko.

"Even if, gusto ko gumala, lumabas at maranasan iyong mga bagay na hindi ko nagagawa ay hindi pwede. Kaya kung may natitira akong oras dito sa mundo? I'll spent it to my love once. At ipararamdam ko sa kanila ang pagmamahal na gusto nila. Ano pa't mawawala rin naman ako diba?" I added.

Kumbinsido siya sa naging sagot ko. Pero parang may mali.

"Don't say that. . ." he just said. "Even you're down don't say anything about death. Kung hindi ka naniniwala sa pag-asa ay paniwalain mo nalang ang sarili mo, Laspiranza na may mga taong masasaktan kapag mawawala ka. Kahit ipakita mo lang na transparent ka sa kung anong nangyayari. Kahit sa kanila lang. . . they deserve to know that you're fighting in their sight even you're not."

Natahimik ako sa sinabi niya. Totoo iyong sinabi niya. I'm always looking and seeing death to myself kaya ang baba ng tingin ko sa pag-asa na yan.

If I'm open-minded like him siguro nagsasaya ako dahil naniniwala ako sa pag-asa. Pero iyong kinatatakutan ko lang ay kung paano pag oras ko na? Sa ganito palang natatakot na ako. Paano pang dumating na iyong point na kukunin na ako? Anong gagawin ko?

Bumalik iyong itsura ni Mommy na namumula ang mata, tapos iyong itsura ni Daddy kapag dumadalaw siya sa akin. Napagtanto ko na hindi ko kayang mawala sa kanila at hindi ko rin kaya na mawala sila. . . either way, they don't want to lose me.